ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ

ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္႕ေရွ႕တြင္ ၾကီးမားေသာ အေမွာင္ထုၾကီး ရွိေန၏။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင္႔ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္မက္ တစ္ခုေၾကာင္႔ ႏိုးလာခဲ႕ၿခင္း မဟုတ္ပါ။ ဘာအိပ္မက္မွ မမက္တာလည္း ကာလ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနခဲ႕ပါၿပီ။ အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္ေတာင္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ခတ္ၿပီး တခဏ ၿငိမ္သက္ ေနလိုက္စဥ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင္႔ ႏိုးလာသည္ကို သိလိုက္၏။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ၿပီး အၿပင္ဘက္ ၀ရန္တာ တံခါးကို ဖြင္႔လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ၾကယ္ကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ ၿဖစ္ပါသည္။



မည္းနက္ေသာ ေကာင္းကင္တြင္ လမင္းလံုး၀ မရွိပါ။ အမ်ိဳးအစား ကြဲၿပားေသာ ၾကယ္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ၿပိဳးပ်က္ လင္းလက္စြာ ဖြာလန္က်ဲေနသည္။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း အထိ ၿပန္႕က်ဲေနေသာ မဆံုးႏိုင္သည္႕ ၾကယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္႔ၾကယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ရွာႏိုင္သလဲ ဆိုသည္႔ ေမးခြန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ အေၿဖရခက္ေသာ ေမးခြန္းၿဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္႕ ၾကယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ သိပါသည္။ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေရွ႕မွာ လူေတြအမ်ားၾကီး မတ္တပ္ ရပ္ေနၾကသည္႕အခါ လူတစ္ေယာက္သည္ မွန္ထဲမွ မိမိကုိယ္ကို အၿခားသူမ်ားထဲမွ လြယ္ကူစြာ သီးသန္႕ခြဲၿခား ၍ ၿမင္ရသကဲ႕သို႕ ကြၽန္ေတာ္႔ ၾကယ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ရပါသည္။



ဟုိးမွာ အၿခားၾကယ္မ်ားႏွင္႔ မတူ ေဖ်ာ႕မွိန္စြာ မွိတ္လိုက္ လင္းလိုက္ ၿပံဳးေနေသာ ၾကယ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ရပါသည္။ အဲဒီ ၾကယ္ကေလးႏွင္႔ တည္႕တည္႕ဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္႕အိမ္ ၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္႕ အိမ္မွာ ေ၀းကြာ လွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္ေသာ စိတ္ႏွင္႔ မၾကာခဏ ငိုေ

ဘယ္အခ်ိန္ ကစၿပီး ၾကယ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္သြားသလဲ ဆိုတာ အတိအက် ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိပါ။ သို႕မဟုတ္ ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ပိုင္ဆိုင္သြားတာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၾကယ္ကေလး သည္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အိပ္ရာမွ ႏႈိးတတ္သည္။ ၾကယ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ငိုေ



ကြၽန္ေတာ္႕ကို အိပ္ရာမွ ႏိႈးတိုင္း ၾကယ္ကေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေၿပာၿပရန္ ပံုၿပင္တစ္ခုခု ရွိေနသည္ ခ်ည္း ၿဖစ္၏။ ၾကယ္ကေလး ေၿပာၿပေသာေၾကာင္႕ ၾကယ္ကေလးကို ပိုင္ဆိုင္သူမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိခဲ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအၿခား တစ္ေယာက္သည္လည္း ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါသည္။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ႏွင္႔ ဟိုက ကြၽန္ေတာ္သည္ သြင္ၿပင္ လကၡဏာမ်ား ဆင္တူလြန္းသၿဖင္႔ တစ္ခါတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ မည္သည္႕ ကြၽန္ေတာ္လည္းဟု ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္ခဲ႕ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပထမကြၽန္ေတာ္လား ဒုတိယကြၽန္ေတာ္လား ကြၽန္ေတာ္ မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ ၾကယ္ကေလး၏ အေရာင္လက္ေသာ မ်က္ႏွာၿပင္ထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ၿမင္ေနရသူသည္ပင္ ပထမ ကြၽန္ေတာ္လား။ သို႕မဟုတ္....။



တစ္ခါတစ္ခါ ေလာက သည္ သည္လိုပဲ ရယ္စရာ ေကာင္းတတ္ပါသည္။ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ ရွိေနစဥ္မွာ ေပါ႕ေလ။

