Showing posts with label စာရေးဆရာ အစုံ. Show all posts
Showing posts with label စာရေးဆရာ အစုံ. Show all posts

Saturday, April 19, 2014

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မောင် !

"တူနှစ်ဖြာ ရွှေဂဟေဆက်ပါလို့ ... သွေမပျက်တဲ့ သစ္စာ .... ရေစက်ရဲ့ ရှေးအလာ ..... "
မင်္ဂလာတေးသံ ငြိမ့်ငြိမ့်ငြောင်းနှင့်အတူ မင်္ဂလာစင်မြင့်ထက်ဆီလျှောက်လှမ်းနေသော ခင်လေးရင်ထဲမှာ ကြည်နူးခြင်းလေးတစ်ခု သိမ်မွေ့စွာ စီးဆင်းနေသည်။ မောင့် မျက်နှာကိုမော့ကြည့်မိတော့ မောင်ကလဲ အပြုံးလေးတစ်ခုနှင့်အတူ ခင်လေးကို ပြန်ငဲ့ကြည့်နေသည်။ ခွက်ဝင်နေသော ပါးချိုင့်လေးနှင့် ချစ်ရပါသော မောင့်ကို ခင်လေး တကယ်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့လေပြီ။ ဒီနေ့ ဒီရက် ဒီမနက်မှာ မောင့်ကို ခင်လေး တကယ်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့ပါပြီ။ နှစ်ဖက်သော မိဘဆွေမျိုးများ သူငယ်ချင်းများ ခြံရံလျှက် ကျက်သရေအပေါင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မင်္ဂလာပွဲလေးကြောင့် ခင်လေးရော မောင်ပါ ပျော်ရွှင်ရပါသည်။

မင်္ဂလာပွဲပြီးတော့ မောင်နှင့် ခင်လေး၏ သီရိဂေဟာလေးဆီသို့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာ ပြန်လာခဲ့သည့်လမ်းမှာ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ခင်လေး သူငယ်ချင်းတွေပါ လိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်။ အရာရှိအိမ်ထောင်သည် ရိပ်သာ၏ တစ်ခုသော တိုက်ခန်းလေးသည် ခင်လေးတို့နှစ်ယောက် ဘဝခရီးအစ၏ အုတ်မြစ်ခိုင်သည့် ဘူမိနက်သန်နေရာမှန်လေးပင် ဖြစ်၏။ အိမ်ထဲမဝင်ခင်မှာ ချစ်စွာသော သူငယ်ချင်းတွေက ရွှေကြိုးငွေကြိုးတားကြသည်။ မောင်က အသင့်လုပ်ထားသော စာအိတ်လေးတွေ ထုတ်ကိုင်ရင်း သူငယ်ချင်းတွေ တားထားသည့် ရွှေကြိုးငွေကြိုးတွေကို ဖွင့်သည်။
ဟေ့ရောင် .... တစ်အိတ်ထဲလားကွ ... တစ်အိတ်ထဲဆိုရင်တော့ ငါတို့ ဒီည မပြန်တော့ဘူးကွာ ... ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့မယ် ... ဟဲဟဲ ....
မယုတ်မာနဲ့ ဟေ့ရောင် .... ရော့ ရော့ ....
စနောက်သံတွေကြားမှာ ခင်လေး အရှက်သည်းစွာ .... နောက် .... ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာ ......

အဲ့ဒီလိုနဲ့ စတင်ခဲ့တဲ့ ခင်လေးတို့ရဲ့ အိမ်ထောင်လေးမှာ မနက်လင်းပြီဆို ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ် မောင့်အတွက် မနက်စာပြင် - ပြီးတာနှင့် နိုးနေပါရက်နဲ့ အိပ်ယာထက်မှာ လူးလိမ့်ရင်း ခင်လေး လာနှိုးတာကို စောင့်နေသည့် မောင့်ကို နှိုးရသည်။

ထတော့လေ မောင် .... ရုံးနောက်ကျနေမယ် .... ဒီနေ့ အစည်းအဝေး ရှိတယ်ဆို .... ထတော့ ....
အင်းးးးးးးးးးး ဒီတိုင်း ထချင်ဘူး ... ဒီမှာ ဒီမှာ ....

မောင်က သူ့နဖူးသူ လက်ညိုးနှင့်ထောက်ပြရင်း ပြောင်စပ်စပ်လုပ်နေသည်။ မောင်က အမြဲ အဲ့ဒီလိုပါပဲ။ သူ့ရုံးမှာ သူ့ရာထူးနှင့်သူ လူကြီးတစ်ယောက်လို ရင့်ကျက်သည့် မောင်သည် ခင်လေးနှင့် ဆိုလျှင်တော့ ပီဘိကလေးတစ်ယောက်လိုပင်။
မောင် အိပ်ရာက နိုးတာနှင့် ခင်လေးတို့နှစ်ယောက်အတူ မနက်စာစားကြသည်။ ပြီးလျှင် မောင်ရုံးသွားဖို့ ယူနီဖောင်းထုတ်ပေး ၊ အိတ်ယူပေး ၊ ညထဲက ပြောင်လက်နေအောင် တိုက်ထားသည့် ဖိနပ်ကို မောင့်ရှေ့ချပေး ဒါတွေက ခင်လေးရဲ့ နေ့စဉ် မနက်ခင်း ဝတ္တရားများပင်။ မောင့်အတွက် မယားဝတ္တရား ငါးပါးနှင့်ညီသည့် အိမ်ရှင်မကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်အောင် နေထိုင်သည့် ခင်လေးအတွက်တော့ ထိုဝတ္တရားများကို ပင်ပန်းသည်ဟု မထင်မိပါ။

စီးတဲ့ရေ ဆည်တဲ့ကန်သင်း ဖြစ်စေဖို့ ၊ အိမ်တွင်းမှုလုပ် သိမ်းထုပ်သေချာရင်း တစ်ဖက်ကလဲ အရာရှိကတော်တစ်ယောက်၏ တာဝန်ဝတ္တရားများ မလစ်ဟင်းရလေအောင် ကြိုးစားရပြန်သည်။
မမခင်လေးရေ .... ဒီည တပ် ဓမ္မာရုံမှာ ဓမ္မစကြာရွတ်ဖို့ရှိတယ် .... အဲ့ဒါလေး စီစဉ်ပေးပါအုံး မမ .....
အေးအေး ..... စိတ်ချ ညီမလေးရေ .... မမ စီစဉ်လိုက်မယ် .....
ရွတ်ဖို့ဖတ်ဖို့ မှစ၍ ဧည့်ခံကျွေးမွေးတာအဆုံး တပြုံးပြုံးနှင့် လုပ်ကိုင်ပေးဖြစ်သည်။

ခင်လေး ... မနက်ဖြန် အခြားအဆင့် အိမ်ထောင်သည်လိုင်းတွေ လိုက်စစ်ဖို့ ရှိတယ်နော် .... မေ့နေမယ် ....
ဟုတ်ကဲ့ မောင် .... ခင်လေး လုပ်လိုက်ပါ့မယ် .....
ဤသို့ဆိုလျှင် ရဲဘော်လေးတွေ၏ အိမ်ထောင်သည်ရိပ်သာကို သွားစစ်ဆေးရသည်။ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားတော့ မဟုတ်။ အိမ်တွင်း အိမ်ပြင် သန့်ရှင်းမှုရှိရဲ့လား၊ သီးပင်စားပင်တွေ စိုက်ထားရဲ့လား၊ ဒါတွေ လိုက်စစ်ရသည်။ မလုပ်ထားလျှင် လုပ်ဖို့ ပြောရသည်။ ဒါတွေက အရာရှိကတော် တစ်ယောက်၏ တာဝန်ဝတ္တရားများပင်။

ညနေစောင်းပြီ ဆိုလျှင်တော့ မောင်ပြန်အလာကို ခင်လေး လည်တဆန့်ဆန့် နားတစွင့်စွင့်နှင့် မျှော်ရသည်။
ခင်လေးရေ .....
ဟော .... မောင်ပြန်လာပြီ .... ပင်ပန်းနေပြီလား မောင် ..... ခင်လေး သံပုရာရည်အေးအေးလေး ဖျော်ထားတယ် .... အမောပြေ သောက်လိုက်အုံးနော် .....

မောင့် မိန်းမရော ပင်ပန်းနေပြီလား .... ဒီနေ့ မမက အစည်းအဝေးခေါ်တယ်ဆို ..... ဘာကိစ္စတဲ့လဲ ......
အော် နွေရာသီအားကစားသင်တန်းဖွင့်ဖို့ ကိစ္စပါ ... တပ်ထဲက ကလေးတွေအတွက်လေ ..... အဲ့ဒါ ခင်လေးက ကြက်တောင် လက်ရွေးစင်ဆိုတော့ ကြက်တောင်နည်းပြ လုပ်ပေးဖို့ ခေါ်ပြောတာပါ ......

အင်း .... မောင့်မိန်းမတော့ ပင်ပန်းနေတော့မှာပဲ .....
မပင်ပန်းပါဘူးမောင်ရယ် .... မောင့် အသိုင်းအဝိုင်းဆိုတာ ခင်လေး အသိုင်းအဝိုင်းပဲပေါ့ ..... လုပ်ပေးရမှာပေါ့ ....

လိမ္မာလိုက်တဲ့ မောင့်မိန်းမ ... သိတတ်လိုက်တဲ့ ခင်လေး .... ခင်လေးကြောင့် မောင်လဲ အရာရှိတွေကြားမှာ မျက်နှာပွင့်ပြီးရင်း ပွင့်ရင်း ..... တပ်မှူးဆီမှာလဲ အမှတ်တွေတိုးပြီးရင်း တိုးရင်းပဲ ..... ခင်လေးကိုလဲ မောင်က တိုးတိုးပြီး ချစ်ရင်းပေါ့ကွာ .... နော် .....

တစ်နေ့တာ တာဝန်ဝတ္တရားများ ပြီးဆုံးသွားချိန် ညဦးပိုင်းအချိန်လေးများကတော့ ခင်လေးတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကဗျာတစ်ပုဒ်ပင် ဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက် မှန်ချပ်များမှ ဝင်ရောက်လာသော လရောင်နုနုကို ငေးမောရင်း မောင့် လက်ရုံးမှာ ခေါင်းတင်ပြီး အချစ်အကြောင်း ဖွဲ့နွဲ့ကြမည်။ ကုန်လွန်ခဲ့ပြီးသော အတိတ်ကာလဆီမှ ကြည်နူးဖွယ်ရာ အမှတ်တရများကို ပြန်ပြောင်း ပြောကြမည်။ အနာဂတ် အစီအစဉ်များကို တိုင်ပင်ကြသည်။ ခင်လေးတို့နှစ်ယောက်ပိုင်သည့် ကိုယ်ပိုင်အချိန်လေးများကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာ ဖြတ်သန်းခွင်ရခဲ့သည်မှာ မောင့်ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့်ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်ဟု ခင်လေး ယုံကြည်ပါသည်။

မောင်ရေ ... ဒီ သီတင်းကျွတ်ကျရင် မောင့် မိဘတွေကို ဘာကန်တော့ရင် ကောင်းမလဲ .....
သတိတရနှင့် မေးတတ်သည့် ခင်လေး -
မောင့် မွေးနေ့ကျရင် မိဘမဲ့ ဂေဟာမှာ တစ်နေ့စာ အာဟာရ သွားလှူရအောင်နော် .... မောင် ....
မောင့်အတွက် အလှူရေစက် လက်နှင့်မကွာ လှူဒါန်းသည့် ခင်လေး -
စိတ်မညစ်ပါနဲ့မောင်ရယ် .... ခင်လေး မောင့်နားမှာ ရှိပါတယ် .... အားမငယ်နဲ့နော် .....
မောင့်ရဲ့ အားပေးဖော် ခင်လေး -
နက်ဖြန် ပုဇွန်ထုပ် ဆီပြန်လေးစားရရင် ကောင်းမယ်နော် ခင်လေး ....
မောင် ပူဆာသမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးသည့် ခင်လေး -

မေတ္တာတရားဖြင့် ထုံမွှန်းသော ခင်လေးတို့ အိမ်ထောင်လေးသည် အစဉ်အမြဲ စိတ်ချမ်းမြေ့မှုတွေနှင့်သာ ဖြတ်သန်းခွင့်ရလိမ့်မည်ဟု ခင်လေးယုံကြည်ခဲ့ပါသည်။
.......................................................................................................................................................................

မောင်နှင့်ပတ်သတ်ပြီး ဤကဲ့သို့သော အိမ်မက်အရှည်ကြီးကို ခင်လေး မက်ခဲ့ဖူးပါသည်။ ခင်လေးရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်း မောင်နှင့်ပတ်သတ်သည့် စိတ်ကူး အတွေး အိမ်မက်တို့နှင့်သာ .......
သို့သော ်အိမ်မက်ဟူသည် နိုးထလာချိန်တွင် ပျောက်ကွယ်ရသည်ချည်းသာ။ ထို့ကြောင့် ခင်လေး အိမ်မက်က လန့်နိုးချိန်မှာ မောင်ကလဲ အနားမှာ မရှိ - အိမ်မက်ထဲကလို သာယာသည့် အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာလဲ မရှိ ဘာဆိုဘာမှကိုမရှိတော့ပဲ အားလုံး ပျောက်ကွယ်ခဲ့ရသည်။ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေသည့် ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းနှင့် မျက်ရည်စက်တွေသာ ခင်လေးအတွက် ကြွင်းကျန်ရစ်ပါသည်။

သို့သော် ခင်လေးမက်သည့် အိမ်မက်လေးလှပခဲ့သည့်အတွက်တော့ မောင့်ကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်။
အိမ်မက်လေးလှပခဲ့တဲ့အတွက် မောင့်ကို ကျွန်မ အမြဲကျေးဇူးတင်နေမှာပါ မောင် ......
ကျွန်မ ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ .........

Sunday, April 13, 2014

*** ဆိုဖီယာ***

(( ဒီ၀ထၳဳတိုုေလး နဲ ့ ပါတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္မွာ ေျပာစရာ စကားအနည္းငယ္ ရွိပါတယ္.
တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ထၳဳဟာ ဆရာၾကီး ဦးျမၾကိဳင္ ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့စဥ္က
COC စာမူဖိတ္ေခၚ ျပိဳင္ပြဲ အတြက္ သီးသန့္ ေရး ျဖစ္ ခဲ့တာပါ.
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပထမ ဆုုနဲ့ လြဲခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ကနဦး ေရးဖူးတဲ့ စူမူ တစ္ပုုဒ္ပါ
လိုုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားစြာ ရွိေနမယ္ဆိုုတာ ေသခ်ာပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္လက္ရာေလးမိုု ့ ႏွစ္သက္စြာ ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္. )))

*** ဆိုဖီယာ***

__________________

( 1 )

၀င္လုဆဲေနေရာင္မွာ တိမ္ေတာင္ေတြလြင့္ေမ်ာျပိဳကြဲသြားျပန္ပါျပီဆိုဖီယာ……
ဘာရယ္မဟုတ္ ခပ္ေတြေတြ ခပ္ေငးေငးေလး ေမွ်ာ္ၾကည့္မိရင္းက ရင္ထဲမွာ ဆို ့က်င္မြန္းၾကပ္လာတယ္.
မင္းသိရဲ့လားဆိုဖီယာ..
လူဆိုတာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့အသက္ရွင္ရသလို အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲျပန္ ေသရတက္တယ္ဆိုတာေလ။

အရင္က .
ဟိုး ..အရင္တုန္းက ႏွဳတ္ခမ္းေဆးမဆိုးတဲ့အျပံဳးညိဳညိဳေလးတစ္ပြင့္ကိုပိုင္ဆိုင ္ဖို့ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့ ငါဟာ အသက္ရွင္ခဲ့ရဘူးသလို
ခု အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကျပန္သတ္သတ္ေနလို ့ ငါ့ ႏွလံုးသားဟာ စကၠန့္တိုင္းမွာ အၾကိမ္ၾကမ္ေသဆံုးေနရတယ္.
ဒီလိုပါပဲေလ.. လူတိုင္းမွာေတာ့ အိပ္မက္ေတြ ပန္းလိုအလွပဆံုးေ၀တဲ့ ေန့ေတြရွိသလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အစိမ္းလိုက္ ပဲ့ေၾကြတဲ့ ေန့ဆိုတာလည္းရွိတက္စျမဲပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အိပ္မက္ေတြ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း အစိမ္းလိုက္ပဲ့ေၾကြတဲ့ေန့က ငါ့ဆီကို ခါတိုင္းေတြထက္ေစာေရာက္လာတယ္လို့၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္စြာ ေတြးထင္မိပါရဲ့ဆိုဖီယာ.။
သိပ္မၾကာလွေသးတဲ့ရက္စြဲေတြတုန္းကေပါ့ English စာေလးဘာေလးသင္ဦးမယ္ဆိုျပီး
မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာခဲ့တဲ့
လက္က်န္ႏွင္းေတြ ကြက္တိကြက္ၾကာေ၀တဲ့ 2009 ခုႏွစ္ရဲ့ေႏွာင္းပိုင္းကာလေလးတစ္ခုမွာေပါ့ ။
ေယာင္ေယာင္နနနဲ့ ငါေဟာဒီ
ေအာင္ေျမသာစည္လမ္းထဲကို ငါ တစ္ေယာက္တည္း ရာက္လာခဲ့ဘူးတယ္။

မင္းနဲ့ပါတ္သက္သမွ်အရာအားလံုးကို ငါ အစအဆံုးမွတ္မိေနေသးပါတယ္ေကာင္မေလးရယ္.။
မင္းငါ့ကို Pictures conversation ေတြလာရွင္းျပဘူးတယ္။ ၾကာသာပေတးေန့ေတြမွာလည္း မင္း ငါ့ကို Stories ေတြလာရြတ္ျပဘူးတယ္။ (အဲဒီကတည္းကမင္းဟာပံုေျပာေကာင္းလြန္းတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆ ိုတာ ငါသိခဲ့ဖို့ေကာင္းခဲ့တာပါ)
ေဆာင္းသံလို ခ်ိဳတဲ့မင္းရဲ့ ေလယူေလသိ္မ္း အဖိအေဖာ့ အျဖတ္အေတာက္ အစြဲအငင္ အတင္ အခ် အရစ္အသမ္ ေတြမွာ
မင္းမသိနိုင္စြာ ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြ ပူေႏြး ဆူေ၀ခဲ့ဘူးတယ္။
အေပၚသြားကို ေအာက္ႏုတ္ခမ္းပါး ေလး ဖိလိုက္တဲ့ဟန္ေတြမွာ ငါ့အသက္ရူသံေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့ဘူးတယ္။

မင္းရဲ့အျပဳအမူ အထိအကိုင္ အထိုင္အထ အစစအရာရာကို အမ်ားတကာေတြရဲ့ၾကားကေန မျမင္သာတိက္တခိုးအၾကည့္နဲ ့ရင္ဖိုမိခဲ့တာဟာလည္းအၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါဟာအားငယ္မိတာလား. အားက်မိတာလား
ဒါမွမဟုတ္ မင္းနဲ့ ငါ ႏွိဳင္းယွဥ္မိျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေလ်ာ့သိမ္ငယ္မိတာလား။ ဘာဆိုဘာမွ မသဲကြဲခင္မွာပဲ
ရင္မွာ လွဳပ္ခက္မူျဖစ္ေနရျပီဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိ စထားမိခဲ့တယ္။
ႏွလံုးသားမွာထင္က်န္ခဲ့တဲ့ အျပံဳးစစ္စစ္ေတြက ဒဏ္ရာတစ္ခုလို နစ္က်န္ရစ္ခဲ့တာကေတာ့ ကုစားေဖ်ာက္ဖ်က္ရ ခက္လြန္းလွခ်ည္ရဲ့.။
ငါ့ ..ရင္ထဲ ဘယ္သို့ရွိေနရွာမယ္လို့ မင္း ေတြးမွေတြးမိရဲ့လား ေကာင္မေလးရယ္။

(2)

ေရႊတိဂံုု ရာဟုေထာင့္မွာ လူေတြ ခါတိုင္း ညေနေတြထက္ က်ဲျပန္ ့မ်ားျပားေနရဲ့့။ ဓမၼာရံု တန္းေဆာင္းတစ္ခုဆီမွ ၀တ္ရြတ္သံက ညီညာနာေပ်ာ္ဖြယ္လြင့္ပ်ံလာသည္။
စဥ့္ကူးေခါင္းေလာင္းၾကီးနားမွာလည္း နိုင္ငံျခားသားတစ္စုနဲ့ Guide မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရယ္လို့ေမာလို့ စကားေတြေျပာလို့ေပါ့.။
ခဏၾကာေတာ့ ဓမၼေဇာတိတရားရိပ္သာမွာ လုပ္အားေပးျပီးမွ ဘုရားကိုလာတဲ့သင္တန္းကေကာင္မေလးေတြအုပ္ စုက COC အဖြဲ ့ေတြထပ္နည္းနည္းေလး ေစာေရာက္လာၾကတယ္။

ဘယ္သင္တန္းေက်ာင္းကမွန္းမသိရတဲ့ ဒါေပမယ့္မ်က္နွာခ်င္းေတြတန္းမိေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုတစ္စုလည္း
ဗုဒၶဂါယာဓာတ္ပံုၾကီးနားမွာ Foreigner တစ္ေယာက္နဲ့စကားေတြေဖာင္လာ ေ၀စည္ေနၾကတယ္။
ေစတီ ဆလိုက္မီး မထြန္းခင္ ေသာၾကၤာ တံမ်က္စည္းလွည္းတဲ့အဖြဲ့ အုပ္စုလုိက္ ျဖတ္သြားတာကိုလည္း မၾကည့္ဘဲျမင္လိုက္ရျပန္ပါတယ္ ။
ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚကေသာၾကၤာေန့ ညေနခင္းမ်ားစြာထဲမွာ ေၾကကြဲစရာ အမွတ္တရ အပိုင္းစေတြၾကဲျပန့္ ေနေလရဲ့။
ညေနေစာင္းလာတာနဲ့အမွ် ေစတီရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ဘုရားဖူးလာသူေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။

ဒီကေန့က်ကာမွပဲ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြကိုၾကားရတာ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းလို္က္တာ။
ခုလို သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတြနဲ့ ၾကည္ေမြ ့ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ညေနခ်ိဳေတြမွာဆိုရင္ ဆိုဖီယာတစ္ေယာက္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနရွာမလဲ?
DaleCarnegie ရဲ့ How to win friends and influence people စာအုပ္ကိုျပန္ဖက္ေနမလား.
ဒိုင္ယာရီေရးေနမလား. ေက်ာင္းမဂၢဇင္းစာအုပ္ထဲမွာပါလာတဲ့ ငါ့ကဗ်ာေလးေတြကိုပဲဖက္ျပီး အရင္တုန္း ကရက္စြဲေ ဟာင္းေတြအေၾကာင္းကိုပဲျပန္ေတြးေနမလား ။
စလင္းဒီယြန္း ရဲ ့ သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြကိုပဲနားေထာင္ေနမလား။ ဘရက္ပစ္ကားပဲၾကည့္ေနမလား
အိပ္ယာထဲမွာပဲေခါင္းမူးလို့လွဲအိပ္ေနရွာေရာ့မလား ။ COC အေၾကာင္းေတြမ်ားတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္မင္းျပန္စဥ္း စားေနမလား။
သိခ်င္လိုက္တာဆိုဖီယာ
ငါ သိခ်င္လိုက္တာေကာင္မေလးရယ္ မင္းဘာမ်ားလုပ္ေနရွာမလဲလို့။
ေစတီရင္ျပင္ေတာ္ အနွံ ့တံမ်က္စီးလွည္းျပီး ပစၥည္းေတြျပန္အပ္။ လြယ္အိပ္ေတြျပန္ယူၾက။
နာမည္ေအာ္ေခၚ ျပီး လူစစ္ၾက ။ ပံုမွန္ျဖစ္စဥ္မွာ ခါတိုင္းေတြနဲ့မတူစြာ နစ္ေမ်ာ ေ၀့လြင့္ ရင္နင့္ ေနသူဟာ
ငါ တစ္ေယာက္သာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာလြန္းမကေသခ်ာပါတယ္ ဆိုဖီယာ။

ကုိနီ တို့က သာေကတကို ျပန္ရမွာမို ့ေျမာက္ဘက္မုခ္ ေသြးေဆးကန္ကေနေ ေျမနီကုန္းအထိစကားေတြေအာ္ဟစ္ လုေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။
စလိုက္ ေနာက္လိုက္ ထုလိုက္ ပုတ္လိုက္ နာမည္ေျပာင္ေတြေအာ္ေခၚၾက။ ေျပးလုိက္ၾက လႊားလို္က္ၾက
လေရာင္ရယ္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ရယ္ အခ်ိဳးစားညီညီျဖာက်ေနတဲ့လမ္းမၾကီးအထက္မွာ
ငါ့ ႏွလံုးသားဟာ အတိက္ကို ငတ္မြတ္ ကြဲအက္လာတယ္။
ကိုနီတို့အဖြဲ့ ကို ၄၈ မီနီဘစ္ကားေပၚတင္ေပးျပီေတာ့ မိျငိမ္း တို့ ျမရတနာ တို့နဲ့အတူ အဲဒီ ေျမနီကုန္း ကားဂိတ္ေနာက္ကစာအုပ္ဆိုင္ကို၀င္ျဖစ္ၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ ICE BERRY ကိုခဏေရာက္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္ ။

အရင္တုန္းက မင္းနဲ့စထိုင္ဖူးတဲ့ ေထာင့္က်က်ခံုေလးမွာေတာ့မထိုင္ ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒီကေန့က်ကာမွ ထူးထူးျခားျခား ျမရတနာကစလင္းဒီယြန္းရဲ့ Becouse of you love me သီခ်င္းစာသားေတြ အေၾကာင္းကို
သူခံစားလို့ရတဲ့အတိုင္း ေ၀ေ၀စည္စည္ရွင္းေျပေနရဲ့.
ေအးစက္မာေၾကာတဲ့ သူမ်က္လံုးေတြဟာလည္းခါတိုင္ေတြထက္အသက္၀င္ေတာက္ပလို့ေပါ့။

You were my strength when I was weak
You awer my voice when I couldn’t speak
You were my eyes when I coundn’t see
You saw the best there is in me , lift me up when I coundn’t reach
You gave me faith cause you believe
I am everything I am because you love me တဲ့
အရာရာတိုင္း ဟာတိုက္ဆိုင္လြန္းလွတယ္ဆိုဖီယာရယ္။
I am everything I am because you love me တဲ့

ဘယ္ေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေၾကာင္းရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ့ထဲ မွာေတာ့ဒိုင္ခံေျပာတက္တဲ့သူဟာငါပါပဲ
မရင္းႏွီးက်တဲ့လူေတြကေတာ့ ငါ့ကိုစကားမ်ားလြန္းတဲ့ေကာင္လိုု ့ ထင္ရင္လည္းထင္ၾကလိမယ့္မယ္ေပါ့
ဒါေပမယ့္ ဒီည ICE BERRY ထဲမွာေတာ့ ငါဟာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ကို၀င္မေျပာျဖစ္ဘူး
င့ါ ႏွဳတ္ခမ္းေတြဟာ အလြမ္း မ်ားစြာ နဲ ့ ဆြံ ့အေနရဲ့ ဆိုဖီယာရယ္.

( 3 )

တစ္ေယာက္တည္းရွိေနခ်ိ္န္ေတြမွာ ရက္စြဲေဟာင္းေတြကိုျပန္ျပန္ေတြးမိရင္းက မင္းအတြက္ငါေရးခဲ့ဘူးတဲ့
ဒါေပမယ့္ မင္းကို ခုထက္ထိ ရြတ္မျပဘူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုပ ဲခဏ ခဏ ျပန္ျပန္ ထုပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့လက ထုပ္တဲ့ တို့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ အဲဒီကဗ်ာပါလာတယ္ .
ဘယ္ေတာ့မွ လြင့္ေမ်ာျပိဳကြဲမသြားမယ့္ မိုးတိမ္ေလးလို မင္းကိုငါခ်စ္ခဲ့ရတာမို့ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း
ငါေလ …လြင့္ေမ်ာမသြားတဲ့မိုးတိမ္းလိုု့ နာမည္ေပးထားခဲ့ေလ။

ဆိုဖီယာ …….
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဆိုဖီယာ.
ႏွင္းဆီဖူးနုတ္ခမ္းေလးနဲ့ ငါ့ကိုလြမ္းေအာင္ဖမ္းစားနိင္လြန္းတဲ့ဆိုဖီယာ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးမ်ားစြာထက္ငါ ပိုခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ဆိုဖီယာ။
ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို.
မနက္ခင္းရဲ့အလင္းေရာင္လို.
တိမ္လို
ေလလို
ျမစ္တစ္စင္းလို
ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ငါ ခ်စ္ျမတ္ လြမ္းဆြတ္ ခဲ့ရတဲ့ဆိုဖီယာ
ခုလို ညမ်ိဳးေတြမွာ ငါ မင္းကို သိပ္သိပ္ သတိရမိတာပဲ ဆိုဖီယာ ရယ္ ။

ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ ပကာသနေတြ.
စိန္ေတြ ေရႊေတြ. ေနာက္ဆံုးေပၚအသံုးေဆာင္ေတြ .
ေလ့က်င့္အျပံဳးတုေတြ ႏုတ္ခမ္းေပၚအက်နပစ္တင္ထားတဲ့လူ့ယဥ္ေက်းတို့ရဲ့အသိုင္း၀ိုင ္းမွာ ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ မင္း ေပ်ာ္ရင္လည္း ေပ်ာ္ေနဦးမွာေပါ့.။
မင္းေၾကာင့္ငါ Pictures conversation ေတြေျပာတက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ.
မင္းေၾကာင့္ပဲ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ရဲ့ စာအုပ္ေတြေကာက္ကိုင္ရဲခဲ့တယ္ဆိုတာ.
မင္းေၾကာင္းပဲ ငါ Reading class ကိုလိုက္နိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြ။
မင္းေၾကာင့္ ငါ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ထဲကိုေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ။
မင္းေၾကာင့္ပဲ ငါ ေသာၾကၤာေန့ေတြမွာ ဘုရားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ။
မင္းေၾကာင့္ပဲ ငါ ေသာၾကၤာေ၀ယ်ာေ၀စၥအသင္း၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ.
မင္းေၾကာင့္ပဲ COC ရဲ့ စေတ့စ္ခ္စင္ ေပၚ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြလည္း မင္း ေမ့မ်ားေနျပီလား ေကာင္မေလးရယ္။
ေျပာပါဦးကြယ္ ့ မင္းေမ့မ်ားေနျပီလား။

ခုလိုေသာၾကၤာေန့ေတြမွာဆိုရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရာဟုေထာင့္မွာ ရွိေနတုန္းပဲဆိုတာကိုေတာ့ မင္း ကိုငါ မသိေစခ်င္ေတာ့ပါဘူးေကာင္မေလးရယ္။
ေဆာင္းသံလိုခ်ိဳတဲ့မင္းရယ္သံေတြ။
လီယိုနာဒိုဒါဗင္ဂ်ီ ရဲ့ မိုနာလီဇာ အျပံဳးထက္လွတဲ့ ႏွင္းဆီဖူး နင့္နုတ္ခမ္း ညိဳညိဳေလးရယ္
ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ…. ဖ်က္ကနဲ လင္းလဲ့ ေတာက္ပ သြားတက္တဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး စပယ္ဖူးသြားတက္ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ.
ငါ ေလ…အဲဒါေတြအားလံုး ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ စုရံုးသိ္မ္းထားတယ္သိလား။

( 4 )

COC ပညာဒါနာနဲ့ မုန္တိုင္းသင့္ေဒသဘက္ ကိုစာသင္ဖို ့အလုပ္သင္ ဆရာအျဖစ္နဲ ့လိုက္သြားခဲ့ရာက အျပန္
ငါကမၻာ ဟာ ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကိုျပန္ေရာက္သြားရသလိုပဲ။
ပို့စကဒ္လွလွေလးေတြမရွိ။
ေခ်ာကလက္မရွိ။
ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးပဲပင္ေပါက္လို့ ငါ ခ်စ္စနိုး နဲ့ အမည္ေပးဘူးတဲ့လက္ေရးနဲ့ ေရးထားတဲ့ စာတို ေပးစေလးေတြမရွိ ။
ဖံုးေခၚသံမရွိ ။
အတန္းပံုမွန္တက္ဖို ့။ ညဥ့္နက္ေအာင္စာမၾကည့္ဘိ့ု ။ ေဘာကန္သြားရင္ ရန္ျဖစ္ျပီးျပန္မလာဘို့။
ဆံပင္ညွပ္ဘို့ ။ အရက္မေသာက္ဘို့ ။ အေဆာင္မွာ ဖဲမရိုက္ဘို့။ မိုးရြာထဲထြက္ရင္ထီးေဆာင္းဘို့။
အရွည္ၾကီး တို့အဖြဲနဲ့လၻက္ရည္းဆိုင္ကို ညဥ့္နက္ေအာင္ထိုင္ထိုင္ျပီး ေလမကန္ဘို့ လက္တို ့သတိေပးသံမရွိ။
မနက္လင္းလို့ သင္တန္းေရာက္ရင္ ဆိုဖီယာ နဲ့ေတြးရဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့
ေရေလး ဘာေလးေသာက္ျပီး အိပ္ယာျပန္၀င္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ထစ္ပိုင္းၾက်ိး တစ္ေရးနို္းညမ်ားမရွိ။
ဟုတ္တယ္ဆိုဖီယာ။
ေက်ာင္းကို မင္းေရာက္မလာေတာ့တာဟာ
ဆိုဖီယာ ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္မလေတာ့တာဟာ
သာမန္ လူေတြအတြက္ေတာ့ သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္နိုင္ေပမယ့္
ငါ့အတြက္ေတာ့ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးအတြက္ ဗလာက်င္းသြားရသလိုပဲ.
ရင္ဘက္ဟာလည္း မီးေတာက္ ကြဲအက္လာသလို ပူေလာင္းလြန္းပါရဲ့ ။

ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း သူမ်ားမေကာင္း ေၾကာင္းေျပာရမွ စား၀င္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့
ပါတ္၀န္းက်င္နယ္ပါယ္သစ္ တစ္ခုမွာ ငါလည္း မၾကာ ခဏ ဆိုသလို မင္း ရဲ့ မေကာင္းသတင္းေတြကို ၾကားၾကားေနရတာပါပဲဆိုဖီယာ။
ငါ့ ကြယ္ရာမွာလည္း သူတို့ ငါ့ မေကာင္းေၾကာင္းေတြ မင္းကိုု လာျပီး ေျ ပာခ်င္လည္းေျပာေနၾကဦမွာေပါ့။
ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူ ့ဆီမွာမွ ငါမေတြ့ခဲ့ဘူးတဲ့ ငါ့အေပၚနား လည္မူေတြကို.. မင္းမ်က္၀န္းထဲမွာငါ ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆိုဖီယာ။
မုိမိလုိ့ ဖ်ားတုန္းက ငါ့ နဖူးေပၚကိုဖိအုပ္လိုက္ဖူးတဲ့မင္း လက္ဖေယာင္း သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ခုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ငါအရမ္းလြမ္းမိတယ္။

ကဲ ကဲ နေနစမ္းပါဦး ဆရာၾကီးရဲ့
ေသာၾကၤာေန့က ကားဂိတ္မွာ ရပ္ျပီး စကားေျပာေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးနဲ့တစ္ေယာက္ နဲ့ ကဘာလည္းဆိုတဲ့
မနာလို၀န္တို (ငါ ခုထက္ထိသတိရေနမိေသးတဲ့) နင့္နုတ္ခမ္းညိဳညိဳေတြ..
အရာအားလံုး ငါဟာ တစ္ဘ၀စာလံုးဆံုးရံူးခဲ့ျပီပဲ။
ဘ၀ၾကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ ရြည္ရြယ္တြက္ဆ ျပီး မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြပံုပ်က္ပန္းပ်က္က်ကြဲသြားတဲ့လူတစ္ေယာက ္အတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာေတြ။ အနာဂါတ္ဆိုတာေတြ။ မနက္ဖ်န္ဆိုတာေတြဟာ ဘယ္ လိုအဓိပၸါယ္ ရွိနိုင္ေတာ့မွာလည္း ။
ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘူးေသးတဲ့ ရင္ခုန္သံစစ္စစ္ေတြနဲ့ ပံုေအာခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ေနာက္မွာ
ျပံဳး ဖို့ ရယ္ဖို့ဆိုတာ ဟာလည္း မ်က္ဖ်ားႏွင္းစက္လိုု အခိုက္တန့္ပ ဲခံမယ္ထင္ပါရဲ့။

ဘယ္လိုု အားေပးႏွစ္သိမ့္ စကားလံုးမ်ိဳးနဲ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စား ေခ်ာ့ျမဴလို့မရေအာင္ကိုပါပဲ ဆိုဖီယာရယ္။
မင္းဟာ တကယ္ပဲျငိဳ့ငင္ဖမ္းစားနိုင္လြန္းလွတယ္။ ဒုတိယေျမာက္ရင္ခုန္သံဆိုတာငါရင္ထဲဘယ္ေတာ့မွျဖစ္တည္
မလာနိုင္ေအာင္ကို မင္းဖမ္းစားနိုင္ခဲ့တယ္။ မင္းရဲ့ စူးရွ တဲ့မင္းမ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေတြမွာငါ့ရဲ့
ခ်စ္ျမတ္လြမ္းျခင္းဆိုတာေတြဟာ တစ္ဘ၀စာလံုးေသဆံုခဲ့ပါတယ္ ဆိုဖီယာ ။ ငါခုထက္ထိတိုင္မင္းကိုလြမ္းေနမိ
တုန္းပဲဆိုတာ မင္းမသိပါေစနဲ့လို့ဘာေၾကာင့္မ်ားငါဆုေတာင္းေနမိတာပါလိမ့္ ေကာင္မေလးရယ္ ။

ေပးႏွစ္ဆယ္ အခန္းေလးကို အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္က ႏွစ္ျခမ္းခြဲျပီး
မိတၱဴ စာေရး ကိရိယာဆိုေလးနဲ့တြဲ ဖြင့္ထားတဲ့
ေအာင္စည္သာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို အစီစဥ္ မရွိပါဘဲနဲ ့တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ျပန္ပါျပီ ။

ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္မွာ ဘစ္ကားၾကီးေတြ ထိုး ထိုးရပ္လိုက္တိုင္း က်စ္ဆာမီးႏွစ္ခြေလးေတြးဆင္းလာၾကတယ္။
ေရႊအိုေရာင္ဆံႏြယ္ေလးေတြဆင္းလာၾကတယ္။
စကပ္တိုတိုေလးေတြဆင္လာၾကတယ္။
ေဒါဖိနယ္ခၽြန္ခၽြန္ေတြ။
မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေတြ။
မ်က္ခံုသြယ္သြယ္ေတြ။ မိက္္ကပ္ေရာင္စံုေတြ ပါးကြက္ၾကား၀ါ၀ါေတြ။
ပါတိက္ ၀မ္း စပ္ေတြ။
အျဖဴအစိမ္း နဲ ့ ၾကိမ္ ဆြဲျခင္းေလးေတြ။ ဗမာျခည္လံုျခည္ေလးေတြ ။
အေနာက္တိုင္းေဘာင္ဘီးေလးေတြ ။ ဂါ၀န္ေလးေတြ စံုလို ့ စံုလို ့ဆင္းဆင္းလာၾကတယ္။
ရယ္လို့ ေမာလို့ စကားေတြ တြက္တီ တြက္တီ ေျပာလို ့ ငါ ထိုင္ေနတဲ့ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးေလးက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ျဖတ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။

(5)

တစ္စတစ္စနဲ့ ေမွာင္ရိပ္ေတြကမၻာေျမေပၚ ျပိဳက်လာေနျပီ ဆိုဖီယာရယ္။
ခ်ထားတဲ့က်စ္ဆံမီးႏွစ္ခြမွာ တစ္ပြင့္ပန္းေလးပန္လို့။
ေမႊးပြပိုက္ဆံအိက္ေသးေသးေလးကိုဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္လို့။
မာစလိုက္ နီညိဳ ပုုပ္ ၀မ္းစပ္ ေလးနဲ ့ ေျခညွပ္ဖိနပ္အျဖဴပါးပါးေလးစီးလို့
ဆင္မယဥ္သာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ညိဳညိဳ သြယ္သြယ္ေကာင္ မေလးဟာ မင္းမဟုတ္ မွန္း နွလံုးသားကအလိုလိုသိေနေပမယ့္
ဟုတ္မ်ားေနမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေငြ့ေငြ့ေလးနဲ ့ကာလ တစ္ခုၾကာတဲ ့အထိ ငါ ေငးၾကည့့္ေနမိတယ္ ဆိုဖီယာ။

ခုလို တိမ္ေတာင္ေနာက္ခံနဲ ့ကေ၀ ဆန္ေအာင္လွပတဲ့ ညေနခ်ိဳ ေတြမွာ..
ငါ ေလ သတိရတယ္ဆိုတာထက္ ပို သတိရတယ္။
လြမ္းတယ္ဆိုတာထက္လည္းပိုလြမ္းတယ္။
တမ္းတ တယ္ဆိုတာထက္လည္းအမ်ားၾကီးပိုပါတယ္။
အရင္တုန္းကစေတစ္ခ္စင္ေပၚမွာ
COC ရ႕ဲ ေသာၾကၤာေန ့စေတစ္ခ္စင္ေပၚမွာ ဆိုဖီယာ ေျပာတာ ဆိုတာ ေမးတာ ေျဖတာ ေလးေတြကို
ပူေႏြးတ ဲ့ရင္ခုန္သံနဲ ့ ေနာက္ဆံုး ခံုု တန္းေလးေပၚကေန ေငးၾကည့္ခဲ့ရဘူးတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ့ေတာ့ကြာျခားခဲ့ ျပီေပါ့။
( ဘယ္ေတြကိုမင္းေရာက္ေနမလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ့မင္းရွိေနမလဲ။ ဘာေတြကိုမင္းလုပ္ေနမလဲ။
စဥ္စားရင္းနဲ့ လြမ္းေမာရင္းနဲ့ တစ္ခါတေလမွာသတိရပါတယ္ )

ေလးျဖဴရဲ့ အလြမ္ေတြ စြန္းထင္းေပက်ံေနတဲ့သီခ်င္းသံက လြင့္ပ်ံလာတယ္။
ဘယ္၀ိုင္းက ဘယ္သူ မွာလိုက္မွန္းမသိေပမယ့္
ကပူခ်ီနိဳ ၀မ္းလို့
အေဖ်ာ္ေကာင္တာကိုကို လွမ္းေအာ္လို္က္တဲ ့စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးရဲ့ အသံကိုလည္း သီခ်င္သံနဲ့ေရာေထြစြာ ၾကားျဖစ္ေအာင္္ ကိုငါ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ကပခ်ီနို၀မ္း တဲ့
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ ရင္တုန္လို့ေလ
ေကာ္ဖီ ခက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြေသာက္ရင္းကေန ေနာက္ေတာ့ ကပခ်ီနို ပဲစြဲေသာက္ျဖစ္သြားတာ တဲ့
အရင္တုန္းက ေဟာဒီဆိုင္ထဲမွာ မင္းကိုယ္တိုင္္ ေျပာျပခဲ့ဘူးတဲ့ စကားလံုး အပိုင္းအစေလးေတြ…
ႏွဳ တ္ခမ္း အတြင္းသား ကိုဖိကိုက္ျပီး ေယာက်ၤား ဆိုတဲ့မာန နဲ့ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိမ္ေနရင္းက
အပူေငြ ့ေတြ မ်က္ခမ္းစပ္ကိုေ၀့တက္လာတယ္
ငါ့ ရင္ထဲ ဘယ္သို့ ရွိေနရွာမယ္လို့ မင္းမသိနိုင္ေတာ့ျပီပဲ ဆိုဖီယာ..ရယ္္…။………။

COC ကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္……..

ကႏၱာရ
3.9.2010 —

--

 

“ အတုမ်ား”


အတုမ်ားကို သူမုန္းမိသည္။ ဆံပင္အတု၊ သြားအတု၊ ေၿခအတု၊ လက္အတုကအစ မုန္းသည္။ အသက္ၾကီးလို႕ သြားေတြ က်ိဳးရင္ေတာင္ ‘သြားတုမစိုက္္ဘူး’ လို႕ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္။ သူ႕စိတ္အစြဲက အဲသည္ေလာက္ထိ ၾကီးသည္။ ပစၥည္းတစ္ခု၊ အသံုးအေဆာင္တစ္ခု နာမည္ၾကီးလာလွ်င္၊ လူၾကိဳက္မ်ားလာလွ်င္ အတုလိုက္လာ တတ္သည္မွာ သဘာ၀။ အလြယ္လိုက္၍ အၿမတ္ယူလိုေသာ စီးပြားေရးသမားမ်ားမွာ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း ရွိေနလိမ္႕မည္။ ဘယ္လိုပင္ တားဆီးတားဆီး လံုး၀ ေပ်ာက္သြားမည္မဟုတ္။ မိမိတို႕ ၀ယ္ယူသံုးစြဲသူေတြဘက္က ေရွာင္ဖို႕ရွားဖို႕သာ အေရးၾကီးသည္။

အတုေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ ဘယ္ပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ ေစ်းသည္ကပင္ ‘အစစ္ယုူမလား၊ အတုယူမလား’ လို႕ေမးလာတတ္သည္။ ထင္ေယာင္ထင္မွား တံဆိပ္ေတြႏွင္႕ ပံုစံေတြကလည္း ေသခ်ာၾကည္႕မွသိရသည္။

ဟိုတစ္ေလာက သူ႕သားေလး နာရီပူဆာ၍ လိုက္၀ယ္ေပးရာ ေကာင္တာထဲတြင္ RADO နာရီတစ္လံုး ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ နာရီဒီဇိုင္းေလးက လွမွလွ။ အိုးကေလးက အနက္ေရာင္။ အထဲကစိန္ပြင္႕ကေလးေတြက တလက္လက္။ လက္ပတ္ၾကိဳး အလယ္မွာလည္း ေရႊေရာင္လိုင္းေလးေတြ ေၿပးထားသည္။ နာရီကို ထုတ္ၾကည္႕ၿပီး ေစ်းေမးလိုက္ေတာ႕ ေထာင္႕ႏွစ္ရာတဲ႕။ သူ အံ႕ၾသသြားသည္။

‘ဟ..ဟုတ္ရဲ႕လားကြ၊ ဒီလို ဆြစ္မိတ္နာရီက ေထာင္႔ႏွစ္ရာပဲရွိသလား၊ ေစ်းမ်ား မွားေနသလား’ ဆိုေတာ႕ ဆိုင္ရွင္ေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။ ၿပီးမွ ‘မဟုတ္ဘူး ဦးရဲ႕၊ ဒါက RADO အတုၾကီး၊ ဆြစ္မိတ္မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳင္းနားမိတ္’

လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ နာရီကို ခ်က္ခ်င္း ၿပန္ခ်မိသည္။ သူ႕သားေလးကေတာ႕ ထိုနာရီကို သေဘာက်သြားၿပီး ‘ေဖေဖ ဒီနာရီပဲ လိုခ်င္တယ္၊ ဒီနာရီပဲ၀ယ္ေပး’ လို႕ တဆာဆာ ေတာင္းဆိ္ုေနသည္။ ဘယ္လို ေၿပာေၿပာမရ။ သူကလည္း အစစ္ကို ၀ယ္မေပးႏိူင္။ အတုက် ေတာ႕လည္း မသတီ။ သို႕ေသာ္လည္း သားေလးၾကိဳက္ေနေသာေၾကာင္႕ ေအာင္႕သက္သက္ႏွင္႕ ၀ယ္ခဲ႕ရသည္။ သားေလးလက္ထဲက RADO နာရီကိုၾကည္႕မိတိုင္း သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အားမလိုအားမရ ၿဖစ္မိသည္။

‘ထီေပါက္လို႕ကေတာ႕ ဒီနာရီကို ေပါက္ခြဲၿပီး အစစ္တစ္လံုး ၀ယ္ေပးမည္’ ဟုစိတ္ကူးမိသည္။ မသိနားမလည္ေသာ သားေလးကေတာ့ ေပ်ာ္ေနရွာသည္။

သို႕ေသာ္လည္း သားေလးၾကာၾကာ မေပ်ာ္နိုင္ေပ။ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ႕ လက္ထဲက နာရီမွာ ေရႊေရာင္ေတြ ကြ်တ္လာသည္။ အထဲက စိန္ပြင္႕ကေလး ေတြကလည္း အေရာင္ သိပ္မလက္ေတာ႕ေပ။ လက္ပတ္ၾကိဳးမွာလညး္ ခပ္မည္းမည္း ခပ္မြဲမြဲႏွင္႕ အၾကည္႕ရ ဆိုးလာသည္။ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ သားေလး၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း နာရီၾကည္႕မိတိုင္း ရံႈ႕မဲ႕မဲ႕ ၿဖစ္သြားေလသည္။

‘ေတာက္…အတုေတြကေတာ႕ အကုန္လံုး မီးရိႈ႕ပစ္ဖို႕ေကာင္းတယ္၊ အတု လိုက္လုုပ္တဲ႕ ေကာင္ေတြကိုလည္း အေရးယူရမယ္။ ’သူ႕စကားေၾကာင္႕ မိန္းမ၏ မ်က္ႏွာမွာ တြန္႕လိမ္ သြားသည္။

“အိုေတာ္..က်ဳပ္တို႕လိုလူလတ္တန္းစား ေတြအတြက္ေတာ႕အတုရွိမွေပါ႕၊ရတဲ႕ေငြကေလးနဲ႕ အစစ္ကိုဘယ္၀ယ္ႏိူင္ပါ႔မလဲ၊တခ်ိဳ႕အတုေတြက်ေတာ႕ လည္းအစစ္နီးပါးေကာင္းပါတယ္။ဒါနဲ႕ ေနပါဦး၊ အစစ္ကို ၀ယ္ရေအာင္ ေတာ္ကေရာေငြ ဘယ္ေလာက္ ရွာေပးႏိူင္လို႕လဲ”