ေကာင္းကင္ရွိ ၾကယ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤၾကယ္ေသးေသးေလးကို ကြၽန္ေတာ္႕ ၾကယ္အၿဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ပါသလဲ။ ၾကယ္ကေလးက ေၿပာၿပတာကေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုသာ သူက ေရြးခ်ယ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ၿခင္း ၿဖစ္သည္တဲ႔။



ပထမ ကြၽန္ေတာ္



ကြၽန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုသာ စိတ္၀င္စားခဲ႕၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသို႕ သြားေနၾကရပါသနည္း ဟု အေမ႔အား ကြၽန္ေတာ္ ေမးခဲ႔ေသာအခါ အေမက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ၀ါးၿခမ္းၿပားၿဖင္႕ ရိုက္ခဲ႕၏။ ပညာ တတ္ေစခ်င္လို႕ ေပါ႔ဟဲ႕ ဟု အေမ ေအာ္ေငါက္ပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာေၾကာင္႔ ပညာ တတ္ရမည္နည္း။ ပညာတတ္သူႏွင္႔ ပညာမတတ္သူ ဘယ္သူက ေလာကႏွင္႔ အဆင္ေၿပႏိုင္ ပါသနည္း။ ပညာတတ္မ်ား ၿဖစ္ပါလ်က္ႏွင္႔ ေလာကႏွင္႔ အဆင္မေၿပဘဲ ဆင္းရဲ ဒုကၡခံစား ေနၾကရသူမ်ားသည္ ဘာေၾကာင္႔ ဤအၿဖစ္ႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရပါသနည္း။ သူတို႕ မွားယြင္းခဲ႕လို႕လား။ ပညာ ကိုယ္တိုင္က မွားယြင္း ခဲ႕လို႕လား။ ဤေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္႕အား မည္သူမွ် မေၿဖခဲ႕ပါ။



ကြၽန္ေတာ္သည္ ပထ၀ီဘာသာကို မသင္ၾကားရေသးမီက ၄င္း ဘာသာ ရပ္အေပၚ အလြန္စိတ္၀င္ စားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္ေသာ ၿမစ္မ်ား ေခ်ာင္းမ်ား၊ ပင္လယ္မ်ား အေၾကာင္း၊ ေတာင္ကုန္းမ်ား အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ သိခြင္႔ ရေတာ႕မည္ ၿဖစ္သည္။ ၿမစ္တစ္ခုသည္ က်ဥ္းၿပီး၊ အၿခားၿမစ္တစ္ခုက ဘာေၾကာင္႕ က်ယ္ပါသနည္း။ ၿမစ္တစ္ခုက ေၿဖာင္႔၍ အၿခားၿမစ္တစ္ခုက ဘာေၾကာင္႔ ေကြ႕ေကာက္ ရပါသနည္း။ ၿမစ္မ်ားသည္ ေၿမာက္မွ ေတာင္သို႕ စီးဆင္းၾကသည္ ဆိုလွ်င္ ပင္လယ္မ်ားသည္ မည္သည္႔အရပ္မွ မည္သည္႔အရပ္သို႕ စီးဆင္းၾကပါသနည္း။ ပင္လယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ မၿမင္ဘူးပါ။ ႏုိင္ငံၿခား ပင္လယ္ကို ႏုိင္ငံၿခား ရုပ္ပံုစာအုပ္ ထဲမွတဆင္႔ လွပစြာ ၿမင္ဖူးပါ၏။

သို႕ေသာ္ ၿမန္မာ႕ပင္လယ္ကို ဓါတ္ပံုၿဖင္႕ ကြၽန္ေတာ္ မၿမင္ဖူးပါ။ ေဟာဟုိေနရာမွာ ပင္လယ္ရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ဆြဲေသာ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ေၿမပံုေအာက္ပိုင္းကို စိတ္မွန္းၿဖင္႕ မွန္းဆ ၾကည္႕ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းမွာ ပထ၀ီ သင္သည္႔အခါ ကမၻာလံုးၾကီး ၿဖင္႕ ၿပၿပီးသင္ဖို႕ ဆရာေတြက ဘာေၾကာင္႕ မၾကိဳးစား ၾကပါသနည္း။ ကြၽန္းသစ္ေတာကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေရနံေၿမကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေမခႏွင္႕ ေမလိခ ၿမစ္ဆံုကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ဖူးခ်င္သည္။ ပထ၀ီဘာသာကို သင္ၾကားရေသာအခါ ၄င္းဘာသာကို လံုး၀ စိတ္ကုန္သြားခဲ႕သည္။