မိန္းမစကားေၾကာင္႕ သူၿငိမ္သြားသည္။ ေခါင္းကိုကုပ္၍ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အိမ္အ ၿပင္ ထြက္လာခဲ႕သည္။ အရက္ဆိုင္သို႕ ဦးတည္ေနေသာ သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ားကို ငံု႕ၾကည္႕ရင္း ထပ္၍ ေဒါသထြက္မိၿပန္သည္။ ေၿခလွမ္းတိုင္း… ေၿခလွမ္းတိုင္း သူ႕ေၿခေထာက္တြင္ စီးထားေသာ ဖိနပ္မွာ ကြ်တ္ခ်င္သလိုလို ကြာခ်င္သလို လိုၿဖစ္လာသည္။ တကယ္ေတာ႕ သည္ဖိနပ္က အစစ္မဟုတ္။ ‘ေအာ္’ ကိုတု၍ ခ်ဳပ္ထားေသာ မိတ္ ‘အင္’ ဒီတြင္ သာၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕လည္း တာရွည္မခံ။ ခ်ဳပ္ေၾကာင္းရာေတြ ကြာလိုက္လာသည္။ ဖိန္ပ္ိုမၿပတ္ေအာင္ ထိန္းစီးရင္း ေတာက္ တေခါက္ေခါက္ၿဖင္႕ အတုမ်ားကို ဆဲေရးေနမိသည္။ အရက္ဆိုင္ထဲ ေရာက္သြားတဲ႕အထိ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင္႕။

“ဟ..ဆရာခိုင္၊ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း စူပုပ္ေနတာပဲ၊ မိန္းမနဲ႕ ရန္ၿဖစ္လာတာလား၊ လာပါဦးဗ်”

လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေရာင္းေသာ ခင္ေမာင္၀င္းက အရက္ခြက္ထဲ ေရငွဲ႕ရင္း သူ႕ကိုလွမ္းေခၚသည္။ သူလည္း ခင္ေမာင္၀င္းတို႕ ၀ိုင္းမွာပဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

ေဟ႕…၀ီစကီႏွစ္ပက္ေပးကြာ’ သူ႕အမွာေၾကာင္႕ ခင္ေမာင္၀င္း အနည္းငယ္ အံ႕အားသင္႕သြားသည္။ ဆရာခိုင္၊ အရင္က ရမ္ပဲေသာက္တာေနာ္၊ အခု၀ီစကီ ေၿပာင္းေသာက္ေနၿပီလား’ ‘ေအးကြ၊ ရမ္ကအတုေပါလို႕ ၀ီစကီေၿပာင္း ေသာက္ေနတာ၊ ဟိုတစ္ေလာက လွေတာရြာဘက္မွာ ရမ္အတုေသာက္မိလို႕ လူသံုးေယာက္ ေဆးရံုတက္ရတာ မင္းလည္းၾကားမွာပါ၊ အတုသမားေတြ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ကြာ၊ ပစၥည္းအတုလုပ္တာက ေတာ္ေသးတယ္၊ အစားအေသာက္အတု၊ ေဆး၀ါးအတု လုပ္တာကေတာ႕ ဆိုး၀ါးလြန္းပါတယ္၊ အဆိုးဆံုးကေတာ႕ အရက္အတုကြအရက္အတု၊ ငါတို႕ကို ထိခိုက္တယ္၊ ပိုက္ဆံသာ ရွိလို႕ကေတာ႕ ေဂ်ာ္နွီ၀ါကာေတြ၊ ဘလက္ေလဗယ္ေတြပဲ ေသာက္မယ္ေမာင္ေရ၊’ သူ႕စကားေၾကာင္႕ အရက္ခြက္ကိုေမာ႕ရန္ ဟန္ၿပင္ေနေသာ ခင္ေမာင္၀င္းမွာ တံု႕ဆိုင္းသြားသည္။

‘မထင္နဲ႕ ဆရာခိုင္ေရ႕၊ အဲ႕ဒီေဂ်ာ္နီ၀ါကားေတြ၊ ဘလက္ေလဗယ္ေတြက ပိုၿပီးအတုေပါတယ္။ ခင္ေမာင္၀င္းက အရက္ခြက္ကို ေမာ႕ခ်လိုက္ၿပီး အၿမည္းခြက္ကို ႏိႈက္ရင္း ဆက္ေၿပာၿပန္သည္။‘ တန္ဖိုးၾကီးေတာ႕ ပိုၿပီး အတုလုပ္တာေပါ႕ဗ်ာ၊ ပုလင္းအဖံုးကို ေဆးထိုးအပ္စိုက္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ပုလင္းကို ေမွာက္ ေဆးထိုးအပ္ကိုဆြဲၿပီး အထဲက အရက္အစစ္ကို နည္းနည္းခ်င္းဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးမွ အရက္အတုကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႕ ၿပန္ထည္႕ၿပီး အဖံုးေပၚက အပ္စိုက္ရာကို ၿပန္ဖံုးတယ္၊ တကယ္ပိရိတယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ထုတ္ထားတဲ႕ အစစ္ကိိုဆိုင္မွာ ပက္ခ်င္႔ေရာင္းၿပီး အတုကို တၿခားၿပန္သြင္းတယ္၊ ကိုယ္႕ဆိုင္လာေသာက္တဲ႕ သူကေတာ႕ အစစ္ေသာက္ရတာေပါ႕ဗ်ာ၊ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ဒီလိုလုပ္ေနတဲ႕ သူေတြအမ်ားၾကီးပဲ’

ခင္ေမာင္၀င္း ေၿပာတာေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ႕ ေစ်းေရာင္းေနသူၿဖစ္ေသာေၾကာင္႕ အတုေတြႏွင္႔ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ သူလည္း ခင္ေမာင္၀င္းႏွင္႕ စကားေကာင္းေနမိသည္။

‘မင္းတို႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေလာကမွာလည္း အတုေပါမွာေပါ႕’ ‘ေပါတာေပါ႕ ဆရာခိုင္ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေလာကမွာလည္း အတုေတြ၊ ပံုမွားရိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ဆိုင္မဖြင္႕ခင္က ခဏခဏခံရတယ္၊ အဲ႕ဒီတုန္းက တီဗြီအင္တင္နာ၀ယ္တာ အမ်ိဳးအစားက TOSHIBUဗ်။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တိုရွီဘာက ေစ်းေခ်ာင္လွခ်ည္လားဆိုၿပီး၊ ၀ယ္လာတာ အိမ္ေရာက္မွ တိုရွီဘာမဟုတ္ဘဲ တိုရွီဘူ ၿဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္။ တိုအိုအက္စ္အိတ္(ခ်္)အိုင္ဘီေအ (TOSHIBA) ကိုမသိမသာနဲ႕ တိုအိုအက္စ္အိတ္(ခ်္)ဗြီယူ (TOSHIBU) လို႕လုပ္ထားတယ္။ ‘A’နဲ႕ ‘U’ ကို မသိမသာ ပံုမွားလုပ္ထားတယ္။ ေသခ်ာ ၾကည္႕မွ တိုရွီဘူမွန္း သိရတယ္’

ခင္ေမာင္၀င္းက ေၿပာၿပီး တ၀ါး၀ါးရယ္ေလသည္။ သူလည္းမေနနိူင္ေတာ႕ ဘဲခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေလေတာ႕သည္။ အရက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ ရယ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

‘ဟ..ရယ္လွခ်ည္လား၊ ဘာေတြမ်ား သေဘာက်ေနၾကတာလဲ’

‘အသံၾကား၍ ေနာက္လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင္႔ လူတစ္ေယာက္။ ထိုလူက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင္႕ သူ႕ပခံုးကို ကိုင္လွ်က္။ ‘ဆရာ….ကြ်န္ေတာ္႕ကို မွတ္မိလား’တဲ႕။ သူလည္း စားပြဲခံုေပၚက အရက္ခြက္ ေဘးရွိမ်က္မွန္ကို ေကာက္တပ္၍ ၾကည္႕လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အရက္ရွိန္ေၾကာင္႕ ၀ါးတားတား။

‘ဆရာ႕တပည္႕ သေဘာၤသား ဖိုးေထာင္ေလ’ ‘ဟ..ဖိုးေထာင္ၾကီးပါလား။ ပိန္ၿပီးအသားေတြ ၿဖဴလို႕ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူးကြာ၊ မင္းဘယ္တုန္းက ၿပန္ေရာက္တာလဲ’ ‘ေရာက္တာ ၾကာၿပီဆရာ၊ ဆရာနဲ႕ မေတြ႕ၿဖစ္လို႕၊ လကုန္ရင္ၿပန္ထြက္မွာပါ”

ဖိုးေထာင္က ထိုင္လက္စ ၀ိုင္းက ေသာက္လက္စ အရက္ခြက္ကိုသြားယူၿပီး သူတို႕ ၀ိုင္းထဲေၿပာင္းလာသည္။ ခင္ေမာင္၀င္းကလည္း ခံုကိုခ်ဲ႕၍ ေနရာေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတာၾကာၿပီ၊ ရယ္သံေတြၾကားလို႕ ၾကည္႕လိုက္မွ ဆရာတို႕မွန္းသိရတယ္၊ ဘာေတြမ်ား သေဘာက် ၿပီးရယ္ေနၾကတာလဲ’

‘ေၾသာ္…ဒီေခတ္ၾကီးထဲ အတုေတြေပါတဲ႕ အေၾကာင္းေၿပာရင္းရယ္မိတာပါကြာ၊ ဒါနဲ႕မင္းတို႕ႏိူင္ငံၿခား သေဘာၤေလာကမွာေရာ အတုေတြ မေပါဘူးလား’ ဖိုးေထာင္က ခ်က္ခ်င္းၿပန္မေၿဖ။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ေကာက္ယူ၍ မီးညိွလိုက္သည္။ ၿပီးမွရိႈက္ထားေသာ မီးခိုးမ်ားကို ဖြာထုတ္ရင္းေၿပာသည္။

‘ဘယ္လိုေၿပာလိုက္တာလဲ ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိူင္ငံၿခားသေဘၤာေလာက၊ ရိႈးေဂ်ာ႕ ေလာကေတြမွာ အတုေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ အလုပ္ခန္႕စာအတု၊ စပြန္ဆာအတု၊ ပတ္(စ္)ပို႕အတု၊ ေဟာကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိူင္ငံၿခားသေဘၤာေတြေပၚမွာ မိန္းမအတု’

‘ဘယ္လိုဘယ္လို၊ မိန္းမအတုဟုတ္လား’

ဖိုးေထာင္စကားပင္ မဆံုးေသး၊ သူႏွင္႕ခင္ေမာင္၀င္ အံၾသစြာ၀င္ေၿပာလိုက္သည္။ ‘ဟုတ္တယ္ဗ်။ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြရွိတယ္ ’ဟာကြာ..မင္းကလည္း အတုတပ္ထားတဲ႕ မိန္းမေနမွာပါ၊ မိန္းမအတုေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး’ နားမလည္ေသာ ခင္ေမာင္၀င္းက ၀င္ေၿပာေတာ႕ ဖိုးေထာင္ကရယ္သည္။

‘အတုတပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကိုယ္လံုးအတု ၿဖစ္ေနတဲ႕ ေလထိုးထားတဲ႕ မိန္းမပံု ရာဘာရုပ္ၾကီးေတြကိုေၿပာတာ’ ထိုအခါက်မွ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေလသည္။ ကမ္းမၿမင္ လမ္းမၿမင္ ပင္လယ္ထဲသြားရင္ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြပဲရွိတယ္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ႕ အတုကို အစစ္ထက္ ပိုၿပီးၾကိဳက္တယ္’ သည္တစ္ခါေတာ႕ သူေရာ ခင္ေမာင္၀င္းေရာ ေခါင္းခါမိသည္။

‘မင္းကလည္းကြာ အစစ္ကို ဘယ္မီပါ႕မလဲ၊ မင္းရူးမ်ား ရူးေနလား’ ဖိုးေထာင္ကေတာ႕ သူတို႕ကိုၾကည္႕၍ ေလးနက္တည္ၿငိမ္စြာ ၿပံဳးသည္။ ‘ဆရာတို႕ တကယ္မၾကံဳေသးလို႕ အတုရဲ႕တန္ဖိုးကို မသိၾကတာပါ’ သူလည္း အေတာ္ေလးမူးေနေသာ ဖိုးေထာင္ႏွင္႕ ဆက္၍ အတိုက္အခံ မေၿပာလိုေသာေၾကာင္႕ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႕ စကားေတြက မဆံုးႏိူင္။ ေတာင္ေရာက္ ေၿမာက္ေရာက္ႏွင္႕ ေၿပာလိုက္ၾကသည္မွာ ညမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ။ သူေရာ၊ ခင္ေမာင္၀င္းေရာ၊ ဖိုးေထာင္ေရာ စကားေတြ ေလးလံလာၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ပင္ က်လာသည္။

* * * * * * * * * * * * * *

အရက္ဆိုင္မသြားၿဖစ္တာလည္း အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ မိန္းမက သူအၿပင္ထြက္သည္ကို မၾကိဳက္ေသာေၾကာင္႕ ညေနေရာက္တိုင္း အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္ၿဖစ္သည္။ ဖိုးေထာင္လည္း ၿပန္ထြက္သြားၿပီဟ ုၾကားရသည္။ အရက္ဆိုင္တြင္ ၾကံဳခဲ႕ေသာ ညက ဖိုးေထာင္ ေၿပာခဲ႕ေသာ အၾကိဳက္ကေတာ႕ ေတြးမိတိုင္း အံံ႕ၾသ၍ မဆံုးႏိူင္။ ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ႕ ေကာင္၊ အတုမွ ၾကိဳက္ရတယ္လို႕’ ဟု ဆိုညဥ္းမိသည္။

သူကေတာ႕ အရက္မူးတိုင္း အိမ္ထဲရွိ အတုမွန္သမွ်ကို ရိုက္ခြဲပစ္ခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိန္းမက သူ႕ကိုရိုက္ခြဲမည္ စိုးေသာေၾကာင္႕ အသာၿငိမ္ေနမိသည္။ တစ္ေန႕ေတာ႕ သူ႕အိမ္ကို လူတစ္ေယာက္ ကပ်ာကယာႏွင္႔ ေၿပးလာသည္။

‘ဆရာ..ဆရာ…၊ ဆံုးခါနီးလူနာတစ္ေယာက္က ဆရာနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႕၊ အၿမန္လိုက္ခဲ႕ပါဆရာ၊’ သူ ရုတ္တရက္ အံ႕အားသင္႕သြားသည္။

“ဗ်ာ..ဘယ္သူမ်ားလဲ’

‘ဟိုေရာက္မွ ေတြ႕လိမ္႔မယ္ဆရာ၊ လူနာကဆရာ႕ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတယ္၊ အခုလိုက္ခဲ႕ပါ၊’

သူလည္း နားမလည္ႏိူင္ဘဲ ထိုလူလာေခၚေသာ ကားေလးႏွင္႕ လိုက္သြားေလသည္။ ေၿခတံတိုအိမ္ေလးတစ္လံုး ေရွ႕ေရာက္မွ ‘ကြ်ိ’ခနဲ႕ ရပ္သြားသည္။ သူလည္း သိလိုစိတ္ၿဖင္႔ အိမ္ေပၚေၿပးတက္သြားေတာ႕ ခုတင္ေပၚတြင္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ပက္ႏွင္႕ လူတစ္ေယာက္။ ကိုယ္အႏွံ႕မွာ အနာစိုမ်ားႏွင္႕။ ဆရာ…ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ဖိုးေထာင္ပါ’

ၾကက္သီးမ်ားပင္ တၿဖန္းၿဖန္းထသြားသည္။

‘ဟင္…ဖိုးေထာင္၊ မင္းၿပန္ထြက္သြားၿပီဆို’ ‘ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္လူေတြကို ၿပန္ထြက္သြားၿပီလို႕ လိမ္ေၿပာခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ၿပန္ထြက္လို႕ မရေတာ႕ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႕မွာ AIDSရွိေနတာၾကာၿပီ။ ရွက္လို႕ ထြက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဒီမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ေနခဲ႕တာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕အၿဖစ္က ဆိုးလြန္းပါတယ္ ဆရာရယ္။’

ေၿပာရင္း..ေၿပာရင္း မ်က္ရည္မ်ားပင္ လိမ္႕ဆင္းလာသည္။ ‘အစစ္ေၾကာင္႕ဆရာ၊ အစစ္ေၾကာင္႕ ကြ်န္ေတာ္ဒီလိုၿဖစ္ရတာ၊ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ခဲ႕မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ႕ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္တိုင္း အစစ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ႕ လို႕ ဒီလိုၿဖစ္ရတာပါ၊ ဒါေၾကာင္႕မို႕ အတုေတြက တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာခဲ႕တာေပါ႕ ဆရာရယ္၊’

စကားေၿပာရင္း ဖိုးေထာင္ေမာလာသည္။ ‘စကားေတြ သိပ္မေၿပာပါနဲ႕ ဖိုးေထာင္ရယ္’ ဖိုးေထာင္ကို ေၿဖသိမ္႕ရင္း အားေပးစကားေတြ ေၿပာခဲ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဖိုးေထာင္၏ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို မၾကားလိုေသာေၾကာင္႕ ဖိုးေထာင္ကို နာနာက်င္က်င္ ႏႈတ္ဆက္၍ အိမ္ၿပန္လာခဲ႕သည္။ အိမ္အၿပန္သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ားမွာ ေလးလံၿပီး သူ႕စိတ္မွာ ထိုင္းမိႈင္းေန၏။

* * * * * * * * * *

ထိုညက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ၿခင္ေထာင္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ႕ၾကည္႕ရင္း ေတြေ၀ေနသည္။ ညဥ္႕နက္သည္အထိ သူ႕စိတ္မွာ ေခ်ာက္ခ်ားေနသည္။ လူ႕ေလာက၏ အၿဖစ္အပ်က္တရားမ်ားကို စဥ္းစားရင္း ထိတ္လန္႕ေနမိသည္။ သူ႔ကိုယ္မွာ ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လန္လွ်က္။ ေဘးမွာေတာ႕ အအိပ္ၾကီး၍ အအိပ္ၾကမ္းေသာ သူ႕ မိန္းမက တေခါေခါအိပ္ေနရာမွ သူ႕ဘက္လိမ္႕လာသည္။ ေၿခေထာက္က သူ႕ေပါင္ေပၚလာခြၿပီး လက္က သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚ လာတင္သည္။ သူ ေခြ်းမ်ားၿပန္လာၿပီး ေၿခေထာက္ႏွင္႕ လက္ကို သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ အလွ်င္အၿမန္ဖယ္ခ်လိုက္သည္။

‘အစစ္ေၾကာင္႕ဆရာ.. အစစ္ေၾကာင္႕’ ဆိုသည္႕ဖိုးေထာင္၏ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာသည္။ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ ၿဖစ္လာၿပီး အိပ္ရာမွ ‘ေငါက္’ ခနဲ႕ ထထိုင္လိုက္သည္။

“မၿဖစ္ဘူး..မၿဖစ္ဘူး၊ ဒီညကစၿပီး ဒီမိန္းမနဲ႕ ခြဲအိပ္ရေတာ႕မယ္’ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လိုက္ၿပီး ေစာင္တစ္ထည္ကို ဆြဲယူကာ ဧည္႕ခန္းထဲ ထြက္လာခဲ႕သည္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ စိတ္ကူးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ‘အင္း….ဖိုးေထာင္ေၿပာတဲ႕ အတုတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရွာ၀ယ္ရဦးမယ္’

ခိုင္ထူးသစ္

( မေဟသီမဂၢဇင္း ၂၀၀၂ ဇူလိုင္လ )

--

 

တဒဂၤ


အစိတ္အပုိင္းေလးေတြကေန ႀကီးမားတဲ့ အရာတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတဲ့ အမွန္တရားတခုကုိ သူေကာင္းေကာင္း သိပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မေတြးမိပါလိမ့္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္အံ့ၾသမိတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္စီကုိပဲ မျမင္နဲ႔၊ သစ္ေတာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါတဲ့။ ၾကားဖူးတာပါပဲ။ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ သစ္ကုိင္းပိေနတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ အတြက္မ်ားလား။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကုိ ၾကည့္ရင္ေတာ့ လူအမ်ားစုက စုတ္ခ်က္တစ္ခုစီကုိ သတိမထား မိၾကဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိတာ စုတ္ခ်က္ေလးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆြဲရတာပဲ။ ၿငီးေငြ႔စရာအပုိင္းေတြလည္း ရွိမယ္။ တက္ႂကြစရာ အပိုင္းေတြလည္း ရွိမယ္။ စိတ္မပါေတာ့တဲ့ အခါေတြလည္း ရွိမယ္။ ေဆးကုန္သြားတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိမယ္။ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ နစ္ျမွဳပ္သြားလုိ႔ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲသူတုိ႔ တထပ္တည္းက်သြားတဲ့ အခါလည္း ရွိႏုိင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ၿပီးသြားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ၾကည့္တဲ့ အခါ ဘယ္သူကမ်ား ဒီတဒဂၤေတြကုိ ျမင္လုိ႔လဲ။

    ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ သူစေတြ႕ကာစက အရုပ္ဆုိးလွတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သန္းေက်ာ္တန္ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ရသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ကမာၻေက်ာ္ရသလဲရယ္လုိ႔ နားမလည္ဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူစုတ္ခ်က္တစ္ခုစီကုို လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တခါတည္း သေဘာက်သြားခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လုံးကုိ မျမင္ဘဲ စုတ္ခ်က္တစ္ခုစီကုိသာ ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့သူဟာ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္မ်ားလား။ ပန္းခ်ီကားႀကီး တစ္ခ်ပ္ျဖစ္လာဖုိ႔ တခ်က္စီ အက်ဳိးျပဳၾကတဲ့ စုတ္ခ်က္ကေလးေတြကုိလည္း တန္ဖုိးထားသင့္တာေပါ့လုိ႔ သူကေတာ့ ေျဖရွင္းခ်က္ ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိ တဒဂၤေလးေတြကုိသာ ေမ့ထားခဲ့ၾကရင္ ဘ၀ဆုိတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီး တစ္ခ်ပ္ၿပီးသြားတဲ့ အထိသာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရင္ အရာရာဟာ သူတပါးဖုိ႔ခ်ည္းသာ ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ ေၾသာ္…ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္၀ါ ဆုိတာ ဒီလုိေနခဲ့တာ၊ ဒါေတြလုပ္ခဲ့တာ၊ ဒီလုိ ေျပာခဲ့တာ ရယ္လုိ႔ အသုဘမွာမွ ပုံေဖာ္ၾကတဲ့ ဘ၀ တစ္ခုသာသာ က်န္ခဲ့ဦးမွာလား။

                                                                                                      xxx

    ဘ၀ဆုိတာ တခါတေလေတာ့လည္း ပ်င္းစရာ အေကာင္းသားလုိ႔ သူေတြးမိတယ္။ အမ်ားတကာေတြလုိ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ စိတ္ညစ္တာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္မုိးလင္း ႏႈိးစက္ျမည္ရင္ အလူးအလဲထ။ မနက္စာ စားေသာက္၊ ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ အလုပ္ကုိ ကတုိက္ကရုိက္သြား။ အလုပ္ေရာက္ရင္ ေရွ႕မွာ ပုံေနတဲ့ အလုပ္ေတြကုိရွင္း။ ရွင္းလုိက္ျပန္ပုံလာလုိက္နဲ႔ သံသရာလည္။ ညေန အလုပ္ဆင္းရင္ ကေသာကေမ်ာ အိမ္ျပန္ၿပီး ဟင္းခ်က္။ ညေနစာစား ၿပီးရင္ပဲ ညအိပ္ဖို႔ အခ်ိန္နဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ ေ၀းေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ကိစၥေလးေတြ၊ ေတာက္တုိမယ္ရေတြ လုပ္စရာ လုိတဲ့ ညဆုိရင္ တျခား ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့။

    “ဒီေန႔ေတာ့ ငါအိမ္ျပန္ေရာက္ပါဦးေတာ့ မလား…။”

  ရုံးဆင္းခ်ိန္ရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ကားေတြပိတ္လုိ႔ ေန၏။ ရွည္လ်ားလွေသာ ကားတန္းရွည္ႀကီးကုိ ၾကည့္၍ သူစိတ္ညစ္သြားသည္။ ဗုိက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆာလွၿပီ။ သူ႔အိတ္ထဲကုိ လက္ႏႈိက္ၿပီး ရွာေတာ့ ရႈပ္ပြေနေသာ စာရြက္မ်ား၊ ေဘာပင္၊ ipod၊ မွတ္စုစာအုပ္မ်ား ၾကားမွ အသင့္စား မုန္႔တစ္ခု ထြက္လာ၏။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရြ႕ေနေသာ ကားတန္းႏွင့္ လုိက္မီရုံသာ ေမာင္းလ်က္၊ ဘီးေခြေပၚ လက္တင္ရင္း လက္တစ္ဖက္က မုန္႔ကုိ ကုိင္ရင္း သြားနဲ႔ကုိက္၍့ အခြံကုိ ဆြဲခြာလုိက္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ညေနစာခ်က္ရမည္။ မနက္ျဖန္ ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္လက္စေတြကုိ ဆက္၍ လုပ္ရဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ပ်က္ေနေသာ ေရပုိက္ကုိ ျပင္ရဦးမည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းက ေရပုိက္ျဖစ္ေန၍။ အခုေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက လက္ေဆးကန္မွာသာ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ လုပ္ေနလုိက္မည္။ ဒါေပမယ့္ အေႏွးနဲ႔အျမန္ေတာ့ ျပင္ရမွာပဲေလ။ ဒီည အခ်ိန္မရွိရင္ေတာ့ ေနာက္ေန႔ညမွပဲ လုပ္ရမွပဲဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္သည္။ ကုိယ္တုိင္ ျပင္လုိ႔ မရလွ်င္ေတာ့ ပုိက္ျပင္ဆရာကုိ ေခၚရေပမည္။ အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ ခ်င္လွၿပီ။ လုပ္စရာေတြက မ်ားၿပီး အခ်ိန္မေလာက္ေသာ တစ္ေန႔တာက ကုန္ခဲလွသလုိ၊ အကုန္ျမန္လွေခ်၏။

    စိတ္႐ႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ကားထဲမွ ေရဒီယုိကုိ ေကာက္ဖြင့္လုိက္သည္။ ေၾကာ္ျငာလာေနသည့္ လုိင္းမ်ားကုိ ေက်ာ္ပစ္လုိက္သည္။ လုိင္းေျပာင္းေနရင္း ထုိတခဏမွာပင္ ေတးသြားတစ္ပုဒ္က ျဖတ္ကနဲ၀င္လာသည္။ ေတးသြားသည္ မႏုေသာ္လည္း ႏြဲ႔၏။ ခ်ိဳ၏။ ညႈိ႕ယူဆြဲငင္၏။ ျဖတ္၀င္လာေသာ တေယာသံက တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ လြမ္းလာေအာင္ ဆဲြေဆာင္ျပန္သည္။ စႏၵယားသံသည္ မွန္မွန္ႏွင့္ ျငိမ္သက္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ကုိ လႈပ္ရွားေစ၏။ အဆုိရွင္၏ အသံအနိမ့္အျမင့္မွာ သူေမ်ာပါသြား၏။ သူကုိယ္တုိင္ ကိုယ္ကုိ ယိမ္း၍ သီခ်င္းကုိ လုိက္ညည္းေနသည္ကုိပင္ သတိမထားမိ။ ရုတ္ခ်ည္းပင္ ေန၀င္ေနသည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။ ညေနခင္းသည္ လွလုိ႔ေန၏။ ကုိယ့္ေရွ႕က ကားတန္းရွည္ကုိ မမႈေတာ့။ ပ်က္ေနေသာ ေရပုိက္ႏွင့္ လုပ္စရာမ်ားသည္ ဘ၀၏ ေသးငယ္ေသာ အစိတ္အပုိင္းမွ်သာ။ အားလုံး ေမွးမွိန္သြား၏။ ဒီသီခ်င္းကုိ အဆုံးမသတ္ေစခ်င္။ ဒီဂီတကုိ အဆုံးမသတ္ေစခ်င္။ ကုန္ခဲလွေသာ ေန႔ကုိ ဆြဲဆန္႔ခ်င္လာ၏။ ကားတန္းသည္ ရွည္ခ်င္သေလာက္ ရွည္ပါေစေတာ့။ ယေန႔အဖုိ႔ သူေနေပ်ာ္ေလၿပီ။

                                                                                                      xxx

    ေခါင္းထဲက တစစ္စစ္ကုိက္ေနသည္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈလ်က္ပင္ အေမ ၾကက္သြန္နီ ဆက္လွီးျဖစ္ေန၏။ ရုံးမွ ျပန္လာကတည္းက အ၀တ္အစား မလဲႏုိင္ေသးဘဲ အိတ္ခ်ကာ မီးဖုိထဲသို႔တန္း၀င္ခဲ့သည္။ ကေလးတုိ႔ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္လာလွ်င္ စားဖုိ႔မုန႔္ ျပင္ေပးရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ညေနစာ အခ်ိန္မီ စားႏုိင္ရန္ အတြက္ ဟင္းခ်က္ရမည္။ သားႀကီးႏွစ္ေယာက္က အသားဟင္း ၾကဳိက္ၿပီး သမီးငယ္ေလးကေတာ့ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ပါမွ ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားသည္။ အနည္းဆုံးဟင္းႏွစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ခ်က္ရမည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ေတာ့ ဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္ပါ ထပ္ခ်က္ရမည္။ ကေလးတုိ႔ အေဖက ဟင္းခ်ဳိႀကဳိက္ တတ္သည္။ ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ မျငဴစူေသာ္လည္း ကုိယ္ကစားေစခ်င္ေတာ့ ခ်က္ရမည္။

  ခဏၾကာေတာ့ ကေလးတုိ႔ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းမွာ သြားၾကိဳစရာ မလုိသည္ကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပမည္။ ေက်ာင္းကားက အခ်ိန္မွန္ အႀကဳိအပုိ႔လုပ္ေပးသည္။ သမီးအငယ္ေလးကုိသာ ကေလးတုိ႔ အေဖက အလုပ္အျပန္မွာ ၀င္ႀကိဳေပလိမ့္မည္။ ကေလးတုိ႔ကေတာ့ ဆူညံစြာကစားလ်က္ အေမျပင္ေပးေသာ မုန္႔ကုိ အလုအယက္စားေနၾကသည္။ ကေလးတုိ႔၏ အသံေၾကာင့္ အေမစိတ္ရႈပ္ေထြးလာသည္။
  
 “တိုးတုိး ေျပာၾကစမ္းပါကြယ္။”

  ကေလးတုိ႔သည္ အေမစိတ္႐ႈပ္ေနသည္ကုိ ရိပ္မိသည္ႏွင့္ အသံတိတ္သြားၾကသည္။ အေမကေတာ့ ကေလးတုိ႔ကုိ ဆူမိေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားျပန္သည္။ ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔သဘာ၀ အေလ်ာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ ျငင္းခုံလုယက္ ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ ခဏေနေတာ့လည္း ကေလးတုိ႔သည္ အေမဆူသည္ကုိ ေမ့ကာ ဆူညံလာၾကျပန္သည္။

    ၾကက္သြန္လွီးေနရင္းႏွင့္ပင္ အေမကေတာ့ လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ စဥ္းစားေနေတာ့၏။ လကုန္ကာနီးၿပီမုိ႔ ဆန္ႏွင့္ဆီ ထပ္၀ယ္ရေပဦးမည္။ အိမ္လခ ေပးၿပီးလွ်င္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လစာ၏ သံုးပုံတစ္ပုံေလာက္ ေခ်ာေရာ့မည္။ သမီးငယ္ေလး အတြက္ ဖိနပ္တစ္ရံေလာက္ ၀ယ္ေပးရမည္။ သူ႔ဖိနပ္ကေလးက ေဟာင္းလွၿပီ။ ေၾသာ္…ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ အစာေျပ စားဖုိ႔ မုန္႔ေျခာက္ေလးလည္း ကုန္လုၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးတုိ႔ အေဖအတြက္ ရွပ္အက်ၤ ီ တစ္ထည္။ ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ စုေငြေလးနည္းနည္းေတာ့ က်န္ေကာင္းပါရဲ႕။ ကေလးတုိ႔က တခါတရံ အျပင္မွာ ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္ေသာ္လည္း အကုန္အက် သက္သာေစရန္သာ အေမက အိမ္မွာ ႀကိဳးစား၍ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ ရသည္။ ကေလးတုိ႔ အေဖကေတာ့ လြယ္လြယ္ပင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေလး၊ ထမင္းေၾကာ္ေလး ၀ယ္လာတတ္သည္။ ခက္သည္က လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး လခတိုး၍ မရသည္သာ။ အဲဒီေတာ့လည္း အိမ္အသုံးစရိတ္ကုိ အၿမဲပင္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနရသည္။ အဲ…ဒီၾကားထဲမွာ လူမႈေရးကိစၥ၊ သာေရးနာေရး ကိစၥေလးမ်ား ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ ဒီလ အတြက္ စုေငြေလး ျပဳတ္ရေခ်၏။

    “ေမေမ…ေမေမ….ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး။”

    သားတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မီးဖုိထဲသု႔ိ ေျပး၀င္လာၾကသည္။ လက္ထဲမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစုိ အရြက္ေတြကုိ ကုိင္ထားေသးသည္။

    “သားတုိ႔ ဘယ္က အရြက္ေတြ ရလာတာလဲ။”

    “ေမေမဟင္းခ်က္ဖုိ႔ ခူးလာတာ။ အိမ္ေဘး ျခံစည္းရုိးနားက။ အကုန္အက် သက္သာေအာင္ေလ။”

    သားတုိ႔ ခူးလာေသာ အရြက္ေတြကုိ ၾကည့္ေတာ့ အေမ့မွာ ရယ္ရမလုိ၊ ငုိရမလုိ။ ဘာရြက္ေတြမွန္းေတာင္ အေမမသိပါ။ ျခံစည္းရုိးေဘးတြင္လည္း စားလုိ႔ ရေသာ အပင္ရွိတယ္ရယ္လုိ႔မွ အေမမမွတ္မိ။ ဒါေပမယ့္ သားတို႔၏ အလုိက္သိပုံေၾကာင့္ အေမၿပဳံးခ်င္လာသည္။ ဒီအရြက္ေတြက စားလုိ႔မရဘူး သားတုိ႔ရဲ႕လုိ႔ ေျပာမည္ ျပဳၿပီးမွ အေမစိတ္ေျပာင္းသြားသည္။

    “အေတာ္ပဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဟင္းရြက္ဖုိး သက္သာသြားၿပီ။ ဒီကန္စြန္းရြက္ေတြကို ေစ်းသည္ကုိ သြားျပန္ေပးရမယ္။ င့ါသားေတြ အားကုိးရတယ္။”

    ထမင္းပြဲေရာက္ေတာ့ သားတုိ႔က အေဖ့ကုိ အလုအယက္ ေျပာၾကသည္။ ဒါသားတုိ႔ ခူးေပးထားတဲ့ အရြက္ေတြတဲ့။ ကန္စြန္းရြက္လုိပဲ ေနာ္တဲ့။ အေဖနဲ႔ အေမ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍ တိတ္တိတ္ေလး ၿပဳံးၾကသည္။ ညေနက ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားမွာ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ေသးငယ္ ေမွးမိွန္သြားသလုိ။ ဘ၀၏ ေသးငယ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ား အေနျဖင့္ ကြဲေၾကေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့ မွာလို။ ဘ၀မွာ စီးပြားေရး ကိစၥ၊ လူမႈေရး ကိစၥမ်ားထက္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ အရာေတြရွိတယ္ဆုိတာကုိ အမွတ္ရရ ရွိလာသည္။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ကုိ လုယက္ၿပီး စားေနၾကေသာ ကေလးေတြကုိ ၾကည့္၍သာ အေမ ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။                                                                        

                                                                                                     xxx

    “ေလယာဥ္ ခရီးစဥ္နံပတ္ xxx အတြက္ ခရီးသည္မ်ား နားဆင္ၾကပါ။ ရာသီဥတုဆုိးရြားၿပီး မုန္တုိင္းျပင္းထန္ ေနတဲ့အတြက္ ေလယာဥ္ဟာ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ႏွစ္နာရီ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္နာရီထက္ပိုၿပီး ေနာက္က်ႏုိင္ပါတယ္။ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလေၾကာင္းလုိင္း အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ခရီးလမ္းပန္း စိတ္မခ်ရ မခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလယာဥ္မထြက္ႏုိင္ ေသးပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ရာသီဥတု အေျခအေနအေၾကာင္း ခရီးသည္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေၾကာင္းၾကားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။”

    အျပင္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပိန္းပိတ္လုိ႔ေမွာင္ ေနသည္။ လွ်ပ္စီးတခ်က္ အလက္မွာ တရွိန္ထုိး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်လာေသာ မုိးစက္တို႔ကုိ ျဖတ္ကနဲေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဦးတည္ရာေနရာ မရွိဘဲ၊ အလ်င္စလုိ ေရာက္စရာ မရွိဘဲသာ ဆုိလွ်င္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ဆင္းေနေသာ မုိးေပါက္တုိ႔ကုိ သူစိတ္ကူးယဥ္ ရင္ခုန္ ခံစားမိမည္လား မသိ။ ဒီလုိ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ ေမ့ထားခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ခဲ့ၿပီေပါ့။ ယခုေတာ့ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနေသာ၊ ဥစၥာရွာေနရေသာ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ကူးဆုိသည္မွာလည္း ရွားပါးကုန္စည္ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီေန႔ဒီမွာပင္ ညအိပ္ရေတာ့မည္ ထင္၏။ ဖုန္းေခၚစရာရွိသည့္ လူအခ်ဳိ႕ကုိ ဖုန္းေခၚ၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ၍ မနက္ျဖန္ေနာက္က်မည့္ အေၾကာင္း အသိေပးရုံသာ။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေနာက္က်ရသည္ ျဖစ္၍ မည္သူမွ အျပစ္ဆုိ၍ မရဘူး မဟုတ္လား။
ဒီေန႔တေန႔လုံး ျပန္ေတြးၾကည့္္ေတာ့ စိတ္ေမာစရာ။ မနက္ငါးနာရီေလာက္ကပင္ အိပ္ယာမွထ၍ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ အေရာက္ထြက္ခဲ့ရသည္။ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ သြားေသာ ရထားမွီရုံေလးပင္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ခဏငုိက္လုိက္သည္။ အိပ္ေရးမ၀ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ လန္းဆန္းလာသည္။ မိနစ္သုံးဆယ္ေလာက္စီးရေသာ ရထားျဖစ္၍ ငုိက္ခ်ိန္အျပည့္အ၀ ရလုိက္သည္ဟု ဆုိရမည္။

    ပထမေလယာဥ္က မနက္ေျခာက္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးေလာက္မွာ ထြက္၏။ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ တန္းစီေနေသာ လူတန္းက ထင္သည္ထက္ပုိ၍ ရွည္ေနျပန္သည္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္မမွီမွာကို စိုးရိမ္ရျပန္သည္။ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ လူတန္းႀကီးေရြ႕ေနသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေလယာဥ္ထြက္ရန္ ဆယ့္ႏွစ္မိနစ္ အလုိတြင္ သူ႔အလွည့္ေရာက္ခဲ့သည္။ လုံျခဳံေရး ၀န္ထမ္းက သူ႔ႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ လွန္ၾကည့္ေန၍ ရင္ထိတ္ေနရေသး၏။ သူ႔အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့။ သူ႔ရဲ႕ ဇာတိႏုိင္ငံကုိ ဒီႏုိင္ငံကလူေတြ မၾကားဖူးတာႏွင့္ပင္ ေမးခြန္းမ်ားလည္း အေမးခံရဖူး၏။ အစစ္အေဆးလည္း ခံရဖူး၏။ ပထမဆုံး အေတြ႔အႀကဳံအရေတာ့ ေၾကာက္လန႔္မိေသာ္လည္း အခုေတာ့ ျပန္လည္၍ ခ်က္က်လက္က် ေျပာဆုိျငင္းခုံႏုိင္ၿပီမုိ႔ သူစိတ္မပူမိ။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ႏွင့္နီး၍ အခ်ိန္လင့္မည္ စုိးေသာေၾကာင့္သာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာမွ အထူးအေထြမေျပာဘဲ ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့မွသာ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေပေတာ့၏။ ပထမေလယာဥ္ တံခါးမပိတ္ခင္ မိနစ္ပုိင္းေလး အလုိမွာပင္ သူေလယာဥ္ေပၚေရာက္ခဲ့သည္။ အေျပးအလႊားႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ရ၍ အသက္ေတာင္ ၀၀မရွဴႏုိင္ခဲ့။ ခုံေနရာကုိ ရုတ္တရက္ ရွာလုိ႔မေတြ႔သည္မုိ႔ စိတ္ရႈပ္ရေသးသည္။
  ပထမေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လူေတြက ပ်ားပန္းခပ္မွ် စည္ကားလွသည္။ တြန္းထိုးတုိက္ လ်က္ႏွင့္ပင္ ေလယာဥ္အျပင္ဖက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒုတိယေလယာဥ္က ေနာက္ထပ္ သုံးနာရီမွ် လုိေသးသည္မုိ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ မုန္႔တစ္ခုေတာ့ ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့သည္။ ႀကီးမားေသာ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ဟုိေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ႏွင့္ပင္ ဒုတိယေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ နားနီးခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ နားကပ္ေတာ့မွပင္ ေကာင္းကင္က ေမွာင္မဲလာသည္။ ရုတ္တရက္ မုိးေပါက္ေတြက်လာကာ ေလျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ဒီေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေသာင္တင္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ႏွလုံး ဒုံးဒုံးခ်လုိက္၏။ တေန႔လုံး အိတ္တစ္လုံးဆြဲ၍ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္မွာ အခုမွပင္ စိတ္ေအးလက္ေအး ထုိင္ႏုိင္ေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွပင္ အိတ္ထဲမွာ ထည့္လာေသာ စာအုပ္ကုိ သတိရသည္။ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္း၀)၏ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။

    စာအုပ္အစမွာပင္ အသက္မရွိဘဲ ေမြးလာသည္ဟု ထင္ရေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းက သူ႔ကုိ ဆြဲေခၚသြားေလ၏။ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အသက္ရွင္ခြင့္။ ေလာကႀကီးထဲတြင္ ေနထုိင္ခြင့္။ ကေလးႏွင့္ အဖုိးအဖြားတုိ႔ၾကားက သံေယာဇဥ္။ အင္း၀ စစ္ကုိင္း၏ ေနာက္ခံေရေျမ။ လူေနမႈ ေန႔စဥ္ဘ၀။ ထုိမွစ၍ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္၊ ရုန္းကန္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း။ တစ္မ်က္ႏွာၿပီး တစ္မ်က္ႏွာလွန္သြားလ်က္က မစဥ္းစားမိတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကုိယ့္ငယ္ဘ၀တုိ႔ စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာ၏။
ငယ္ငယ္က ကုိယ္ႏွင့္ဖုန္လူး၊ ရႊံ႕လူး ေဆာ့ခဲ့ၾကေသာ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေလးမ်ားကုိ သတိရမိ၏။ ကုိယ့္ကုိ အၿမဲပုံေျပာျပေသာ အဖြားကုိ သတိရမိ၏။ ဇြန္လေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေရလွ်ံသျဖင့္ ညွပ္ဖိနပ္ေလးမ်ား ေရေမ်ာတတ္ေသာ အျဖစ္ကို ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ သတိရမိသည္။ ေက်ာင္းေျပးကာ ရခုိင္မုန္႔တီႏွင့္ ဘူးသီးေၾကာ္သုပ္ကုိ မဆန္႔မၿပဲ စားမိ၍ ၀မ္းေလွ်ာရေသာ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိ၏။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၾကယ္စုံေသာ တစ္ညမွာ မီးပုံပ်ံလႊတ္ရေသာ အခ်ိန္ကုိ ျပန္သတိရလွ်င္ ေပ်ာ္စရာပင္။ ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ၿပီ ဆုိေသာ္လည္း မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ စြဲေနေသာ ပုံရိပ္မ်ားကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဒီလုိဆိုေတာ့ ဆရာမႏုႏုရည္လုိပင္ ကုိယ့္ဘ၀အေၾကာင္း ကုိယ္ေရးေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္မိသည္။ ေနာက္က်ေသာ ေလယာဥ္ကုိထားခဲ့၍ ကုိယ္အေရွ႕သုိ႔ ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ကြင္းသည္ ေနာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေ၀း၍ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

                                                                                                xxx
  
    ဘ၀ဆုိတာလဲ တကယ္ေတာ့ တစ္ခုလုံးကုိ ျဖတ္သန္းရတာ စိတ္ေမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ တျခားေနရာတစ္ခုကုိ ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေတးသြားတစ္ပုိဒ္ကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အခါ၊ စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုကုိ နင့္နင့္နဲနဲ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ ရုပ္ရွင္ျပကြက္တစ္ခုကုိ ျမင္လုိက္ရတဲ့ အခါ၊ လက္ရွိဘ၀ကုိ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမ့သြားေစတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ အခါ၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထလုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ဖန္တီးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အခါ၊ အခ်စ္စိတ္တစ္ခု လႈိင္းေတြလုိ ရုိက္ခတ္သြားတဲ့ အခါ၊ ကုိယ္ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ ေမ့သြားေစတဲ့ အေတြးတစ္ခုရဲ႕ေနာက္ကုိ မျငင္းဆန္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားတဲ့ အခါ၊…..တဒဂၤေတြ….တဒဂၤေတြ…အမ်ားႀကီးပဲ။ ျပန္႔က်ဲလုိ႔ ေနတယ္။ သစ္ေတာကုိ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ သစ္ပင္ေအာက္မွာပဲ ထုိင္ေနမိေတာ့တယ္။
  
ပုံရိပ္


--

 

ၾကမၼာေၾကြးရဲ႕ သားေကာင္ ရွိဳက္သံ

ညသည္ နက္သထက္ နက္လာေလသည္။ ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္ျပျပသာ ရွိေသာ အိပ္ခန္းက်ယ္ တစ္ခုအတြင္းမွ နွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ ခင္မိုး ေရာက္ရွိေနသည္။ မနီးမေဝးတြင္ ခင္မိုး နားမလည္ေသာ ဘာသာ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ အသံ သဲ႕သဲ႕မွ် ၾကားေနရသည္။ မၾကာခင္ေသာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုတြင္ ခင္မိုး၏ ဘဝတစ္ခု ေၾကမြ ပ်က္စီးျခင္းသို႕ ေရာက္ရွိေပလိမ္႕မည္။ ဇာတ္တူသား စားေသာ ဇာတ္ပ်က္သမား မ်ားေၾကာင့္ ခင္မိုးတို႕လို ပိုးဖလံေတြ အေၾကြပန္းဘဝ၊ အနွင္းခံ ပန္းဘဝ ေရာက္ၾကရေတာ့မည္။

အစားစားဖို႕ အသက္ရွင္ေနတာ မဟုတ္။ အသက္ရွင္ဖို႕ ထမင္းစားရင္း မနက္ျဖန္ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ပိုက္ရင္း ခင္မိုးတို႕ အသက္ရွင္ဖို႕ ၾကိဳးစား ေနရဦးမည္ပင္။ အေမနွင့္အေဖ၊ ေမာင္ေလး၊ညီမေလးတို႕၏ မ်က္နွာေလးေတြ ျမင္ေယာင္ရင္း အံကိုၾကိတ္လွ်က္မွ က်ဆင္းလာတဲ႕ မ်က္ရည္စေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လက္ခံုျဖင့္ သုတ္လိုက္သည္။ နွဳတ္ခမ္းျပတ္ လုမတတ္ ကိုက္ခဲထားတဲ႕ ဒဏ္ေၾကာင့္ ရရိွ လာတဲ႕ ငန္က်ိက်ိ ေသြးအရသာကို  နာက်င္စြာပဲ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။

တေရြ႕ေရြ႕ ခ်င္းကပ္လာတဲ႕ အသားစား မုဆိုးရဲ႕လက္မွာ မၾကာခင္ပဲ ခင္မိုး၏ အေသြးသားကို ထိုးေၾကြး လိုက္ရံုမွတပါး တျခား နည္းလမ္း မရွိေတာ့ၿပီမို႕ မ်က္စိစံုမွိတ္ လည္စင္းေပးရတဲ႕ သားေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ဝမ္းနည္းနာက်င္ ရသည္။ ဒီလို ခံစားမွဳကို ပံုေဖာ္ျပဖို႕ရာ အလြန္ပင္ ခဲယဥ္းေနေပလိမ္႕မည္မွာ ဧကန္ပင္။ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးတဲ႕ ညသည္ သိပ္သည္းသည္ထက္ သိပ္သည္းလာကာ ညဥ္႕နက္ျခင္းကိုေတာ့  ရမၼက္ျပင္းတဲ႕ အသက္ရွဳသံ ျပင္းျပင္းနွင့္ ရွိဳက္သံ တစ္ခ်ိဳ႕ကသာ ေမွာင္မိုက္ျခင္းနွင့္ အတူ မင္းမူလို႕ ေနေလေတာ့သည္။

++++++++++

“ေဒၚရင္ေမ ကၽြန္မ ဟိုေန႕က ေျပာထားတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီလား…”

အိမ္နီးခ်င္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ႕ ေဒၚသိန္းေမရဲ႕ အေမးစကားေၾကာင့္ ကြမ္းယာ ယာေနေသာ ခင္မိုးတစ္ေယာက္ အေမ႕မ်က္နွာကို မရဲတရဲ အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေမက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ သူမေရွ႕မွာ ရွိေနေသာ ကုန္စိမ္းဗန္းထဲမွ ကုန္စိမ္းေတြကို ေနရာခ် ေနသည္။ အေမ့ ရင္ထဲ ခင္မိုး ဝင္မၾကည့္ေပမယ့္လည္း ျမင္ေနရ သလိုပင္။ နွဳတ္ဆိတ္ေနတဲ႕ အေမ႕ကို နားလည္စြာပဲ သက္ျပင္းသဲ႕သဲ႕ ခ်မိသည္။ လက္ထဲမွ ကြမ္းယာကို အလွ်င္အျမန္ပင္  ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚသိန္းေမ ဆီသို႕ ကမ္းေပးလိုက္သည္။