ကြၽန္ေတာ္တို႕တြင္ ၿပဌာန္း စာအုပ္မ်ား ရွိသည္။ ထိုၿပဌာန္း စာအုပ္မ်ားထဲမွ ပါ၀င္ေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကေလးမ်ား စိတ္ပါ၀င္စားေအာင္၊ နားလည္ေအာင္၊ က်က္မွတ္ လိုစိတ္ရွိေအာင္ ဆရာမ်ားက ဘာေၾကာင္႔ သင္ၾကား မၿပခဲ႕ပါသနည္း။ ထိုၿပဌာန္း စာအုပ္မ်ားထဲမွ စာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မွတ္စုစာအုပ္မ်ား ထဲသို႕ ၏၊ သည္ မလြဲေအာင္ ဘာေၾကာင္႔ ကူးေရးေနၾကရပါသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကေလးေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕နားမလည္ေသာ စာမ်ားကို ကူးေရးေနရသည္ထက္ ပို၍စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းေသာ အရာမ်ား ပို၍လက္ေတြ႕ က်ေသာ အရာမ်ားစြာ ရွိသည္ဟု ဆရာေတြ ဘာေၾကာင္႔ မသိခဲ႕ ရပါသနည္း။ သို႕မဟုတ္ ဘာေၾကာင္႕ မသိဟန္ေဆာင္ ခဲ႕ၾကပါသနည္း။ ဆရာတို႕မွာ စာသင္သည္ထက္ပို၍ လက္ေတြ႕က်ေသာ ပို၍စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ အၿခားအရာမ်ား ရွိေနခဲ႕ပါသလား။ ေက်ာင္းသားမ်ား နားလည္ေအာင္ စာသင္ၿခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ရွင္းၿပၿခင္း စသည္တို႔သည္ ဆရာ၏ ဘ၀မဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာ၏ အၿခား ဘ၀တစ္ခုခု ရွိေသးသလား။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေမးခြန္းမ်ားကို မည္သူမွ် မေၿဖခဲ႕ၾကပါ။



ဆရာတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မၿမင္ဖူးေသာ အရာမ်ားအေၾကာင္း ေရးထားသည္႕ စာပိုဒ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႕အား ဖတ္ၿပေနသည္။ ဘာေၾကာင္႕ ဖတ္ၿပေနသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စာမဖတ္တတ္ဘူး ဟု ထင္ေနသလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ဆရာ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ေစာင္႔ၾကည္႕ကာ ဆရာ႕ စာဖတ္သံကို နားေထာင္ရတာ ၿငီးေငြ႕လာ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ ေဘာလံုးပြဲမ်ားအေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခဏခဏ သြားခဲ႕ေသာ ၿမက္ခင္းမ်ားႏွင္႔ ေတာင္ကုန္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဖမ္းမိခဲ႕ဖူးေသာ ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ၿပိဳင္ပြဲမ်ား အေၾကာင္းကိုသာ ေၿပာခ်င္ေနၾကပါသည္။



ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲဟု ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို လူၾကီးမ်ားေမးေသာ အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႕အားလံုး စိတ္ထဲက ကသိကေအာက္ ၿဖစ္ခဲ႕ၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာၿဖစ္ခ်င္သနည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ တခါတရံ စတားလံုး ၿဖစ္ခ်င္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အုိင္းစတိုင္း ၿဖစ္ခ်င္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ၿဖစ္ခ်င္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ မီးပံုးပ်ံ ဦးေက်ာ္ရင္ ၿဖစ္ခ်င္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ၿဖစ္ခ်င္၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆရာ၀န္ လုပ္ခ်င္သည္။ စစ္ဗိုလ္ လုပ္ခ်င္သည္၊ စာေရးဆရာ လုပ္ခ်င္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိၾကၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္း ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႕ၾကသည္ဟု လူၾကီးသူမ မ်ားက ေၿပာၾကပါသည္။ အံ႕ဖြယ္သရဲ ထူးကဲ လွပါတကား။ သူတို႕သည္ ဘာေၾကာင္႕ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ သိၾကပါသနည္း။ ဘာေၾကာင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိၾကပါသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္႕မွာေတာ႕ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိ။ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဘယ္က လာပါသနည္း။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရေအာင္ ဘယ္သူ႕ဆီက ေတာင္းခံရမည္နည္း။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုသည္ကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ဘာအရည္အခ်င္းေတြ လိုအပ္ပါသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းေၿပးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္႔အား ေက်ာင္းမွ မိမိ ဘာ၀ါသနာ ပါသည္ကို သိရန္ သင္ၾကား မေပးႏိုင္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းၿပင္ပမွာသာ ၀ါသနာပါသည္႔ အရာကို လိုက္လံ ရွာေဖြခဲ႕ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေၿပးသည္။ ေၿပးၿပီးရင္း ေၿပးသည္။ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ၾကယ္ကေလး တစ္လံုးက ဖမ္းမိသြားေသာ အခါမွ ကြၽန္ေတာ္ အေၿပးရပ္သြားခဲ႕ ပါသည္။