“အေဒၚ ဒီမွာ နိုင္တီးတူးနဲ႕ တစ္ရာဖိုး။ ဟိုေန႕က ငါးဆယ္ဖိုး ဝယ္ထားတာလည္း က်န္ေသးတယ္ေနာ္ အေဒၚ”

“ေအးပါ ေရာ့.. အဲ႕ဒီအေၾကြးပါ ေပါင္းယူလိုက္ေအ။ ငါးဆယ္လဲ ျပန္အမ္းမေနနဲ႕။ ငါေနာက္မွ ကေလးေတြကို ကြမ္းယာ လာယူခိုင္းလိုက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ႕..အေဒၚ”

ေဒၚသိန္းေမ ေပးေသာ နွစ္ရာတန္ကို ပိုက္ဆံထည့္ေသာ အိုးေလးထဲသို႕ ထည့္လိုက္ၿပီး အေမ႕ထံသို႕ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေမက ခင္မိုးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အေမနဲ႕ ခင္မိုး အၾကည့္ခ်င္းဆံုလွ်က္မွ အေမက စတင္ၿပီး အၾကည့္လြဲကာ အနီးမွာရွိေသာ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အေမ၏ အၾကည့္မ်ားက ေစာေစာကမွ ဘူတာမွ ေစ်းၾကိဳခဲ႕ေသာ ကုန္စိမ္းမ်ားကို တလွည့္ ခင္မိုးနဲ႕ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကို တလွည့္ ၾကည့္ေနသည္။

“ကၽြန္မေတာ့ ခင္မိုးကို ဒီေလာက္ အေဝးႀကီးကို မလြတ္ရက္ဘူး ေဒၚသိန္းေမရယ္.. သူ႕ကို မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ထားခ်င္တယ္။ သူ႕အေဖသိရင္လည္း ခြင့္ျပဳမယ္ မထင္ပါဘူးရွင္.. ၿပီးေတာ့ သူ႕အေဖကလည္း ေရာဂါသည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ သြားမွာမ်ိဳး ကၽြန္မ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး”

“အိုေအ…. ရွင္ကလည္း ..အေတြး ေခါင္ရန္ေကာ.... ဒီမွာ ရွင့္သမီးက နုနုငယ္ငယ္ေလး။ ပညာကလည္း တပိုင္းတစ ဆိုေပမယ့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါေအ။ ေက်ာင္းဆက္ မတက္နိုင္တာထားဦး အခုလို လမ္းေဘးမွာ ကြမ္းယာေရာင္း ကုန္စိမ္းေရာင္းတာ ထက္ေတာ့ ပိုေကာင္း ပါတယ္ေအ။ ညည္းတို႕လည္း ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။ အခုဆို သူမ်ားေတြ သြားလာေနၾကတာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွင္လည္းျမင္တာပဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ စက္ရံုအလုပ္ဝင္ လုပ္ေနၾကသူေတြေတာင္ အိမ္ကို ျပန္ၾကည့္နိုင္ၾကတယ္။ ခုက မေလးရွားဆိုေတာ့ ပိုၿပိး အဆင္ေျပတာေပါ့ သူမ်ားေတြလည္း ဥဒဟို သြားလာေနၾကတာ အဆင္ကိုေျပလို႕၊ ၿပီးေတာ့ ေငြလည္း အေၾကေခ်ဖို႕ မလိုဘူး တစ္ဝက္ပဲသြင္း ရမယ္။ ဟိုေရာက္မွ က်န္တဲ႕ တဝက္ကို ျပန္ဆပ္ရမွာ.. ဒီေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါေအ.. က်ဳပ္က ရွင့္တို႕ေတြ အတြက္ ေျပာေနတာပါေနာ္”

“ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္ ေဒၚသိန္းေမရယ္ ဒါေပမယ့္ ေဝးလြန္းပါတယ္။ သူ႕ကိုလဲ ဒီလိုအလုပ္ေတြ မခိုင္းခ်င္ပါဘူး၊ အလုပ္ကလည္း ရွာလို႕ မလြယ္တာတစ္မ်ိဳး၊ အိမ္မွာကလည္း  လူမမာ တစ္ဖက္နဲ႕မို႕သာ  သူ႕ကို ခိုင္းရတာပါ”

“ေအးေလ အခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ သားအမိေတြ တိုင္ပင္ၾကည့္ေပါ့ေအ။ က်ဳပ္က ဒီေလာက္ပဲ တတ္နိုင္တယ္။ က်န္တာေတာ့ က်ဳပ္လည္း မသိဘူး၊ အေၾကာင္းျပန္ရင္ေတာ့ ေစာေစာေလး ျပန္ေနာ္ ေတာ္ၾကာ လူျပည့္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနဦးမယ္၊ ကဲ…. က်ဳပ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ႕ …..”

ေဒၚသိန္းေမ ထြက္သြားရာဖက္သို႕ ဦးတည္ခ်က္မဲ႕စြာ အေမေငးၾကည့္ေနသည္။ အေမဘာေတြ ေတြးေနမလဲ ဆိုတာ ခင္မိုး မသိပဲ ေနပါ့မလား။ အေမ႕ရင္ထဲမွာ ခင္မိုးအတြက္ ေဝခြဲရ ခက္ျခင္းေတြနဲ႕ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနေတာ့မွာ အေသအခ်ာပင္။ ေစ်းဝယ္လည္း ပါးေနခ်ိန္မို႕ ခင္မိုး အေမထိုင္ေနရာ ခံုတန္းဆီသို႕ ကူးေျပာင္းလိုက္ရင္း အေမလို႕ ခပ္တိုးတိုး ေခၚလိုက္ေတာ့ အေတြးေတြ ေဝေနတဲ႕ အေမက ခင္မိုးကို ၾကည့္ကာ

“ခင္မိုး အေမတို႕ အဆင္မေျပတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သမီးကို ဒီေလာက္အေဝးႀကီး မလြတ္ခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္က ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆို ဒီလို အလုပ္ေတြနဲ႕လည္း သမိးဘဝကို မၿပီးဆံုး သြားေစခ်င္ဘူး”

ဟု ေဝ႕ဝဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ပုတ္ခတ္သိမ္းဆည္းရင္း တုန္ရီေနေသာ အသံျဖင့္ ဆိုေလသည္။ ခင္မိုး အေမ႕ရဲ႕ လက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ ေထြးေတာ့ ကြမ္းယာထံုးေတြေၾကာင့္ ၾကမ္းရွရွ ျဖစ္ေနတဲ႕ ခင္မိုးလက္ကို အေမက အဓိပၸါယ္မဲ႕စြာ စိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။



“သမီးကေကာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ”

“သမီးက ဒီဘဝမွာ ဆံုးသြားမယ္ဆိုလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးအေမ။ သမီးစဥ္းစားတာက သြားျဖစ္ခဲ႕မယ္ ဆိုရင္လည္း တစ္ဖက္က ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ေဒၚသိန္းေမ ေျပာသလိုေပါ့ အိမ္စီးပြားေရး ေျပလည္လာမယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႕ ညီမေလးကို ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ထားေပးနိုင္မယ္ေပါ့။ သမီးလို ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။  ၿပီးေတာ့ အေဖ က်န္းမာေရးကလည္း သိတဲ႕အတိုင္းဆိုေတာ့ ။ တစ္ကယ္လို႕ သမီးသြားျဖစ္ခဲ႕မယ္ ဆိုရင္လည္း အေမက အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႕ ေမာင္ေလးနဲ႕ ညီမေလးအတြက္လည္း ပူပင္ရမယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ႕ အေဖကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ စားဝတ္ေနေရး အတြက္လည္း အေမတစ္ေယာက္ထဲ ရုန္းကန္ရဦးမယ္။ အဲ႕ဒါေလးေတြ ဟိုေတြး ဒီေတြး မိေတာ့လည္း မသြားျဖစ္ရင္လည္း ေကာင္းတာပဲလို႕ သမိးေတာ့ ထင္တာပဲ အေမ။ အေမ႕နားမွာ ဆိုေတာ့ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ အေဖာ္ရတာပဲလို႕… ”

“အင္း အေမလည္း အဲ႕လိုပဲ ေတြးမိတာပဲ သမီးရယ္..”

အေမနွင့္ ခင္မိုး နွစ္ေယာက္စလံုး စကားသံတိတ္ကာ ကိုယ္စီအေတြးမ်ားျဖင့္ သက္ျပင္းသဲ႕သဲ႕ ခ်မိလိုက္သည္။ အေဖ က်န္းမာစဥ္ကေတာ့ ပညာေရး အားေပးတဲ႕ အေဖနွင့္ အေမေၾကာင့္ ခင္မိုး ေက်ာင္းပညာေရးကို အပူပင္ကင္းစြာ တက္ခဲ႕ရေပမယ့္ အေဖက်န္းမာေရးေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲ လဲေနခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္မိုးေက်ာင္း ဆက္တက္ဖို႕ဆိုတာ အခက္အခဲ ျဖစ္လို႕ လာရသည္။ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းၿပီးေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ အသက္ ၂၂ ထဲဝင္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ႕ ခင္မိုးကေတာ့ ပထမနွစ္နဲ႕တင္ ေက်ာင္းနား လိုက္ရသူပင္။

ခင္မိုးတို႕ ရပ္ကြက္ေလးက ေစ်းနွင့္ အေတာ္အတန္ေလး လွမ္းတာမို႕ အိမ္ေရွ႕တြင္ပင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စံုစံုလင္လင္ တင္ထားတဲ႕အခါ ညေနဘက္ဆို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ေလး ေရာင္းရသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးပါ တြဲဖြင့္ကာ ခင္မိုးက ကြမ္းယာေရာင္း သလို တဖက္ကလည္း ကုန္စိမ္းေလး ေရာင္း။ ေစ်းဝယ္ ေစ်းၾကိဳကိုေတာ့ အေမနွင့္ ခင္မိုး တစ္လွည့္စီ အဆင္ေျပသလို ၾကိဳၾကရသည္။ အိမ္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႕ ညီမေလးနဲ႕ ေမာင္ေလး ကလည္း ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ မနွစ္ကမွ ေလျဖတ္ၿပီး ကိုယ္တျခမ္းေသၿပီး စကားေကာင္းစြာ မေျပာနိုင္ေသာ အေဖကလည္း ရွိေသးသည္။ မိသားစု အေျခေနေတြက ခင္မိုးကို အေတြးမ်ားျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေစတတ္ခဲ႕တာ အေဖ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ႕ ကတည္းကလို႕ပင္ ဆိုရမည္ပင္။

အိပ္ယာထက္မွာ လဲေနေသာ အေဖနားသို႕ တိုးၿပီး ခင္မိုး ထိုင္လိုက္သည္။ အေမကေတာ့ ခင္မိုးတို႕ သားအဖနွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ကြမ္းသီးစိပ္ေတြကို ကြမ္းညွပ္ျဖင့္ စိပ္လို႕ေနသည္။ အေမ နားစြင့္ေနမယ္ ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ အေဖရဲ႕ မလွဳပ္ရွားနိုင္ေတာ့တဲ႕ ေအးစက္ေနတဲ႕ လက္ကို ခင္မိုး အသာဆုပ္ကိုင္ ေထြးပိုက္ရင္း

“အေဖ…  ခင္မိုး အေဖကိုေျပာစရာရွိလို႕ … ခင္မိုးေျပာတာ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္ နားေထာင္ေနာ္”

လို႕ ဆိုေတာ့ အေဖက မ်က္ေတာင္မ်ား ပုတ္ခတ္၍ ေျပာဆိုသည့္ သေဘာ။ အေဖကို ၾကည့္ရင္း ဆို႕နင့္လာတဲ႕ ရင္တစ္စံုေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းကို ရွင္းကာ အားတင္းလွ်က္

“အေဖ သမီး မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္မလို႕ အဲ႕ဒီအေၾကာင္း အေဖကို ေျပာျပမလို႕၊ အေမနဲ႕လည္း တိုင္ပင္ၿပီးၿပီ”

ဟု အားတင္းကာဆိုလိုက္သည္။ ခင္မိုး စကားအဆံုးမွာေတာ့ စကားမေျပာနိုင္ေသာ အေဖသည္ မပီမသ အသံ ဝူးဝါးတို႕ျဖင့္ စတင္ ေအာ္ဟစ္ေလေတာ့သည္။ လွဳပ္ရွားမရေသာ အေဖ႕ရဲ႕ လက္မွ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက လွဳပ္ရံုမွ်သာ။ အေဖက ခင္မိုးကို မသြားေစခ်င္သည့္ သေဘာ။  ခင္မိုး အေဖ့ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာေတာ့သည္။ အေမ႕၏ ရွိဳက္သံ သဲ႕သဲ႕ကလည္း ခင္မိုးရဲ႕ နားဆီသို႕ ရိုက္ခတ္လာသည္။ ဝူးဝူးဝါးဝါး မပီကလာ ပီကလာ အသံမ်ားနွင့္ အတူ အေဖ၏ မ်က္လံုးေထာင့္မွလည္း မ်က္ရည္တို႕ က်ဆင္းေနေလသည္။ အေဖ၏ လက္ဖဝါးကို တင္းတင္းဆုပ္ေထြးကာ ရင္သို႕ ကပ္မိရင္း

“ သမီးသြားခ်င္ လြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္ သမီးတို႕ မိသားစု ဘဝေလး အခုထက္ အဆင္ေျပမလားလို႕ပါ။ ေမာင္ေလးနဲ႕ ညီမေလးကိုလည္း အပူအပင္မရွိ ေက်ာင္း ဆက္တက္ေစခ်င္လို႕ပါ။ အေဖ့ကိုလည္း ဒီထက္ေကာင္းတဲ႕ ထိေရာက္တဲ႕ ေဆးဝါးေတြနဲ႕ ကုသခ်င္ေသးတယ္ အေဖ”

ဟု ဝမ္းနည္းစြာ ခင္မိုး ဆိုမိသည္။ ထိုခဏ အိမ္တစ္အိမ္လံုး ခင္မိုးတို႕ သားအဖသံုးေယာက္၏ ရွိဳက္သံမ်ားျဖင့္  ဖံုးလြမ္းသြားရသည္။ ေမာင္ေလးနွင့္ ညီမေလးကေတာ့ အပူပင္ကင္းစြာ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ယာထက္မွာ အိပ္ေမာက်ေနလွ်က္ ရွိေနသည္။ ညသည္လည္း နက္သည္ထက္ နက္လာကာ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျဖင္းျဖင့္သာ ႀကီးစိုးေနေလေတာ့သည္။

တၿငိမ္႕ၿငိမ္႕နဲ႕ ညင္ညင္သာသာပဲ ေျမထုရဲ႕ စြဲငင္အားကို ဆန႔္က်င္ၿပီး အျမင့္သို႕ တက္္ေနေသာ ေလယာဥ္ၾကီး ေပၚမွာေတာ့ ခင္မိုး တစ္ေယာက္ အေတြးေတြ ေဝေနမိသည္။ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႕ အေမၾကားမွာ ထိုင္ရင္း ရဟတ္စီးခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေလးေတြကို သတိရမိေတာ့ မ်က္ရည္က ဝိုင္းခ်င္လာသည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႕ ေမာင္ေလးနွင့္ ညီမေလးက အလုအယွက္ သူတို႕ နားလည္သလို မွာေနတာေလးေတြ ၾကားေယာင္ မိေတာ့ ဝမ္းနည္းစိတ္က ပိုလာရသည္။

“မမၾကီးက ဟိုးအေဝးၾကိးကို ေလယာဥ္ႀကီးသြားမွာ ဆိုေတာ့ ညီမေလးတို႕ဖို႕ မုန္႕ေတြ အမ်ားၾကီး ဝယ္ခဲ႕ေနာ္။ အရုပ္လွလွ ေလးေတြလည္း ဝယ္ေပးေနာ္”

“သားတို႕ သတိရလို႕ ရွိရင္လည္း ဟိုးအေပၚမွာ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ ေတြ႕တိုင္း မမႀကီးကို ေျပာေပးပါလို႕ မွာလိုက္မယ္ေနာ္ မမၾကီး”

“ညီမေလးတို႕ အတြက္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွာခဲ႕ေနာ္မမ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္လည္း ျပန္လာခဲ႕ေနာ္။ ညီမေလးေရာ ေမာင္ေလးေရာ စာေတြ ၾကိဳးစားမယ္ေနာ္ မမႀကီး။ အၾကာႀကီး မေနနဲ႕ေနာ္.. ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ႕ေနာ္  အေမကိုလည္း ကူညီပါ့မယ္. လိမ္လိမ္မာမာလည္း ေနပါ့မယ္ … စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္”

ၾကားဖူးနားဝ ရွိတဲ႕ စကားေလးေတြနဲ႕ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးေနတဲ႕ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အသံေတြကို ၾကားေယာင္ ေနမိျပန္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ခိုင္ေအာင္ ထိန္းထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ အေမ၏ တုန္ရီေနတဲ႕ အသံနွင့္ မ်က္ရည္စေတြဟာ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္ေသာက ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုတာ ခင္မိုး သိပါတယ္ အေမရယ္။

“က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္… ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ထမင္းေလးေတာ့ ပံုမွန္စားေနာ္ ခင္မိုး။ ဘုရား၊ တရားနဲ႕ ရတနာသံုးပါးကို မေမ႕နဲ႕။ အေမတို႕ အတြက္ စိတ္မပူနဲ႕ သမီးအရင္ အဆင္ေျပေအာင္ေနေနာ္ ဒီကမိသားစုအတြက္ အေမ တစ္ေယာက္လံုး ရွိတယ္”

ရွိသမွ် ခြန္အား အကုန္ထုတ္ၿပီး အေမ ရုန္းေနရမယ္ ဆိုတာ ခင္မိုး သိတာေပါ့ အေမ။ အေဖကို သြားခါနီး ကန္ေတာ့ၿပီး နွဳတ္ဆက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ရည္စက္ေတြသာ အဆက္မျပတ္ က်ရင္း သမီးအတြက္ စိတ္ထဲက ဆုေတြေပးေနတဲ႕ အေဖ၏  မ်က္နွာကို ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႕လို႕ ရမယ္ မထင္ပါဘူး အေဖ။ ခင္မိုး အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားပါ့မယ္..  ခင္မိုး လိမၼာပါ့မယ္လို႕သာ  စိတ္ထဲမွသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးမိေနေတာ့သည္။

++++++++++++

တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ေန႕ရက္ေတြသာ ထပ္လာတယ္  နံရံေတြ အျမင့္ႀကီးကာရံထားတဲ႕ ဂိုေထာင္လိုလို အခန္းက်ယ္ ထဲက အျပင္ထြက္ခြင့္မရ။ အခန္းက်ယ္ဆိုေပမယ့္ သူလို ကိုယ္လို မိန္းကေလးေတြက အေယာက္ နွစ္ဆယ္နီးပါး တိုးေခြ႕ေနၾက အိပ္ၾကရသည္မို႕ သူ႕အဖြဲေလးနဲ႕သူ သံုးဖြဲ႕ေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ကယ္ဆို ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႕ ေနရာ၊ ေဒသကိုေတာင္ သိခြင့္မရွိ။

ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္အေျခေနကိုယ္ ရိပ္စားမိလာ ရသလို။ အျပင္ထြက္ခြင့္ရဖို႕ မေျပာနွင့္ စကားသံေတာင္ က်ယ္လို႕ မရတဲ႕ အေနအထား။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလာေတာ့ ခင္မိုးတို႕ထက္ ဦးစြာ ေရာက္သည္ဟု ထင္မွတ္ရေသာ အစ္မ တစ္ေယာက္နွင့္ စကားေျပာခြင့္ရဖို႕ ခင္မိုး ၾကိဳးစားၾကည့္တဲ႕ အခါ ခက္ထန္ မာေက်ာတဲ႕ ေအးစက္စက္ အၾကည့္က ခင္မိုး ရင္ကိုျပင္းျပင္း ရွရွ ။

“မမ ခင္မိုးတို႕ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ စက္ရံုဆိုတာကို သြားရမွာလဲဟင္ အလုပ္ကေရာ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ စဆင္းရမွာလဲ၊ ျမန္မာကိုေရာ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ရမလဲဟင္..”

“ ဟား..ဟား…ဟား… ဒီမွာ  အိမ္မက္ေတြ စိတ္ကူးေတြ လြင့္သာပစ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္အေျခေန ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူးလား.. အခုအေျခေနက အဲ႕ဒါေတြ ေတြးေနဖို႕ထက္ မနက္ျဖန္မွာ ဘယ္လိုရပ္တည္ရမလဲ ဆိုတဲ႕ ခြန္အား ေမြးထားဖို႕ လိုတယ္ ဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ႕ မိန္းကေလးေတြ အားလံုး Sex for money အတြက္ အေရာင္းခ် ခံထားရ သူေတြႀကီးပဲ”

နာနာက်င္က်င္ ေၾကကြဲစြာ ရယ္ေမာသံက ခင္မိုးအတြက္ ေက်ာစိမ္႕ေစသလို Sex For money အတြက္ ေရာင္းခ် ခံထားရသူမ်ား ဆိုတဲ႕ စကားအၾကား မွာေတာ့ ခင္မိုး တစ္ေယာက္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ထေအာ္မိသြားရသည္။ ရုတ္တရက္ ထေအာ္လိုက္တဲ႕ ခင္မိုးရဲ႕ ပါးစပ္ကို သူမက အလွ်င္အျမန္ လက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး ၾကိတ္ဆူျပန္သည္။

“တိတ္တိတ္ေန မေအာ္နဲ႕ သိပ္ၿပီး ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနရင္ ဟိုက လာရိုက္လို႕ အသားနာဦးမယ္၊ ဘဝနာရတာနဲ႕ မၿပီးေသးပဲ ေန႕စဥ္ အသားပါ နာေနရတဲ႕ ဘဝျဖစ္ေနမယ္။ ပံုစံ မပ်က္ ေအးေအးေဆးေဆးေန”

သူမက ခင္မိုးကို သတိေပးၿပီး သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိရာသို႕ ထြက္သြားေပမယ့္ ခင္မိုး အသိ၊ ခင္မိုးအေတြးထဲမွာ မယံုနိုင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႕ျခင္း ေျခာက္ျခားျခင္းတုိ႕ျဖင့္ မ်က္ရည္တို႕သည္သာ တသြင္သြင္ စီးက် လာရေတာ့သည္။ ႏြမ္းပါးလွေသာ အေမ၏ မ်က္နွာကို ျမင္ေယာင္မိလွ်က္ ခပ္တိုးတိုး အေမလို႕ တမ္းတမိခ်ိန္ တြင္ေတာ့ ခင္မိုး နွလံုးသား တစ္ခုလံုး ထုေျခမြ လိုက္သလိုပင္။ တားဆီးမရေသာ မ်က္ရည္ေတြက တားက်ိဳးသလို စီးဆင္း လာခ်ိန္မွာေတာ့  ဟင့္အင္း ဒါဟာ အိမ္မက္ဆိုး တစ္ခုသာ ျဖစ္လိုက္ပါ့လို႕ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ေတာင္းဆို မိေတာ့သည္။

+++++++++++

“ ျဖန္း.. ျဖန္း… နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ”

ရုတ္တရက္ ပူေႏြး စပ္ျဖင္းျဖင္း ျဖစ္သြားေသာ ပါးနွစ္ဖက္ကို ခင္မိုး ဥေပကၡာျပဳလွ်က္ လြတ္က်သြားေသာ ဓါးဦးကို ေကာက္ဖို႕ ျပင္လိုက္သည္။ ခင္မိုးထက္ သန္မာပံုရေသာ သူမက ဓါးကို ဦးစြာ သိမ္းဆည္းလိုက္ၿပီး ခင္မိုးကို ေဒါသလွ်ံေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ စိုက္လို႕ ၾကည့္ေနသည္။

“ခင္မိုး ေသပရေစ မမရယ္ ခင္မိုး ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး၊ အေမတို႕သိရင္ ခင္မိုးအတြက္ ပိုေသာက ေရာက္ရလိမ္႕မယ္ …”

“ဒီမွာ..ခင္မိုး ငါ့ကို ေသခ်ာစိုက္ ၾကည့္စမ္း… နင္ေျပာေတာ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႕ ေမာင္ေလးနဲ႕ ညီမေလးကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ထားခ်င္လို႕ဆို၊ ေနမေကာင္းတဲ႕ အေဖကို ေဆးဝါးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ကုသေပးခ်င္လို႕ဆို၊ အေမရဲ႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳကို တလဲ တာဝန္ယူခ်င္လို႕ဆို… နင္က အေျပာတမ်ိဳး အလုပ္တမ်ိးပါလား။ နင္အခုလို သတ္ေသသြားရင္ နင့္မိသားစုေတြ ဘာျဖစ္သြားမလဲ နင့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ႕ မိသားစုရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ နင္မေတြးဘူးလား ..ဟင္ နင္မိုက္လွခ်ည္လား… နင္က သိပ္အတၱႀကီးတာပဲ နင့္အတြက္ပဲ နင္ၾကည့္တယ္ နင့္ကိုယ္နင္ သတ္ေသသြားလို႕ နင္အခုဘဝက လြတ္သြားေပမယ့္ ေနာက္ဘဝ နင္လြတ္မယ္ ထင္ေနလို႕လား နင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ့္ မိသားစုကို နင္တကယ္ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ နင့္ေမာင္ေလး၊ နင့္ညီမေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္တယ္ ဆိုရင္ နင္အသက္ရွင္ေနမွ ျဖစ္မယ္… အဲ႕ဒါ နင္ျမဲျမဲမွတ္ထား..
နင္တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ နင့္ေနာက္က မိသားစုေတြကို အရင္ဆံုး ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လိုက္ပါ။ အနည္းဆံုး သူတို႕ေတြအတြက္ ေရာက္ရာေနရာမွာ နင္အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေနတာကို သူတို႕ ပိုလိုလားၾကမွာပါ.. ဒီေန႕ ဒီလို ဆိုေပမယ့္ ငါတို႕ေတြအားလံုး မနက္ျဖန္ ဆိုတဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ပိုက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနရမယ္ … ၾကားလား ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလို အလားတူ ျပႆနာ မဖန္တီးပါနဲ႕ ခင္မိုး”

သူမသည္ ခင္မိုးကို မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ ပုခံုးနွစ္ဖက္ကို ေစာင့္တြန္းခ်လိုက္ကာ ခင္မိုး အနားက လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူမလွည့္အထြက္မွာ ခင္မိုး လက္ခံုေပၚသို႕ က်လာတဲ႕ မ်က္ရည္ တစ္စက္ကို ခင္မိုး ဆြံ႕အစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ၏ မ်က္ရည္စက္ေတြ…။ သူမသည္လည္း ခင္မိုးလိုပဲ နာက်င္ေနသည္။ ခံျပင္းေန ေပလိမ္႕မည္။ ထြက္ေပါက္ရွာ မွားျခင္း အတြက္ သူမေပးေသာ ခင္မိုးပါးျပင္ေပၚက စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ဒဏ္ရာနွင့္ အတူ ခင္မိုးရဲ႕ အသိ၊အေတြးေတြကို သူမက သတိေပးရွာသည္ပဲ။ ဒါဆိုရင္ သူမသည္လည္း ခင္မိုးကို ေျပာခဲ႕သလို မိသားစု အတြက္ အသက္ရွင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ႕ ရသူေပါ့။

+++++++++++

ခင္မိုး လက္သီးႏွစ္ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္လို႔ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ ခင္မိုးရင္ထဲက အသည္းႏွလံုးေတြ အျပင္ကို ခုန္ထြက္လာေလာက္သည္အထိ ရင္ခုန္သံေတြ ျပင္းထန္လို႔ေနသည္။ ကၽြမ္း၀င္ျခင္းမရွိေသးတဲ့ ကိုယ္ရနံ႔က ခင္မိုးႏွာေခါင္းထဲ စူးခနဲ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ခုတင္အစြန္းမွာ ထိုင္လွ်က္က ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ ခင္မိုး၏ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူက ဆြဲေမာ့ေစလိုက္သည္။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ ေခါင္းခါယမ္းလွ်က္က ခက္မြန္ႏႈတ္က…

“ကၽြန္မ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး တစ္ေယာက္ပါ .. ဒီအလုပ္က ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ လူကုန္ကူျခင္း ခံလိုက္ရတာပါ.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မကို ကယ္ပါရွင္..”

ထိတ္လန္႕ျခင္းေၾကာင့္ ခင္မိုး၏ တစ္ကိုယ္လံုး တသိမ္႕သိမ္႕ တုန္ရီလို႕ေနသည္။ တဖက္လူသည္ ခင္မိုးကို အံ႕ၾသစြာ စူးစိုက္လို႕ ၾကည့္ေနသည္။ ခင္မိုး၏ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ Broken English ကို သူအေတာ္ေလး သတိထား နားေထာင္ေနပံု ရသည္။ ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ထိုသူ၏ လက္ဖဝါး တစ္စံုက ခင္မိုး၏ ပုခံုးနွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္မိုး အသက္ရႈဖို႕ ေမ႕သြားရေအာင္ပင္။ ရုတ္တရက္ ထိုသူက ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္အစား အခန္းတစ္ခန္းလံုး ထိန္လင္းေစမည့္ မီးေခ်ာင္းအား အစားထိုး လင္းေစခဲ႕သည္။ အနည္းငယ္ စိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားပံုျဖင့္ သူသည္ ငိုရွိဳက္ေနေသာ ခင္မိုးကို ၾကည့္ကာ အကဲခတ္ သလိုၾကည့္ေနျပန္သည္။ အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ သူက

“ငါ မင္းကို ဘာလုပ္ေပး ရမလဲ…..နိုး..နိုး ဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲ”

ဟု ေဝခြဲမရစြာ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုျပန္၏။

“စိတ္ေအးေအးထား ဒီကိစၥက ေလာလို႕မရဘူး၊ သူတို႕မွာ အဖြဲ႕စည္း ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ခု ေနာက္ခံမွာ ရွိရမယ္”

တစ္ေယာက္တည္း သံုးသပ္သလို သူဆိုျပန္သည္။ အခ်ိန္တို႕ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးလာေလၿပီ။ မၾကာခင္ သူတို႕ေပးထားေသာ အခ်ိန္္ ျပည့္ေတာ့မည္ပင္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ခ်လိုက္သလို ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ခင္မိုးကို ၾကည့္ကာ

“မင္း ငါ့ေနာက္က လိုက္ခဲ႕.. တစ္ခုမွတ္ထား အေျခေန မေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုဆို မင္း လြတ္ရာကို မွိတ္စိမွိတ္ ေျပး ၾကားလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ မၾကည့္နဲ႕ ဒီအနားမွာ သူတို႕လူေတြ အျပည့္ ရွိေနေလာက္တယ္” ဟု မွာသည္။

“ ဟုတ္ကဲ႕”

“ok တို႕ေတြ ဒီက ထြက္ၾကစို႕”

++++++++++

ခင္မိုး တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ ကိုက္ခဲေနသည္။ ေယာက္်ား ရင့္မာႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္လင့္တကား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ညီမသားခ်င္ မစာနာ စိတ္ရွိသလို ထိုးနက္ ကန္ေၾကာက္ၾကေသာ အနွိပ္စက္ခံ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္  သူမ တစ္ကိုယ္လံုး လွဳပ္ပင္ မလွဳပ္နိုင္ေအာင္ပင္။ မူးရီေဝေနသည့္ ဦးေခါင္းကလည္း တစ္ဆစ္ဆစ္ ထိုးကိုက္ေနသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူမ အားမေလ်ာ့နိုင္အား။ ၾကိဳးစား၍ ေျပးေနမိဆဲ။

သူမကို ကူညီေပးေသာ သူသည္လည္း ထိုသူတို႕၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေသသလား ရွင္သလား မသိ။ သူမကို ျပည္လည္ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္လာျပီး စိတ္ရွိသလို နွိပ္စက္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ အေစာင့္ တစ္ေယာက္ ထားခဲ႕ကာ အားလံုး ထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္မိုး ရွိသမွ် အားကို အကုန္သံုးၿပီး နီးစပ္ရာ သစ္သားတုတ္ျဖင့္ အေစာင့္ကို အားကုန္ရိုက္ခဲ႕ကာ  ထြက္ေျပးလာခဲ႕ျခင္းပင္။

ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုသာ ၾကီးစိုးေနသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ရွိမည္ ဆိုသည္ကိုပင္ မခန္႕မွန္းနိုင္ေအာင္ပင္။ လမ္းဟု မမည္ေသာ လူသြားရရံုသာ ရွိေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမေျပးလာခဲ႕ေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္ထိ လမ္းမႀကီး တစ္ခုခုသို႕ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရေသးေခ်။ ထိုစဥ္ပဲ သူမနားဆီသို႕ ေအာ္ဟစ္သံ တစ္ခ်ိဳ႕နွင့္ ေျပးလႊားသံမ်ား ဝင္ေရာက္လာသည္။

“ေရွ႕မွာေဟ့…. ေတြ႕ၿပီ ..ဒီတစ္ခါ အေသသတ္ပစ္ကြာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျပႆနာ ရွာတဲ႕ ေကာင္မ အလြတ္မေပးနဲ႕”

တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း အသံမ်ားနွင့္ ခင္မိုးကို က်ိန္ဆဲေန သံမ်ားသာ ဆူညံလို႕ေနသည္။ ခင္မိုး အံ႕ကိုႀကိတ္ကာ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း အသင့္ယူေဆာင္လာေသာ ဓါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ တေျဖးေျဖး နီးကပ္လာေသာ ေျပးလႊား ေျခသံမ်ားကလည္း လူေျခတိတ္ခ်ိန္မို႕ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ခင္မိုး ဒီအတိုင္းေတာ့ ျပန္လည္ အဖမ္းခံ၊ အနွိပ္စက္ခံဘဝ၊ ျပည့္တန္ဆာ ဘဝအျဖစ္ အသက္မရွင္ခ်င္ ေတာ့သည္မွာ ပို၍ ေသခ်ာေနၿပီမို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ ခ်လိုက္သည္။

အခ်ိန္ၾကာၾကာ ခင္မိုး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ဓါးကို သူမရဲ႕ နွလံုးသား တည့္တည့္ဆီသို႕ သူမကိုယ္တိုင္ အားကုန္ ထိုးစိုက္ လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခင္မိုးရဲ႕ နားဆီသို႕ “ခင္မိုးေရ…” ဆိုေသာ အေမ႕၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေခၚသံေလး ဝင္ေရာက္လာခဲ႕သည္။ ခင္မိုး ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး “ ခင္မိုး ျပန္လာၿပီ အေမ” လို႕ တိုးတိုးဖြဖြေလး ေရရြတ္ကာ အၿပံဳးတို႕ျဖင့္ ေက်နပ္စြာပဲ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ စူးရွ နာက်င္သည့္ ခံစားမွဳ တစ္ခုနဲ႕အတူ ေမွာင္မိုက္ျခင္း အတိနဲ… အရာရာသည္ ခင္မိုးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း အတိတို႕ျဖင့္သာ။

အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္

--

 

မိခ်ိဳ

အခုတေလာ လူက မၾကာခဏ ခ်ဴခ်ာေနတယ္။ အစာအိမ္ကလည္း ျပန္ေအာင့္ေနတာမို႕ အစားအေသာက္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ေနရတယ္။ မဆင္ျခင္ျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာသလိုပဲ ေနမွာ။ အဆင့္ျမင့္ နိုင္ငံတနိုင္ငံမွာ အဆင့္ျမင့္ ေဆးဝါးေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မွီ တိုးတက္ပါတယ္ ဆိုဆို ေမြးရပ္ေျမလိုေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ လံုျခံဳမႈ မရွိသလို ခံစားရတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ႕ အခါမ်ိဳးနဲ႕ က်န္းမာေရးကလည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ခ်ဴခ်ာတက္ေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ ေနမေကာင္း ပါဘူးဆိုမွ မိသားစုကို လြမ္းတဲ႕ အလြမ္းက ပိုၿပီး နွိပ္စက္ျပန္တယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား မိန္းကေလး တန္မဲ႕ မိေဝး၊ ဖေဝးမွာ အၾကာၾကီး ေနနို္င္ၾကတာ သိရေတာ့ ကိုယ္လို ဆင္ကိုးစီး စားမကုန္တဲ႕ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ေယာက္်ား ရင့္မာၾကီးက ရွက္စရာပင္ ေကာင္းေသးတယ္။ မတတ္နိုင္ဘူးေလ လူဆိုတာ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနရဆိုတဲ႕ စကားလည္း ရွိေနတာပဲ။ နွစ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ဇာတိေျမကိုေတာ့ လူတိုင္း လြမ္းဆြတ္ သတိရ တတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္က  ခံစားခ်က္ နုသူျဖစ္ေတာ့ ပိုဆုိးတယ္လို႕ ဆိုရမယ္။

ဇာတိေျမရဲ႕ အစားအေသာက္ ဆိုတာလည္း မထိေတြ႕ရတာ အေတာ္ ၾကာလွေပါ့။ နွစ္စဥ္၊ လစဥ္ က်င္းပေနတဲ႕ ရိုးရာ၊ ပြဲဓေလ့ေတြ ဆိုတာလည္း လြမ္းတယ္ဆိုတဲ႕ စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႕ေတာ့ လံုေလာက္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ ဆိုတာၾကီးနဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုတာကိုပဲ ေရွ႕တန္း တင္ေနၾကတဲ႕ အေနာက္နိုင္ငံမွာ ဆိုေတာ့ မိသားစု ဆက္ဆံေရးဆိုတာေတာင္ ဝတၱရား ဆန္ေနတယ္။ ေသြးသားရင္းခ်ာ မိသားစုေတြေတာင္မွ တစိမ္း ဆန္ေနမွေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ဒီေနရာေတြမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ ၾကာခဲ႕ၿပီထင္တယ္။

ဒီလို အထီးက်န္မူ ေတြကပဲ လူကို အလုပ္လုပ္ေနတာထက္ကို ပိုၿပီး ပင္ပန္းေစျပန္တယ္။ စိတ္ကိုလည္း ပိုၿပီး ထိခိုက္ေစတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ႕ အရာေတြထဲမွာ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ႕ ငယ္ရြယ္၊ နုပ်ိဳျခင္းေတြရယ္၊ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ႕ ကေလးဘဝေတြကို ပိုလြမ္းမိတယ္။ ကေလးဘဝ အေၾကာင္း ျပန္ေတြး ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္ဘဝ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ မိခ်ိဳဆိုတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းလည္း မပါမျဖစ္ ပါရေတာ့မွာေပါ့။

ယေန႕ေခတ္ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႕လို အမွတ္တရမ်ားစြာ ရရွိရန္ မလြယ္ကူ ေလာက္ေပ။ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနွင့္ စီးဆင္းေနေသာ ၂၁ ရာစု ကစားနည္း ေတြကလည္း ဒုနဲ႕ေဒး။ လူသိမ်ားေသာ ကစားနည္းေတြ ပါဝင္သလို လူသိနည္းေနေသာ ကစားနည္းေတြလည္း အပုံအပင္ ရွိနိုင္သည္ပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခတ္က မရွိခဲ႕ေသာ ဂိမ္းဆိုင္မ်ားမွာလည္း ယခုဆိုရင္ ေနရာအနွံအျပားမွာ လက္ညိဳးထိုး မလြဲ။ ကြန္ျပဴတာဂိမ္း၊ ပီအက္စ္သရီး၊ ပီအက္စ္တူး၊  စသည္ျဖင့္လည္း စံုလင္ကြဲျပား ၾကေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ထိုကဲ႕သို႕ေသာ ကစားနည္းမ်ားျဖင့္ ႀကီးျပင္းလာေသာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားမူ စြမ္းရည္၊ ေပါင္းသင္း၊ ဆက္ဆံတတ္မွဳ စြမ္းရည္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝ အေနအထား ေလ႕လာမွတ္သား တတ္မႈ စြမ္းရည္တို႕ ကို အမ်ားၾကီး ဆံုးရွံဳး ေစနိုင္တယ္လို႕လည္္း ေတြးမိျပန္တယ္။  အစစအရာရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲ လာမႈ၏ တစ္ဖက္တြင္ ဆံုးရွံဳး သြားရသည့္ အခ်က္မ်ားကလည္း လြန္စြာပင္ နွေျမာတသ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွျပန္တယ္။

မိခ်ိဳဆိုတာက ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႕ မိန္းခေလး နာမည္တြင္ ေနတဲ႕သူ တေယာက္္။ သူ႕နာမည္ အရင္းက မိုးေက်ာ္သူ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ နာမည္ရင္း မေခၚၾကဘူး။ ေမြးစတုန္းကတဲက အျမဲ ျပံဳးခ်ိဳေနတက္တဲ႕ မ်က္နွာေၾကာင့္ မိခ်ိဳရယ္လို႕ ဆရာမ တစ္ေယာက္က နာမည္ေပး ခဲ႕တာေၾကာင့္ပဲ မိခ်ိဳဆိုတဲ႕ အိမ္နာမည္က တရပ္ကြက္လံုးမွာ တြင္သြားတာလို႕ သူနဲ႕ခင္ၿပီး အေတာ္ ၾကာေတာ့မွ သူေျပာျပလို႕ သိခဲ႕ရတယ္။

သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာတာက သူတို႕ေနတဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေလး စေျပာင္းျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္။ အဲ႕ဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၁၂)နွစ္။ သူ႕နာမည္ကသာ မိခ်ိဳ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕တာေတာ့ အျမဲ မွဳန္ကုတ္ေနတက္တဲ႕ မ်က္နွာနဲ႕ ဂ်စ္ကန္ကန္ ပံုစံ။ သူ႕ရင္ဘတ္က နံရိုး အျပိဳင္းျပိဳင္းကို ေဖာက္ထြင္းျမင္ ရေလာက္ေအာင္ပဲ ပိန္ကပ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ သူရဲ႕ ဗိုက္ကေတာ့ ေဖာင္းကားလို႕ ေနတတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္နဲ႕ နွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ သူတို႕အိမ္ရွိတယ္။ ေပနွစ္ဆယ္၊ ေပေျခာက္ဆယ္ အိမ္မ်ားမို႕ နွစ္အိမ္ေက်ာ္ ဆိုေပမယ့္ အလယ္မွာက အိမ္မရွိပဲ ေျမကြက္ အလြတ္ၾကီးပဲမို႕ သူ႕အိမ္ကိုယ္အိမ္႕ကို ရွင္းလင္းစြာ ေတြ႕ျမင္ ေနၾကရတယ္။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ခ်င္း ကလည္း ရြယ္တူ။ အတန္းလည္း တူတာမို႕ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကို သူငယ္ခ်င္း လုပ္ဖို႕ မိခ်ိဳကို လွမ္းေခၚၿပီး  မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကို နာခံတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ ရွိပံုေတာ့ရတယ္။

ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမရွိမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ပ်င္းေနမွာကို စိုးရိမ္လို႕ ထင္တယ္။ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္ အပါအဝင္ က်န္တဲ႕ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ကစားဖို႕၊ ေဖေဖက မိခ်ိဳကို ေျပာေတာ့ ဟုတ္ကဲ႕ ဆိုၿပိး နာခံရွာတယ္။ သူလွည့္ထြက္ သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖ သားသူနဲ႕ မခင္ခ်င္ပါဘူး လို႕ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႕လဲ သားရဲ႕လို႕ ေမးရွာတယ္။

မသိပါဘူး သူ႕ပံုစံၾကိးကို မခင္ခ်င္ပါဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္စြာနဲ႕ ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ အဲ႕ဒီေန႕က စၿပီး ညေနခင္းဆို အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မုန္႕ဝယ္လာတတ္တဲ႕ ေဖေဖက ခုဆို မိခ်ိဳအတြက္ပါ အျမဲ သတိတရ ဝယ္လာတတ္တယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေဖေဖက မုန္႕ကို မိခ်ိဳဆီကို ကမ္းေပးတုန္းက လက္ခံရမွာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ မဝံ႕မရဲ ျဖစ္ေနတဲ႕ မိခ်ိဳ ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတုန္း။

ေဖေဖေပးတဲ႕ မုန္႕ကို ျမိန္ရည္ ရွက္ရည္ စားေနေသာ မိခ်ိဳကို ကေလးပီပီ မနာလို မရႈစိတ္ျဖင့္ ငါ့အေဖေပးတဲ႕ မုန္႕ကို စားေနတဲ႕ အငတ္ၾကီးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ စားေနတဲ႕ မုန္႕ကို ခ်က္ခ်င္း လြတ္ပစ္ကာ ကစားဝိုင္းက ထြက္သြားေသာ မိခ်ိဳကို အံ႕ၾသတၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ (ယခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ မိခ်ိဳက လူသာငယ္တာ မာန မငယ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လာခဲ႕တယ္။) လမ္းေပၚမွာ မိခ်ိဳ ပစ္ခ်ခဲ႕လို႕ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္း ျဖစ္ေနတဲ႕ ပဲကိတ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဘာရယ္လို႕ အမ်ိဳးအမည္ မတပ္နိုင္ေသာ ခံစားမႈေလးတခု စိုက္ဝင္လာခဲ႕တယ္။

ေဖေဖ မသိေအာင္ လမ္းမအလယ္က ပဲကိတ္ကို ေျမာင္းထဲသို႕ ကန္ပစ္လိုက္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႕ အိမ္ထဲကို ဝင္ခဲ႕ေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ၾကရင္ မိခ်ိဳ လာမေခၚေတာ့မွာကို ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနခဲ႕ဖူးတယ္။ စိုးရိမ္ေနတဲ႕ အတိုင္းပဲ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ မိခ်ိဳတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို လာမေခၚေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသြားလည္း အရင္ရက္ေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေစာင့္ မေခၚေတာ့ပါ။ ကစားဖို႕လည္း လာမေခၚတတ္ေတာ့သလို သူကစားေနတဲ႕ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါ လာရင္လည္း သူဆက္ မကစားေတာ့ပါ။

ထိုအေၾကာင္းကို ေဖေဖသိသြားေတာ့ အလြန္ စိတ္ဆိုးသြား ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္မွာ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲ႕ဒီလို  တစ္ခါမွ စိတ္မဆိုးခဲ႕ဘူးေသးေပ။ ေနာက္မွ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အဲ႕လို မေျပာသင့္ေၾကာင္း ဆံုးမကာ ေနာက္တၾကိမ္ မလုပ္ပါဘူး ဆိုတဲ႕ ကတိကို ေပးခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြယ္တကူပင္ ေပးလိုက္ေပမယ့္ အဲ႕ဒီအေၾကာင္းနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး ေဖေဖဆီက တစံုတခုကို  ျပန္ရမယ္လို႕ မထင္ထားခဲ႕မိလိုက္ဘူး။

အဲ႕ဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳ သူမ်ား အိမ္အသစ္ ေစာက္တာကို ကေလးပီပီ သြားစပ္စုရင္း မိခ်ိဳ တစ္ေယာက္ ေျခေထာက္မွာ သံစူးခဲ႕တယ္။ သံစူးထားတဲ႕ ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္နက္တာမို႕ လွမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ နိုင္ခဲ႕ဘူး။ အရင္လိုလည္း ေျပးလႊား မကစားနိုင္တဲ႕အျပင္ ေက်ာင္းကိုပါ ခြင့္တိုင္ လိုက္ရေတာ့ ညေနေတြဆို မိခ်ိဳက ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ စာလာၿပီး ကူးရတယ္။ မိခ်ိဳ ေျခေထာက္ နာေနတာမို႕ မေဆာ့နိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း မိခ်ိဳေဘးမွာ စကားမ်ားရင္း ေက်ာင္းက အျဖစ္ပ်က္ေတြကို ေဖာက္သည္ ခ်ရတာေပါ့။

ညေန ေစာင္းေတာ့ ေဖေဖက ထံုးစံအတိုင္း သူဝယ္လာတဲ႕ မုန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳေရွ႕မွာ လွည့္ပတ္ၿပီး ကစားလို႕ေနတယ္။ မိခ်ိဳကေတာ့ ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေဖေဖ့လက္ထဲက ပန္းသီး ၾကိးကို မ်က္စိက်ကာ ေဖေဖ ေပးလာမယ့္ အခ်ိန္ကို စိတ္ေစာေနမိတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းသီး အရမ္းၾကိဳက္မွန္း သိလို႕ ေဖေဖ တမင္ ဝယ္လာတာပဲ ဆိုတာ အေသအခ်ာပင္ သိေနလို႕ ျဖစ္မယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖက မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပိဳင္ပြဲတစ္ခု လုပ္ခိုင္းတယ္။

လုပ္ရမယ့္ ျပိဳင္ပြဲက အေျပးျပိဳင္ပြဲ။ ေျပးရမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ရဲ႕ ပန္းျခံ တစ္ကြက္ကို ပတ္ၿပီး ေျပးရမွာ။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ေဖေဖ တမင္ညစ္တာလို႕ ဆိုရမွာပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးျပိဳင္ရင္ ရွံဳးေနၾကက ကၽြန္ေတာ္။ ခုက မိခ်ိဳလည္း ေျခေထာက္ နာေနတာ ဆိုေတာ့ နိုင္ဖို႕ အခြင့္ေရးနည္း တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိခ်ိဳကို မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႕ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မိခ်ိဳက ပံုမွန္ အတိုင္းေလးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေဖေဖက ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ စည္းကမ္းေတြကို ရြတ္ျပၿပီးတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္ကို စတင္ေျပးခိုင္းပါတယ္။ မထင္မွတ္စြာနဲ႕ အဲ႕ဒီျပိဳင္ပြဲမွာ အရင္တုန္းက ပြဲေတြလိုမ်ိဳးပဲ မိခ်ိဳကို ကၽြန္ေတာ္ ရွံဳးခဲ႕တယ္။ အဲ႕ဒီအရွံဳးမွာ တစ္သက္ မေမ႕နိုင္စရာ အမွတ္တရ စကားေတြ ေဖေဖ့ထံမွ ရလိုက္သလို ေအာင္နိုင္သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမိန္ယွက္စြာ စားေနတဲ႕ ပန္းသီးတစ္လံုးနဲ႕အတူ မိခ်ိဳရဲ႕ “ပန္းသီးကို ခုမွပဲ စားဖူးေတာ့တယ္” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ႕မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ရွံဳးတာ မိခ်ိဳကို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွံဳးသြားတာပါ။ အျမဲတမ္းနိုင္ေနၾက မိခ်ိဳကို ေၾကာက္ေနတဲ႕ စိတ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွံဳးသြားေစတာပါ။ တစ္ကယ္ဆို သံစူးေနလို႕ နားေနတဲ႕ မိခ်ိဳကို ေျခေထာက္ အေကာင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က မနိုင္စရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ။  အဲ႕ဒီ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မူ ရွိေအာင္ လုပ္ဖို႕ အျမဲ သတိေပး တက္လာခဲ႕တယ္။