ဒုတိယ ကြၽန္ေတာ္



အေဖက ကြၽန္ေတာ္႕ကုိ ေအာင္ၿမင္ေသာ ပြဲရံုပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေစခ်င္သည္။ အေမက ကြၽန္ေတာ္႕ကို အရာရွိၾကီးၾကီး ၿဖစ္ေစခ်င္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ဘာၿဖစ္ခ်င္သည္ဟု မသိခဲ႕ဘဲ သီခ်င္းေရးစပ္သူ ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ႕ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘာေၾကာင္႕ ဟူေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားပါ။ လူ႕ဘ၀ကို အလိုက္သင္႔ ေမ်ာပါရင္း ကမ္းတစ္ခုခုသို႕ ကပ္မိသည္႔ အခါ ထိုကမ္းသည္ ဘယ္ကို ေရာက္မလဲဟုသာ စိတ္၀င္စားပါသည္။



ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုခ်စ္ေသာ ၾကယ္ကေလး တစ္ပြင္႕က ေၿပာၿပသည္႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ဆိုသည္႕ အေၾကာင္းအရာေလးကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အၿဖစ္ ေရးစပ္သီဖြဲ႕စဥ္က ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ဂစ္တာေလး တစ္လက္ပင္ မပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ေသးပါ။ ထိုသီခ်င္း တစ္ပုဒ္အား ကြၽန္ေတာ္ ေရာင္းခ် ပစ္လိုက္ေသာအခါ ရရွိသည္႕ေငြသည္ ေရာ္ဘာဖိနပ္ တစ္ရံထက္ ပို၍လိုအပ္ေသာ အရာမ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ထိုအထဲမွ အလိုအပ္ဆံုး အရာမွာ ဂစ္တာတစ္လက္ ၿဖစ္သည္။ ဂစ္တာေလး တစ္လက္ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ႕ရပါသလဲလို႕ ၾကယ္ကေလး ေမးၿမန္းေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ သိမ္ငယ္စိတ္ၿဖင္႔ မ်က္ရည္က်ခဲ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မေၿဖပါ။ သို႕ေသာ္ ၾကယ္ကေလး သိေနခဲ႕လိမ္႕မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ ၾကယ္ကေလးသည္ ညစဥ္ ညတိုင္း ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေစာင္႕ၾကည္႕ေနခဲ႕သည္ မဟုတ္ပါလား။



က်ဥ္းေၿမာင္း ေလွာင္ပိတ္ေသာ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုဆီသို႕ အၿပန္ ညကာလမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႕ၾကည္႕ကာ ကြၽန္ေတာ္႕ ၾကယ္ကေလးႏွင္႔ စကားေၿပာခဲ႕ ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ငိုလွ်င္ ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ကုိ ေခ်ာ႕ေမာ႕သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသၾကီးလွ်င္ ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေဖ်ာင္းၿဖသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ခဏၾကာေတာ႕ ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ႏိႈးသည္။ ထို႕ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဂစ္တာ တီးခိုင္းသည္။ သီခ်င္း စပ္ဆိုခိုင္းသည္။ ထိုကာလမ်ား မည္မွ် ၾကာခဲ႕သနည္းဟု ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႕မွ မေတြးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ႕ပါသလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ႕သည္ဟု ေၿပာလွ်င္ ခင္ဗ်ားတို႕ ယံုခ်င္မွ ယံုလိမ္႔မည္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ ေပ်ာ္ခဲ႕ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဂစ္တာေလးကို ကြၽန္ေတာ္႕ ကိုယ္႔အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုပမာ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးေသာေၾကာင္႔ ဂစ္တာၾကိဳးမ်ားမွ ထြက္လာေသာ သံစဥ္မ်ားသည္ ၀မ္းနည္ ေၾကကြဲ ရသည္ပင္ၿဖစ္ေစ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႕ အဖိုးမၿဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္႕ဘ၀သည္ သီခ်င္းမ်ားပင္ ၿဖစ္ပါသည္။