အဲ႕ဒီ အခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မိခ်ိဳကို ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ နင့္နင့္နဲနဲ ခင္တြယ္လာတက္ခဲ႕တယ္။ အသက္(၁၂)နွစ္ ေက်ာ္မွ ပန္းသီးဆိုတာကို ပထမဆံုး စားဖူးတဲ႕ အစစအရာရာ သူ႕ဆီမွ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သင္ယူခဲ႕ ရတဲ႕ အာဂ သူရဲေကာင္း သူငယ္ခ်င္း မိခ်ိဳပါ။

“ကၽြဲမွာ ဂ်ိဳလိမ္၊ လူမွာ နံပိန္” ဆိုတဲ႕ စကားပံုအတိုင္း မထင္ရေအာင္ပဲ မိခ်ိဳက သန္တယ္။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ နိးၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ကို လာေစာင့္ ေခၚတတ္တဲ႕ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က မခံနိုင္ေအာင္ အေျခာက္လို႕ စတဲ႕အခါမွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လိုမ်ိဳး တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ႕ေသာ ေက်ာင္းစာေတြ အေပၚမွာပဲ ျဖစ္ေစ ၊ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စကားနိုင္ လုၾကရင္း မၾကာခဏ နပန္းလံုးၾကတဲ႕အခါ ရွံဳးသူက ကၽြန္ေတာ္။

ခႏၶာကိုယ္ အေနအထား အရသာ ကၽြန္ေတာ္က ထြားေပမယ့္ မိခ်ိဳကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မနိုင္ဘူး။  ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္က စကားနိုင္လု တတ္ၾကသလို သူမ်ားေတြကိုလည္း အစအေနာက္ သန္တာမ်ိဳးလည္း ထပ္တူနီးပါး တူၾကတယ္။ ကစားေဖာ္ မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မိခ်ိဳက အႏြံတာ ခံတက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တျခားသူ ရန္ျဖစ္ေနရင္ မိခ်ိဳက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဝင္ပါ ကူျဖစ္ေပး တက္တာမ်ိဳး။

ကေလး သဘာဝအတိုင္း ကစားပြဲေတြမွာ ဆိုရင္လည္း မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္၊ က်န္တဲ႕ ကေလး တစ္သိုက္က တစ္ဖက္ အတြဲညီညီ ကစားေလ ့ရွိသလို တခါတရံဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳကို သူ႕တို႕ ကစားတဲ႕ ပြဲမွာ မပါခိုင္းတဲ႕ အထိ။ အဲ႕ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳ အတြဲညီခဲ႕ၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေလေလ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပိုနားလည္ လာေလေလမို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို မေတြ႕ရင္ မိခ်ိဳက လိုက္ရွာ ေနတက္ၿပီး မိခ်ိဳကို မေတြ႕လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ရွာ ေနတတ္သည္။

“မတဲ႕အတူေန၊ အတူေန ရန္ျဖစ္၊ မေတြ႕ရင္ လိုက္ရွာ” ဆိုၿပိး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳကို ပတ္ဝန္းက်င္က စေနာက္ နာမည္ ေပးထားၾက ေသးတယ္။ မၾကာခဏလည္း ရန္ျဖစ္ တတ္ၾကသလို ဘယ္သူကမွ ျပန္မေခၚခိုင္းပါပဲ ျပန္ေခၚၾကတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳ။ ေယာက္်ားေလးေတြမို႕ တခါတေလ နပန္းလံုးၾကတဲ႕အခါ နဖူးေပါက္၊ ဒူးၿပဲ ဆိုသလို ေသြးထြက္ သံယို ျဖစ္တဲ႕အခါ မ်ိဳးလည္း ရွိခဲ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေမ နွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ ခဲ႕ၾက ဖူးေပမယ့္ ကိုယ္စီရထားတဲ႕ ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္ခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳက လူႀကီးေတြ ကြယ္သြားတာနဲ႕ ျပန္ေခၚေန တတ္ၾကၿပီ။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္ကို လူႀကီးေတြ လစ္လ်ဴရႈ တက္လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ တိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မိခ်ိဳကပဲ တိုင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္သူမွ အေရးမယူ တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဝါသနာတူတယ္၊ စရိုက္တူတယ္။ စိတ္ကူကိုယ္တူမို႕ တခုခုဆို သိပ္ၿပီး ညွိနွိဳင္းစရာ မလိုဘူး။ အရုပ္ေထာင္ပစ္တဲ႕ ကစားနည္း၊ သေရကြင္း ပစ္တဲ႕ ကစားနည္း၊ ေဂၚလီရိုက္၊ စြန္လြတ္ ဘယ္လို ကစားနည္းမဆို ကေလးဗိုလ္လို႕ နာမည္တြင္ ရေအာင္ကို ပညာစံုခဲ႕ ၾကတယ္။

ကိုယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးတဲ႕ လူၾကီးေတြ ကစားတဲ႕ ဝိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳက မေၾကာက္မရြံ႔ ပါဝင္ဆင္ႏြဲ တတ္ၾကစျမဲ။ အဲ႕ဒီ အခါမ်ိဳးမွာ လူႀကီးေတြေတာင္ လက္ေျမာက္ရတဲ႕ အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳက အတြဲညီညီ ကစားနိုင္ၾကတယ္။ တခါတရံ ရန္ျဖစ္ထားတဲ႕ ေန႕ေတြမ်ိဳးဆို  မိခ်ိဳက သူတို႕အိမ္ေရွ႕က စိန္ပန္းပင္ၾကီး ေအာက္က ခံုတန္းမွာ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ဘက္သို႕ ခိုးၾကည့္ ေနတတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိခ်ိဳကို မေတြ႕ရရင္ တခါတေလ သူ႕အိမ္ကို သြားေမးတာမ်ိဳး၊ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကစားေနၾက ေနရာေတြမွာ လိုက္ရွာတက္တာမ်ိဳးနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ မခံတတ္ၾကေတာ့ေပ။

တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို မေခၚမခ်င္း အျပန္အလွန္ စေနာက္ၾကရင္း ျပန္ေခၚခဲ႕ၾကတဲ႕ အၾကိမ္အေရ အတြက္လည္း မနည္းခဲ႕ေပ။ မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က လူၾကိးေတြ မသိေအာင္ ျမစ္ေဘးမွာ ငါးသြားမွ်ားတာမ်ိဳး၊ ေလးခြ တစ္လက္စီနဲ႕ ငွက္ခိုးပစ္ ၾကတာမ်ိဳး လည္းရွိတယ္။  ငါးရတဲ႕အခါ လူၾကီးေတြ မသိေအာင္ ခိုးေရာင္းၿပိး နွစ္ေယာက္အတူ မုန္႕ဝယ္စား တတ္ၾကသလို ငွက္ေလးေတြ ရလာရင္လည္း လူၾကိးေတြ မသိေအာင္ ဟိုေခ်ာင္မွာဖြက္ ဒီေခ်ာင္ထဲဖြက္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေၾကာင္ေတြက ခုတ္စားသြားတာမ်ိဳး လည္းၾကံဳရ တတ္ျပန္တယ္။

တခါတရံ လူၾကိးေတြ မိသြားတဲ႕ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ မိခ်ိဳေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အရိုးကြဲမတက္ အရိုက္ခံၾကရတယ္။ အဲ႕ဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္က မိခ်ိဳကို လြဲခ်တတ္သလို၊ မိခ်ိဳကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လြဲခ်တတ္ျပန္တယ္။ အရွိဳးရာ မေပ်ာက္ခင္ပဲ တစ္ေယာက္ အရိုက္ခံရတာကို တစ္ေယာက္က ေလွာင္ေျပာင္ၾကရင္းနဲ႕  ျပန္ေခၚ ျဖစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ဘဝေတြဟာ အမွတ္တရေတြနဲ႕ ျပည့္နွပ္လို႕ေနေတာ့တယ္။

အရြယ္ေရာက္လို႕ ပန္းတိုင္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ တစ္ေယာက္ တစ္လမ္း ေလွ်ာက္ခဲ႕ၾကေပမယ့္  လမ္းေတြ မတူခဲ႕သည့္တိုင္ မိခ်ိဳကိုေတာ့ျဖင့္ သတိရေနဆဲ၊ ေအာင့္ေမ႕ဆဲပင္။ မိခ်ိဳလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျဖစ္မည္ ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္  ကၽြန္ေတာ္က ပန္းသီးျမင္တိုင္း  မိခ်ိဳကို သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ႕ ပန္းသီးေတြက ဇာတိေျမကလို တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ၊ တစ္ေရာင္တည္းေသာ  ပန္းသီးေတြ မဟုတ္။ အမ်ိဳးအစား အစံုအလင္၊ အေရာင္အဆင္း မ်ိဳးစံုတို႕ျဖင့္။ တခါတရံ ေျမျပင္မွာ ေကာက္သူမဲ႕ေနေသာ ပန္းသီး မ်ားလည္း အပံုအပင္ ေတြ႕ရ ျပန္ေသးတယ္။

မိခ်ိဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အဆက္သြယ္ မရွိတာ အေတာ္ပင္ ၾကာၿပီ။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မိခ်ိဳကို သတိရေနသလို မိခ်ိဳလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ ေနမိျပန္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္သာ နားလည္ နိုင္စြမ္း ရွိတဲ႕ သေဘာ တရားလို႕လည္း ယံုၾကည္ေနတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိခ်ိဳ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကတဲ႕ အခါမွာလည္း မေန႕တစ္ေန႕ကလိုမ်ိဳးပဲ ဆက္ဆံ ျဖစ္ၾကမယ့္ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ သတိရတယ္ ဆိုတာထက္ကို ပိုလြမ္းေနမိတယ္ မိခ်ိဳရယ္….။

ေလးစားလွ်က္
အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္
5.05 PM(Austria)
Saturday, March 16, 2013

--
 

ယိုင္နဲ႕ေနေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ား

“ ရွင္လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ေတြက မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ကိုေက်ာ္ေဇာ ရွင့္… မွာလည္း သမီး မိန္းခေလး ေမြးထားတာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြက ကိုယ့္ျပန္ အက်ိဳးေပးလိမ္႕မယ္ ဆိုတာ ရွင္မေမ႕နဲ႕”
“ဟာ… ဒီမိန္းမနဲ႕ေတာ့ .. အေရးၾကီးတာ မင္းပါးစပ္ကို အရင္ ပိတ္ထားလိုက္ ၊ ငါလုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္အေၾကာင္း မင္းဘယ္ေလာက္ နားလည္လို႕လဲ၊ မင္းကို ေနရာတကာ ဝင္မပါနဲ႕လို႕ ငါေျပာထားၿပိးသားေနာ္၊ မင္းေနရာ မင္းေန… ဒါပဲေျပာမယ္”
“ ေၾသာ္… က်ဳပ္က က်ဳပ္ေနရာ က်ဳပ္ေနေနတာေလ.. ရွင္သာ…”
“အာ… ဒီမိန္းမေတာ့ ေျပာေလ ကဲေလ ငါထလုပ္ရရင္ေတာ့..”

အိမ္ေရွ႕ခန္းမွ ဆူညံေနေသာ အေဖနွင့္ အေမ၏ ရန္ျဖစ္သံေတြေၾကာင့္ အိမ္ေပၚသို႕ တက္ရန္ ျပင္ေနေသာ ေဇာ့္၏ ေျခလွမ္းေတြက အိမ္နွင့္ေဝးရာသို႕ ထြက္သြားရန္ အတြက္ ျခံဝဆီသို႕ ျပန္လည္ ေျခဦးလွည့္ျဖစ္သြားရသည္။ တစ္လွမ္းျခင္း သြားေနေသာ ေျခလွမ္းေတြ အသက္မပါလွစြာ ေလးလံလို႕ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မဟုတ္ပဲ အခုတေလာ အရင္ကထက္ စိပ္လာေသာ မိဘနွစ္ပါး၏ ရန္ပြဲသံသည္ ေဇာ္အတြက္ ငရဲစခန္းနွင့္ ဘယ္လိုမ်ား ကြာျခားပါလိမ္႕မည္နည္း။ ေဇာ္ တစ္ေယာက္တည္းလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ ေဇာ့္အေတြးထဲ ညီမေလး ဆိုေသာအသိကေလးေျပးဝင္လာကာ   ေဇာ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားက အိမ္ဘက္သို႕ ျပန္လည္ ဦးတည္လို႕ သြားရသည္။

အိမ္ျခံဝတင္ပဲ မစဲေသးေသာ မီးစမ်ားျဖင့္ ရန္ပြဲက ေကာင္းေနဆဲပင္။ ေဇာ္တစ္ေယာက္ အေဖနွင့္ အေမ၏ ရန္ပြဲေရွ႕မွ မျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္၍ အိမ္ေနာက္ဖက္မွ တစ္ပတ္ေက်ာ္ လွည့္ဝင္လိုက္သည္။ မိဘနွစ္ပါး၏ ရန္ပြဲ မနီးမေဝးတြင္  အိမ္၏ နံရံေထာင့္တြင္ ကပ္၍ ငိုမဲ႕မဲ႕ျဖင့္ ရပ္ေနေသာ ညီမေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဇာ္ ဘာမွ စဥ္းစား မေနနိုင္အားေပ။ အခုတေလာ လုပ္ျဖစ္ေနၾက အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနေသာ ညီမေလးကို အသာ ေပြ႕ခ်ီကာ အိမ္မွ ထြက္လာ ခဲ႕လိုက္သည္။ အေဖနွင့္ အေမကမွဳ ေဇာ္တို႕ ေမာင္နွမ နွစ္ေယာက္ကို ဂရုမမူ နိုင္အားေပ။ အေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္သည့္အထိ အိမ္မွ ရန္ျဖစ္သံမ်ားက  နားဆီသို႕ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လြင့္ဝဲလာ၏။


ငိုမဲ႕မဲ႕ျဖစ္ေနေသာ ညီမေလးကို ခ်ီလွ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေဇာ့္ကို ပတ္ဝန္းက်င္မွ အေရာင္မ်ိဳးစံု လြမ္းမိုးေနေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕၏ အၾကည့္သည္ စာနာမွဳ တစိတ္တစ္ေဒသ ဖ့ုးလြမ္းေနသေယာင္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း နားလည္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စူးစမ္းလိုေသာ မ်က္ဝန္းစိမ္းျဖင့္ အကဲခတ္ေနၾကသည္။


“ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ မိန္းမက အၾကမ္းလုပ္လို႕ မရဘူး အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲေလာက္မွ မဟုတ္ရင္ ေယာက္်ားက ဟိုဘက္ ပါသြားမွ ကေလးေတြနဲ႕ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္”
“အိုေအ… ဘာမွ သည္းခံစရာ မလိုပါဘူး၊ ကိုယ္က အေနသာၾကီးပါ၊ ဒီေန႕ ဒီလို စီးပြားေရး အဆင္ေျပလာတာ မိန္းမဘက္က အေမြေၾကာင့္ ဆိုတာ တစ္ရပ္ကြက္လံုး သိတယ္၊ ဒါကိုပဲ ဒင္းက လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေနတာ”


အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ့္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဆိုသလို တစ္ကယ္တမ္းၾကေတာ့ ၾကားထဲက ေဇာ္တို႕ ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္က ေျမဇာပင္ ဘဝေရာက္ၾကရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာကလည္း ေဇာ္တို႕ မိသားစုအေၾကာင္းကို ေျပာစရာ တစ္ခုလို ျဖစ္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဝဖန္ေရး လုပ္ေနၾကသည္။ ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြေၾကာင့္ သိတက္နားလည္ ေနသည့္ ေဇာ္ထက္ဆာလွ်င္ ဘာမွ နားမလည္ေသးေသာ ညီမေလးက ပို၍ပင္ သနားစရာ ေကာင္းေနေသးသည္။


ဘာကိုမွ် ဆိုးသည္၊ေကာင္းသည္ နားမလည္ရွာေသးေသာ ေလးနွစ္အရြယ္ ညီမေလးသည္ ေဇာ့္ေလာက္ပင္ ကံမေကာင္းရွာေပ။ ေဇာ္ ငယ္စဥ္က ယခုလို အိမ္၏ စီးပြားေရး အေျခေနမွာ မေတာင့္တင္း ေသာ္လည္း ပူပင္မွဳ ကင္းေသာ သာမာန္ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ မိသားစု ဘဝေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ဘူးသည္ပင္။ အေမနွင့္ အေဖ၏ ရန္ျဖစ္သံဆိုတာ ေဝးလာေဝး စကားမ်ားသည္ ဆိုတာကိုပင္ ေတြ႕ရခဲလွသည္။


ျဖစ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ယခုလို စီးပြားေရး ျပည့္စံုေနေသာ အေျခေနထက္ မိသားစု ေပ်ာ္ရြင္ခဲ႕ေသာ ဘဝမ်ိဳးကိုသာ ေဇာ္ လိုခ်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ ညီမေလး အတြက္ပင္။ ေဇာ္နွင့္ ညီမေလးသည္ အသက္(၁၅)နွစ္ ကြာသည္။ ဒုတိယနွစ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီမို႕ ေဇာ့္အတြက္ အရာရာ နားလည္ေနၿပီ ဆိုေသာ္လည္း နုနယ္ငယ္ရြယ္ ေသးေသာ ညီမေလးကို ထိခိုက္နာက်င္ေစမည့္ ခါးသီးေသာ မိသားစု စိတ္ဒဏ္ရာမ်ိဳး မခံစားေစခ်င္ပါ။ေဇာ္ပုခံုးေပၚမွ ငိုမဲ႕မဲ႕ ျဖစ္ေနေသာ ညီမေလးက ေဇာ့္ကို သူ႕ လက္ကေလး မ်ားျဖင့္ အားကိုးတၾကီး ဖတ္ထားသည္။ ညီမေလး အေၾကာက္ေျပေစဖို႕ ေဇာ္ညီမေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဖတ္ထားရင္းမွ ညီမေလး၏ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မွဳ အားရံုေျပာင္း သြားေစရန္အတြက္ ၾကံရြယ္မိတာေလးကို အေကာ္ထည္ေဖာ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္မိသည္။


“ညီမေလး.. ညီမေလးၾကိဳက္တဲ႕ ပုဇြန္ေၾကာ္ေလ .. ဟိုးဘက္လမ္းထိပ္မွာ ရွိတယ္ ညီမေလးရဲ႕.. အဲ႕ဒီမွာ ကိုကိုတို႕ အေၾကာ္သြားစား ၾကမယ္ေနာ္”
ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ ကေလးမို႕ ထင္သည္ ငိုမဲ႕မဲ႕ ျဖစ္ေနရာမွ ခ်က္ျခင္းပင္ ညီမေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္ ေျပာင္းသြားကာ
“ မီးတို႕ မုန္႕သြားစားမွာလားဟင္ ကိုကို”
ဟု ကေလးပီပီ အာရံုေျပာင္းျမန္စြာ ေဇာ္ကို ေမးေလသည္။ ညီမေလး၏ မ်က္ဝန္း နက္နက္ ေလးမ်ားမွ မေျခာက္ေသးေသာ မ်က္ရည္စက္ေတြ ရွိေသာ္ျငားလည္း မ်က္နွာေလးက ၾကည္လင္ရြင္ျပလို႕ လာသည္။ ေဇာ္ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ညီမေလး စိတ္ထဲမွာ အရြယ္နွင့္ မလိုက္ေသာ စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ ရွိမေနေစခ်င္ပါ။
“အင္းေပါ့ ညီမေလးရဲ႕ ….  ကိုကိုတို႕ မုန္႕သြားစားၾကမွာေနာ္ … ညီမေလးက မၾကိဳက္ဘူးလား”
“အင္း… ၾကိဳက္တာေပါ့ ကိုကိုရ..မီးက နွစ္ထု စားမွာေနာ္ကိုကို နွစ္ထု”
“ဟင္ နွစ္ခုေတာင္ စားမွာ ဟုတ္လား ဒါဆို လက္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပ ဘယ္နွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္ဟုတ္ မွန္ေအာင္ ေထာင္ျပနိုင္ရင္ စားရမယ္ …”
“ဒီမွာ….”
ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ညီမေလးက သူ႕လက္ကေလး ေသးေသးေလးမွ လက္ညိဳးနွင့္ လက္ခလယ္ နွစ္ေခ်ာင္းကို ေဇာ့္၏ မ်က္နွာအေရွ႕သို႕ ေထာင္ျပကာ သေဘာတက် တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးသည္။ ရုတ္တရက္ ေဝ႕ဝဲလာေသာ ေဇာ့္မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ားကို ညီမေလး ျမင္သြားမွာ စိုးမိကာ ေဇာ္ ေခါင္းငံုခ်လိုက္သည္။ ညီမေလးကေတာ့ အျပစ္ကင္းစင္စြာ ရယ္ေမာ သေဘာက်လို႕ ေနေလသည္။


မၾကာခဏ ျဖစ္ေနေသာ ရန္ပြဲပင္ ျဖစ္လင့္တကား ခဏခဏ အႀကိမ္အေရအတြက္ မ်ားလာေသာ အခါ ေဇာ္နွင့္ညီမေလး တို႕၏ အနာဂတ္ေလးသည္ ေမွးမွိန္လို႕ လာရသည္။ ေဇာ္တို႕ အတြက္ မနက္ျဖန္သည္ မည္သို႕ ျဖစ္မည္ဆိုတာကို မည္သူမွ အတိအက် မသိနိုင္ေပ မဟုတ္ပါလား။ ယိုင္လာေသာ အိမ္တိုင္ေျခမ်ား ဘယ္ေန႕မွာ က်ိဳးက်ပ်က္စီး သြားမလဲဆိုတာ မသိနိုင္သလို ေဇာ္တို႕လို႕ သားသမိးေတြက ဘယ္လို အစြမ္းစမ်ိဳးျဖင့္ က်ိဳးက်ပ်က္စီး မသြားနိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ေပးနိုင္ပါမည္နည္း။


“အေဒၚ ပုဇြန္ေၾကာ္ သံုးခု ေပးပါ…”
ေဇာ္ အေၾကာ္လွမ္းမွာရင္းမွ ညီမေလးကို စားပြဲတြင္ ထိုင္စားဖို႕ အဆင္ေျပေစရန္ စီစဥ္လိုက္သည္။ ကေလးမို႕ ထင္သည္ သူမၾကိဳက္ေသာ အေၾကာ္ စားရေတာ့မည္မို႕ ေပ်ာ္ေနေသာ ညီမေလးကို ခ်စ္မဝစြာ ေဇာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“ေဇာ္ …”
ေခၚသံေၾကာင့္ ေဇာ္တစ္ေယာက္ အသံလာရာသို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ျဖစ္သလို ငယ္ေပါင္း တစ္ဦးလည္းျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ညီနိုင္ပင္။
“ဟင္… ညီနိုင္ လာေလ ဒီမွာ လာထိုင္ေလ မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား”
“အင္း ငါလည္း ပ်င္းတာနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေဇာ္.. မင္းေရာ”
“ေအး ငါလည္း ညီမေလးကို မုန္႕ဝယ္ေကၽြးမယ္ ဆိုၿပီး ေခၚလာလို႕၊ မင္းေရာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ အဆင္ေျပတယ္ဟုတ္..”
“ေအး ေျပပါတယ္ကြာ ဒီနွစ္ ဆပ္ပလီ ထိလို႕ အိမ္က ေကာေနတာ အေသပဲ”
“အင္း ငါၾကားတယ္… ေဝဦးေျပာတယ္.. မင္း ဆပ္ပလီထိတဲ႕ အေၾကာင္း… ငါတို႔ေတြ ေမဂ်ာေတြ မတူ ေက်ာင္းေတြလည္း မတူေတာ့ မဆံုျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဖို႕ကလည္း အနိုင္နိုင္ရယ္ ..တစ္ေယာက္ သတင္း တစ္ေယာက္ေမးၿပီး အဆက္သြယ္ ယူေနၾကရတယ္ မိုက္ပါဘူးကြာ..”
ညီနိုင္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေဇာ္တို႕ ေမာင္နွမ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ကာ ရင္ဖြင့္သလို ဆိုသည္။ အရင္မတူ ျခားနားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ႕ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားနွင့္ ညီနိုင္က
“ေအး ငါလည္း ညစ္ေနတာ ေဇာ္ရာ အိမ္က မားသားၾကီးနဲ႕ ဖာသားၾကီးက အျမဲကိြဳင္ေနတာ ဒီနွစ္ပိုင္းထဲမွာ ပိုဆိုးလာတယ္ ေဇာ္ရာ..”
ဟုဆိုေတာ့  ဒါေၾကာင့္ကိုးဟု ေတြးမိသာ ေဇာ္ သက္ျပင္းေမာ တစ္ခုကိုမွဳတ္ထုတ္ ပစ္လိုက္သည္။