ကြၽန္ေတာ္က သီခ်င္းေတြအေပၚ အၿမတ္တႏိုးထားပါလွ်င္ သီခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကြၽန္ေတာ္လိုသမွ် အရာအားလံုး ေပးပါလိမ္႔မည္ဟု ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႕အား ေၿပာၿပဖူး၏။ ၾကယ္ကေလးသည္ မွန္ေသာ စကားကိုသာ ဆိုတတ္ခဲ႕သူ ၿဖစ္သည္။ သီခ်င္းမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္႕အား ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းသမွ် အရာမ်ားကို ေပးခဲ႕ပါသည္။ အေသးအဖြဲ႕ ပစၥည္းမ်ားမွ အစၿပဳ၍ တန္ဖိုးၾကီးမားေသာ ပစၥည္းမ်ား အထိ တစ္စတစ္စ တိုးကာ ေပးအပ္ခဲ႕သည္။ အခ်ိန္ကာလ မ်ားစြာ ၾကာခဲ႕သည္ပဲ ေၿပာစရာ ရွိပါသည္။

ထိုအရာမ်ား ဘယ္ေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ထံမွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမည္နည္းဟု ၾကယ္ကေလးအား ကြၽန္ေတာ္ေမးေသာအခါ ၾကယ္ကေလးက ရယ္ေမာပါသည္။



မင္းရဲ႕ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ပြားတစ္ေယာက္ကို ငါ႔ဆီမွာ မင္းၿမင္ေတြ႕ေနရသမွ် မင္းမွာ အဲဒါေတြ ရေနဦးမွာပါ ဟု ေၿဖခဲ႕သည္။

ထို႕ေၾကာင္႕ ကြၽန္ေတာ္သည္ ညစဥ္ ၾကယ္ကေလးထံမွာ ကြၽန္ေတာ္ ရွိမရွိကို လိုက္ရွာ ၾကည္႕ေလ႕ရွိသည္။ ထိုကြၽန္ေတာ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ရပါသည္။ 



တစ္ခါတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ စကားေၿပာၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ရန္ၿဖစ္ၾကပါသည္။ ထို ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္႕အား ေလာကတြင္ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ အေၾကာင္းရင္း သို႕မဟုတ္ ဘာေၾကာင္႔ ဆိုသည္႕ ေမးခြန္းေတြ ၿဖစ္သည္ဟု ေၿပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမတူပါ။ ေလာကတြင္ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ ဘယ္ကို သြားမည္လဲ။ ဘယ္ေတာ႕ သြားမည္လဲ။ ဘာေတြ ရမည္လဲ။ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ၿပီး ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမည္လဲ။ ထိုအခ်က္မ်ားသာ ရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စကားေၿပာတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလာကအေပၚ ပို၍ပို၍ သေဘာေပါက္ လာခဲ႕ပါသည္။ ၾကယ္ကေလးမွ တဆင္႔သိရေသာ ထိုကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ကို မေက်နပ္ပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ ပဋိပကၡ ၿဖစ္လာႏိုင္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပါင္းစည္းေပးပါလိမ္႔မည္။



ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္



ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သည္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေအာက္ဖက္ ပင္လယ္ၿပင္ကို ငံု႕ၾကည္႕ေနသည္။ ပင္လယ္ ဒီလိႈင္းမ်ားသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ လာေရာက္ ပုတ္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ ဖြာခနဲ လြင္႔စင္ ေၿမာက္တက္လာေသာ ေရပန္း ေရမႊားမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္႕ ေၿခေထာက္ကုိ လာ၍ စင္တတ္သည္။ ဟုိးအေ၀းက ပင္လယ္ၿပင္ႏွင္႕ ေကာင္းကင္ အစပ္ အနားသတ္ မ်ဥ္းကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္႕ မ်က္စိေအာက္မွာပင္ တၿဖည္းၿဖည္း ၀ါး၍၀ါး၍ လာသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ပင္လယ္ ၿဖစ္သြားၿပီး၊ ပင္လယ္သည္ ေကာင္းကင္ ၿဖစ္သြားသည္။ ေကာင္းကင္ၿဖစ္သြားေသာ ပင္လယ္ထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္႕ ၾကယ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ၿမင္ေနရပါသည္။ အခ်ိန္မွာ ေဆာင္းဥတု ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ႏွင္းေငြ႕မ်ားသည္ တဖြဲဖြဲ က်ေနရာ ကြၽန္ေတာ္႕ ဆံပင္မ်ားသည္ ႏွင္းေငြ႕ၿဖင္႔ စိုထိုင္းေအးစက္လာသည္။ ႏွင္းၿဖစ္ေပၚလာရၿခင္း အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္႕အား တစ္ေယာက္ေယာက္က သင္ၾကားေပးခဲ႕ ဖူးပါသလား။ သင္ၾကားေပးခဲ႕သည္ ဆိုလွ်င္ ထုိဘာသာရပ္သည္ ပထ၀ီ ဘာသာရပ္လား၊ သိပၸံ ဘာသာရပ္လား။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင္းေတြကို ခ်စ္ပါသည္။ ထိုအခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္႔ အား ဘယ္သူကမွ သင္ၾကားမေပးခဲ႕ပါ။

ကြၽန္ေတာ္ အၿခားတစ္ေယာက္သည္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ မ်ားေပၚတြင္ အိပ္လ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တိမ္မ်ားသည္ ဘယ္အထိ ေခၚေဆာင္သြားၾက မည္နည္း။ အေရးမၾကီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူတို႕ေခၚေဆာင္ရာသို႕ လိုက္ပါသြားရန္ အဆင္သင္႔ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ႔ ပါးၿပင္ႏွင္႔ ဆံပင္မ်ားကို ရိုက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ ေအးၿမ လန္းဆန္းလ်က္ ရွိသည္။ ထိုေလတြင္ ေရခိုးေရေငြ႕ ပါ၀င္သလား ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ အခ်ိန္မွာ ေႏြဥတု ၿဖစ္သလား၊ မိုးဥတို ၿဖစ္သလား။ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သိသည္က ကြၽန္ေတာ္႕ ခႏၶာကိုယ္တြင္ လွည္႔ပတ္ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားသည္ ဂီတ သံစဥ္မ်ား ၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္႕ ရင္ထဲမွ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားသည္ ဂီတ သံစဥ္မ်ား ၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အသက္ရွဴသြင္းလိုက္တိုင္း ဂီတကိုသာ ရွဴမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ရွဴထုတ္လိုက္ေသာအခါ ထိုအရာသည္ သီခ်င္းမ်ား ၿဖစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးေပါ႕။ ႏိုးတ၀က္ အိပ္တစ္၀က္ ၿဖစ္ေလသလား ။ သို႕ေသာ္ ဒါေတြက အေရးမၾကီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကယ္ကေလးထံ ေရာက္ေတာ႕မည္။ ၾကယ္ကေလး၏ ေအာက္တည္႕တည္႕ ေၿမၿပင္မွာ ကြၽန္ေတာ္႔အိမ္ ရွိခဲ႕ဖူးသည္။ ထိုေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေႏြးေထြး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ၾက ဖူးပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္႕အား တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေခၚသံၾကားရသၿဖင္႔ လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ ၿပံဳးေနေသာ ၾကယ္ကေလး ၿဖစ္ေန၏။ ၾကယ္ကေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ရေသးသည္။



ႏွင္းေတြကို လိုခ်င္သလား ၾကယ္ကေလးက ေမးသည္။

လိုခ်င္ပါတယ္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေၿဖလိုက္သည္။

ထိုကြၽန္ေတာ္သည္ ပထမကြၽန္ေတာ္လား၊ ဒုတိယ ကြၽန္ေတာ္လား ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲမွာ ႏွင္းမႈန္ ႏွင္းပြင္႕ ကေလးမ်ား၏ ေအးၿမၿမ အေတြ႕ကို ခံစားရသည္။ ဒါၿဖင္႕ ႏွင္းကေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္သူမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပဲေပါ႕။ တၿခား ဘယ္ကြၽန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဘူးေပါ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင္းမ်ားကို ေလာဘတၾကီး နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။

ထိုအခါ ၾကယ္ကေလး ၿပံဳးေနပါသည္။



ဂ်ဴး

နတ္ဆိုး စာရိုက္သည္။

စာေပဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ၁၉၉၆။