“ အင္း…. ဒါေတာ့လည္း ဒါေပါ့ ညီနိုင္ရာ မင္းတို႕ငါတို႕ေတြ ဆိုတာ မိဘျဖစ္သူေတြကို ဟိုဟာလုပ္ ဒီဟာလုပ္လို႕ ေစခိုင္းနိုင္တဲ႕ သူေတြမွ မဟုတ္တာ ငါတို႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ႕ ဆႏၵပဲ ရွိတယ္၊ သူတို႕ေတြမွာလည္း သူတို႕ ကိစၥနဲ႕ သူတို႕ေလ… ငါတို႕ေတြက ကၽြဲနွစ္ေကာင္ခတ္ၾကတဲ႕ ေျမတလင္းမွာမွ ေပါက္ၾကရတဲ႕ ေျမစာပင္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး.. အစကတည္းကမွ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေနမွ ဒီထက္ပိုဆိုးမယ့္ အလုပ္ေတြ မလုပ္မိဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ ညီနိုင္”


ေဇာ့္အေျပာေၾကာင့္ ညီနိုင္က ေဇာ့္ကို အံ႕ၾသစြာ စိုက္လို႕ၾကည့္ေနသည္။ ညီနိုင့္ အၾကည့္ကို ေဇာ္ေကာင္းစြာ နားလည္ပါသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းသင္းခဲ႕ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႕ မိသားစု အတြင္းေရးအထိပါ အတြင္းသိ အစင္းသိေနေတြပင္ မဟုတ္ပါလား။ ငယ္ေပါင္းေတြမို႕ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေနွာေက်ေအာင္ပင္ သိၾကသည္ပဲေလ။ အိမ္ခ်င္း အနည္းငယ္ ေဝးေနၾကလို႕သာ အျမဲမဆံု ျဖစ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။


ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေမဂ်ာေတြ မတူ၊ ေက်ာင္းလည္း မတူၾကလို႕သာ အရင္လိုအျမဲ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။ သို႕ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေသြးေအးသြားသည္ဟု ရွိမွ မရွိနိုင္သည့္ အျဖဴစင္ဆံုးေသာ ေမတၱာတရားပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အသင့္လာခ်ေပးေသာ အေၾကာ္ပန္းကန္ထဲမွ တစ္ခုကို ညီမေလး အသင့္စားနိုင္ေအာင္ ညီမေလးလက္ထဲသို႕ ေဇာ္ ထည့္ေပးလွ်က္မွ ညီနိုင္ဆီသို႕ ၾကည့္ကာ
“ ညီနိုင္ စားေလကြာ အေၾကာ္..”
ဟု ဆိုလိုက္သည္။ ညီနိုင္က ေဇာ္ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ရင္း
“ ခုပဲ စားၿပီးတာ ေဇာ္.. ေတာ္ၿပီ… ဒါနဲ႕ ေဇာ္.. မင္းတစ္ခုခု သိေနတာလား ဥပမာ… ငါ့အေၾကာင္း တစ္ခုခုေပါ့”
ဟု မဝံ႕မရဲ ဆိုျပန္သည္။ ရိုးသားသလို စာအလြန္ေတာ္ေသာ ညီနိုင္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႕ အလိုလိုက္ခံရေသာ သားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသား အဆင့္တြင္ အျမဲပါေသာ ညီနိုင္က ေက်ာင္းစာတင္မက အျခား ပန္းခ်ီ၊ ဂီတတို႕တြင္လည္း ထူးခၽြန္ေသာ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႕သည္ပင္။ ထိုသို႕ေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားစြာနွင့္ ညီနိုင္လို ေရေက်ာင္းတကၠသိုလ္ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္  စာေမးပြဲက်သည္ ဆိုေသာ သတင္းစကားကို ၾကားစက ေဇာ္တစ္ေယာက္ မယံုနိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။


အရာရာ ေရႊဆိုေရႊ၊ ေငြဆိုေငြ လိုရာရနိုင္သလို နိုင္ငံတကာသို႕ လွည့္ကာ အလုပ္သြားေနေသာ ညီနိုင္ ဖခင္သည္လည္း သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးမို႕ ဖခင္ျဖစ္သူလိုပင္ ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးလွေသာ သူပင္ျဖစ္သည္။
“မင္း ခ်ိဳၾကီးတို႕ အုပ္စုနဲ႕ ေပါင္းၿပီး မဟုတ္တာေတြ လုပ္တာေတာ့ ၾကားပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ငါလည္း မယံုဘူး ညီနိုင္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းစာေမးပြဲ က်တဲ႕ သတင္းၾကားမွ ဒီသတင္း အမွန္ပါလားလို႕ ယံုလိုက္ရတာ..။ မျဖစ္သင့္ဘူး ညီနိုင္၊ အထူးသျဖင့္ မင္းလိုလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္က အဲ႕လို နည္းလမ္းမွားေတြနဲ႕ က်င္လည္ေနတယ္ ဆိုတာ.. လံုးဝ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ၿပိးေတာ့  ခ်ိဳၾကီး အဖြဲ႕က လိုင္းစံုတယ္ဆိုတာ… ငါသိပါတယ္”
မိသားစု ျပႆနာေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္မွာ အေပါင္းသင္းပါ ထပ္မွားကာ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အားေပးဖို႕ ေဇာ္ အားယူလိုက္ေပမယ့္  ကိုယ္တိုင္လည္း အားယူရပ္တည္ေနရေသာ လူငယ္ပင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဘဝတူေတြမို႕  စာနာသည္ ဆိုသည့္ထက္ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ညီနိုင္က ေဇာ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ဖြဖြ ထိုး ကစားလွ်က္မွ
“အင္း… ေဇာ္.. ငါလည္း စာေမးပြဲက် သြားမွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာင္တရသြားတယ္.. စိတ္ဓါတ္ပါ က်သြားတယ္.. ခုေတာ့ နည္းနည္း အဆင္ေျပသြားပါၿပီ ကြာ…”
ဟုဆိုသည္။ ေဇာ္ နားလည္စြာပင္ ညီနိုင္ကို ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး
“ဒါေပါ့ ညီနိုင္ရာ ျဖစ္တက္ပါတယ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ မက်ပါနဲ႕၊ အမွားကို သိရင္ အမွန္ကို ျပင္ရမွာေပါ့ .. ငါ့တို႕က လူငယ္ေတြပဲ အမွားနဲ႕ မကင္းနိုင္ၾကပါဘူး။ ခုေလာက္ဆို မင္းလည္း သိသင့္သေလာက္ သိေရာေပါ့ကြာ …တားျမစ္ ေဆးဝါးေတြ အထိ မင္းသံုးေနတယ္ဆို ညီနိုင္ . ငါ သတင္းၾကားတာ ခုထိေရာ သံုးေနဆဲလား သူငယ္ခ်င္း.. ”
“အင္း ..ဟုတ္တယ္ ေဇာ္၊ အရင္ကပါ အခု ငါဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေဇာ္ .. အိမ္က မာသားၾကီးနဲ႕ ဖာသားၾကီး အရင္ကလို အဆင္မေျပတာေတြလည္း ပါတယ္  အဲ႕ဒါေတြေၾကာင့္ ညစ္ၿပီး ေထြေထြနဲ႕ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္မိတာ …”
“စာေမးပြဲ က်သြားတာ အျမတ္က်န္တာေပါ့ … ညီနိုင္”
“အင္း အဲ႕လိုပဲ ဆိုရမွာပဲ ေဇာ္…”
“ညီနိုင္ .. သူငယ္ခ်င္း ငါလည္း မင္းနဲ႕ ဘဝတူပါ၊ မင္းခံစားခ်က္ကို နားလည္တယ္၊ မွားၿပိးသြားတဲ႕ အမွားအတြက္ ေတြးၿပီး ဝမ္းနည္းမေနနဲ႕ေတာ့ကြာ ။ အမွားကိုသိရင္ အမွန္ျပင္ၿပိး လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ရမွာ ငါတို႕ လူငယ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ တာဝန္ပဲ ညီနိုင္။ ျဖစ္ၿပီးသြားတဲ႕ အမွားအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ ခံၿပီး ေသာက မ်ားေနမွာထက္ဆာရင္ ငါတို႕ ေနာက္ဆက္ အလားတူ အမွားမ်ိဳး မက်ဴးလြန္မိဖို႕နဲ႕ မွားခဲ႕တဲ႕ အမွားေတြထဲက သင္ခန္းစာယူၿပီး ျပင္နိုင္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့..ကြာ”


“ ေအးပါ ..ေဇာ္.. ငါ ဘယ္လို စိတ္ညစ္စရာေတြပဲ ရွိရွိ အခုလိုမ်ိဳး မဟုတ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေက်ာင္းမွန္မွန္ ျပန္တက္ၿပီး စာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ ၿပိးဆံုးေအာင္ အေကာင္ထည္ ေဖာ္ပါ့မယ္ေဇာ္… ငါ့ကို အားေပးတဲ႕ အတြက္ေရာ.. နားလည္ေပးတဲ႕ အတြက္ပါ ေက်းဇူးပါ .ေဇာ္.. လူလိမၼာ တုိ႔ မည္သည္ သူတစ္ပါး အမွား ကေန သင္ခန္းစာ ယူတယ္။  လူမုိက္ တုိ႔ မည္သည္ ကိုယ္တုိင္ မွားမွ သင္ခန္း စာ ရ တယ္တဲ႕။ ငါေတာ့ တစ္ခါ လူမိုက္ျဖစ္ဖူးသြားၿပီ သူငယ္ခ်င္း ၊မင္းက ငါ့လိုေတာ့ လူမိုက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ငါယံုၾကည္တယ္ ေဇာ္…”


“ငါလည္း ၾကိဳးစားေနရဆဲ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ ညီနိုင္၊ အမွားေတြ မျဖစ္ေအာင္ အသိနဲ႕ ဆင္ျခင္ ထိန္းသိမ္း ေနၾကရတာပါပဲ… ေက်းဇူးတင္ဖို႕  မလိုပါဘူးကြာ..… အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ ဒီစကားေတြ ေျပာဖို႕ မလိုပါဘူး၊ မင္းလည္း အခ်ိန္ရရင္ ငါ့အိမ္ဘက္ လာလည္အံုးေလ။ ငါလည္း အားရင္ လာခဲ႕အံုးမယ္ မင္းဆီကို ..”
“ေအးပါ … ငါလည္း လာခဲ႕အံုးမယ္ မင္းဆီကို တစ္ေန႕.. အဲ႕က်ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ စကားေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ကြာ ခုေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ ငါ..လစ္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း..”
“ေအး… သူငယ္ခ်င္း Good Luck..”
နွဳတ္ဆက္ျပီး ထြက္သြားေသာ ညီနိုင္၏ ေက်ာျပင္ကို ေဇာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ယိုင္ယဲ႕ေနၾကေသာ အေျခမခိုင္ေသာ အိမ္တိုင္ေတြေၾကာင့္ ေဇာ္တို႕လို႕ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား လမ္းမွားဆီကို ဦးတည္ခဲ႕ မိၾကမလဲလို႕ ရင္ေမာစြာ ေတြးမိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမွားေတြနွင့္ ရင္းနွီးကၽြမ္းဝင္ကာ မွားၿပိးရင္းမွားကာ အမွားေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕၍ လမ္းဆံုးမေရာက္ပဲ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နွင့္ လမ္းေပ်ာက္ သြားနိုင္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း လမ္းမွားကိုသိ၊ လမ္းမွန္းကို ျပင္ေလွ်ာက္မည့္ ညီနိုင္လို လူငယ္ေတြလည္း ရွိနိုင္ၾကသည္ပဲေလ။

သို႕ေသာ္…. ဟူေသာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ သက္ျပင္းေမာ သဲ႕သဲ႕ ခ်မိလိုက္ရင္းမွ် ညီမေလးဆီသို႕ ငံုၾကည့္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အေၾကာ္ဆီေတြ ေဝ႕ေနေသာ ညီမေလး၏ နွဳတ္ခမ္း တစ္ဝိုက္နွင့္ အေၾကာ္ တစ္ဝက္မွ် က်န္ရွိေနေသာ ပုဇြန္ေၾကာ္ကို အားပါးတရ စားေနေသာ ညီမေလး၏ ဟန္ပန္ေလးက အျပစ္ကင္းေနသည္မွာ အလြန္ပင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေနေလေတာ့သည္။ အေၾကာ္ဖိုး ရွင္းကာ ညီမေလး လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ျပန္လမ္းသို႕  ဦးတည္လိုက္သည္။
ေဇာ္လက္ကို ဆြဲကာ ခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ရြင္ေနေသာ ညီမေလးကေတာ့ မနက္ျဖန္ေတြ အေၾကာင္း ဘာမွ နားမလည္ေသးသူ ပီပီ အပူပင္ကင္းစြာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေမာလို႕ ေနသည္။ ေဇာ္တို႕ ေမာင္နွစ္မ နွစ္ေယာက္အတြက္ မနက္ျဖန္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေနေစဖို႕၊ အနာဂတ္ေတြ မေပ်ာက္ရွ ေစဖို႕နဲ႕ ယိုင္နဲ႕ေနေသာ အိမ္ေျခတိုင္ေလးမ်ား ခိုင္ခံသြားမည္ ဆိုပါလွ်င္။

အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္

--
 

အေကာင္းဆံုးေက်ာင္း (ဘာသာျပန္ ၀တၳဳတို)


ျမိဳ႕ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းလို႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေလး တေယာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းဖြင့္စ နံနက္ခင္းမွာ သူ႕အဘိုးက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းသြားပို႕ပါတယ္။ ကစားကြင္းထဲကို အဘိုးအိုနဲ႕ ေျမးေလး ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႕ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ အနီးမွာ ကေလးေတြ ၀န္းရံလာတယ္။




'ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အဘိုးအိုၾကီးလဲ'
ကေလးတေယာက္က ေအာ္ဟစ္ျပီး ေလွာင္ေျပာင္တယ္။

'ေဟ့၊ ဖက္တီး'
ေနာက္ကေလးတေယာက္က ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။

ကစားကြင္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကို ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ခုန္ေပါက္ ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ေခါင္းေလာင္းသံလဲၾကားေရာ၊ ကေလးေတြအားလံုး စာသင္ခန္း ရွိရာကို ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။

အဘိုးအိုက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး၊ ေက်ာင္းျပင္ကို ေခၚထြက္ လာတယ္။

'ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေက်ာင္းမသြားရေတာ့ဘူး'
ေျမးေလးက ၀မ္းသာအားရ ေျပာတယ္။

'ေက်ာင္းသြားရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး'

အဘိုးအိုက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့
'ေျမးေလးတက္ရမယ့္ ေက်ာင္းကို အဘိုးကိုယ္တိုင္ ရွာမယ္'

အဘိုးအိုက ဆက္ေျပာလိုက္ျပီး၊ ေျမးေလးကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးရဲ႕ အဖြားကို ကေလးထိန္းခိုင္းျပီး၊ အဘိုးအိုက ေက်ာင္းရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ေတြ႕တိုင္း ကစားကြင္းထဲကို သြားျပီး၊ ကေလးေတြ ကစားဆင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို လံုး၀ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေတြက်ေတာ့ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အဘိုးအိုဟာ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ အိမ္ကို ျပန္သြားတတ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ေက်ာင္းေသးေသးေလး တခုရဲ႕ ကစားကြင္းေလးထဲကို အဘိုးအို ေရာက္သြားတယ္။ အဘိုးအိုက ျခံစည္းရိုးမွာ ခ်ိနဲ႕ေမာပန္းဟန္နဲ႕ မွီေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ထြက္လာေတာ့ ကေလးေတြက ကစားကြင္းထဲကို အေျပးအလႊား ေရာက္လာပါေလေရာ။

'အဘိုး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေရတခြက္ ယူလာေပးရမလား'
အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။
'ကစားကြင္းထဲမွာ ခံုတန္းရွည္ေလး ရွိတယ္။ လာထိုင္ပါလား'
ေနာက္ထပ္ အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာတေယာက္ ကစားကြင္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။ အဘုိးအိုက ဆရာ့ကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီး
'ေျမးေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းကို ရွာေတြ႕ျပီ' လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

'အဘိုးမွားေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းပါ'

ဆရာ့စကားကို အဘိုးအိုက ျပန္ျပီး မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ ေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ဖို႕အေရးကို ဆရာနဲ႕ စီစဥ္ျပီး၊ ျပန္ထြက္လာတယ္။

ညေနခင္းမွာ ကေလးရဲ႕ အေမက အဘိုးအိုကို ေျပာတယ္။

'အေဖ။ အေဖက စာဖတ္တတ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းနဲ႕ ဆရာကို ရွာေတြ႕တယ္လို႕ ဘယ္လိုသိသလဲ'

အဘိုးအို ျပန္ေျဖလိုက္တာက

'ဆရာတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အကဲျဖတ္ရတယ္'


မူရင္းစာေရးသူ- A.Lopatina and M.Skrebtsova (Wise Short Tales)
ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၁၄၊ ၄၊ ၂၀၁၁)

--
 

အဘြားေပးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ နာမည္ကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ အသက္ကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္နီးပါးရွိတယ္။ သူ႕မွာ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုရွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ ခိုးယူတတ္တာပဲ။ ပစၥည္းေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကို လူမသိေအာင္ လိုက္ၿပီး ခိုးယူတတ္တယ္။
ေက်ာင္းမွာနဲ႕ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ခိုးယူတတ္ေပမယ့္ သူ႕အေမနဲ႕ အေဖေတြကေတာ့ ခ်စ္လို႕ ေျမွာက္စားထားတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕ အိမ္နားမွာ သူ႕အဖြားေနတယ္။ သူ႕အဖြားအိမ္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္က ခဏခဏသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖြားအိမ္က ပစၥည္းေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကို ခိုးယူတယ္။

အဘြားကေတာ့ အေဖ အေမေတြ လႊတ္ထားတာမို႕ သူကဆံုးမတယ္။ မိရင္မိသလို ရိုက္တယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလဲ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးတာပဲ။ တစ္ေန႕က်ေတာ့ အဖြားကေန " ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းခိုးတာေတြမ်ားၿပီ ေနာက္တစ္ခါခိုးရင္ အပ္ကို နီရဲေနေအာင္ မီးကင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပ္နဲ႕မင္းရဲ႕ လက္ကုိကပ္မယ္ ဒါမွမင္းေနာက္တစ္ခါခိုးရင္ ဒီဒဏ္ရာကိုျမင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မခိုးေတာ့မွာ "

ေက်ာ္ေက်ာ္လဲ ေနာက္ပိုင္းမခိုးရဲေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္တစ္ခုအထိေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းတလေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ ခိုးတတ္တဲ့ အက်င့္ျပန္စလာတယ္။ သူ႕အဖြားက တစ္ေန႕ေတာ့ ဖမ္းမိတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုဆူတယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဘာမွျပန္မေျပာဘူး သူ႕အဖြားဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။

အဖြားက အပ္တစ္ေခ်ာင္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးကင္လိုက္တာ အပ္ထိပ္ဖ်ားက ရဲရဲေတာက္ေနတယ္။ ေက်္ာေက်ာ္ဆိုေၾကာက္လြန္းလို႕ တုန္ေနတယ္။ သူ႕အဖြားက နီရဲေနတဲ့ အပ္ကိုယူၿပီးေတာ့ သူ႕လက္ကိုသူကပ္တယ္။ တစ္ခါႏွစ္ခါမကဘူး လက္မွာ မီးေလာင္ရာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
" သား ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းမွာ အျပစ္မရွိဘူး မင္းကိုရေအာင္သြန္သင္ဆံုးမမ နိုင္တဲ့ငါတို႕အျပစ္ ဒါေၾကာင့္ မင္းတစ္ခါခိုးတိုင္း ငါ့လက္ကိုငါ အပ္နဲ႕တို႕မယ္။ ခိုးတာမင္းအျပစ္မဟုတ္ဘူး။ငါ့အျပစ္ " ဆိုၿပီးေတာ့ လက္မွာလုပ္တယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မခိုးေတာ့ဘူး တတ္နိုင္သမွ် မခိုးမိေအာင္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေက်ာ္ေက်ာ္မခိုးေတာ့ပါ။

ေမာင္စိုင္း
www.kanaung.net

--

 

အေ၀းက ဥယ်ာဥ္မွဴး



“ေကာင္းျပီ…..မိုးေသာက္   နင့္ဆႏၵက  ဒီလိုဆိုမွေတာ့  ငါဘာမွထပ္ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။
 ငါ့ခံစားရသလို နင္ျပန္ခံစားရတဲ့ တစ္ေန႔ နင္ငါ့ကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္မွာပါ။
အရာအားလံုးအဆင္ေျပပါေစ……Good Luck”  လုိ႔
ေျပာျပီး ႏြယ္  မိုးေသာက္ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ႏြယ္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေဒါသ မဟုတ္ဘဲ မီးတစ္ခ်ိဳ႕ေတာက္ေလာင္ေနတာကို မိုးေသာက္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
“နင့္ကို လမ္းခြဲစကားေျပာခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲမွာ မခ်ိေအာင္ခံစားရတယ္….ႏြယ္ေရ   ဘ၀ေပး ကံၾကမၼာက နင္နဲ႔ ငါ့ၾကား  စည္းတားခဲ့ေပးတာကို သိရက္နဲ႔ ဇြတ္မိုက္ခ်င္ခဲ့မိလုိ႔   နင့္ကိုေ၀ဒနာေတြ ေပးခဲ့မိျပီ   ႏြယ္။
နင့္ငါ့ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔…..”  လုိ႔
ပါးစပ္က ဖြင့္ဟေျပာခ်င္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘာစကားမွေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။ လွည့္ထြက္သြားတဲ့သူရဲ႕ ေက်ာျပင္ၾကည့္ျပီး က်န္ခဲ့တဲ့သူက ကမာၻပ်က္ မတက္ပါပဲ။  ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စတုိ႔ကို မက်ေအာင္ မ်က္လံုးကို ပုတ္ခတ္ထိန္းရင္း ႏြယ့္ကို ေက်ာခိုင္းလုိက္တယ္။

“မုိးေသာက္   မိုးေသာက္”
 အိမ္ေရွ႕ကေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ မိုးေသာက္ အိပ္ရာကေန ထလုိက္တယ္။ နာရီကို လွန္းၾကည့္လုိက္ေတာ့  နံနက္၇ နာရီခြဲ။ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျခံ၀ကေန ေအာ္ေခၚေနတဲ့ မင္းညိဳကို ေတြ႔ရတယ္။
“ေဟ့ေကာင္   မိုးေသာက္  မထေသးဘူးလား၊ လာကြာ  ငါတုိ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္သြားရေအာင္”
မင္းညိဳကို လက္ျပလုိက္တယ္။ သေဘာက ခဏေစာင့္ဆုိသည့္သေဘာ၊  ေရခ်ိဳးျပီး မင္းညိဳနဲ႔အတူ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။
“မိုးေသာက္  မငး္ရဲ႕ ႏြယ္ မၾကာခင္ ေစ့စပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ငါၾကားတယ္ဟုတ္လား။   မင္းနဲ႔ေကာ အေျခအေနက ဘယ္လုိလဲ။”
မင္းညိဳရဲ႕စကားက မုိးေသာက္နားထဲကို သံရည္ပူေလာင္းထည့္လုိက္သလုိပဲ…..
“ႏြယ္နဲ႔ငါ ျပတ္သြားျပီ။  ငါကိုယ္တုိင္ပဲ လမ္းခြဲစကားေျပာခဲ့တာ။”
မုိးေသာက္ရဲ႕ အသံက ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ပူေလာင္ေနခဲ့ပါတယ္။
“မင္းတုိ႔အျဖစ္ကလည္း အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေနျပီ၊ မိုးေသာက္ရ    မင္းကလည္းခ်စ္ရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ႏြယ့္ကို လမ္းခြဲခဲ့ရတာလဲ။ မင္းလမ္းခြဲစကားေျပာတုန္းက ႏြယ္က ဘာမွမေျပာဘူးလား။”
 “ေတာ္ျပီ၊  မင္းညိဳရာ။ ငါလက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။  ျပန္ေတာ့မယ္ဟာ”
ေျပာျပီး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကေန ထျပီး ထြက္လာခဲ့မိတယ္။

ႏြယ္ရယ္   ငါနင့္ကို လမ္းခြဲခဲ့တယ္ဆိုတာ  ခ်စ္လွ်က္နဲ႔ စြန္လႊတ္ခဲ့တာပါ။ နင့္ကုိ ငါသိပ္ခ်စ္ေပမယ့္ ခက္ခဲတဲ့ ငါ့ဘ၀ထဲကို နင့္ကို ဆြဲမသြင္းရက္ဘူး။ စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႔ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏုိင္တဲ့ ငါတို႔ဘ၀ထဲကို နင္၀င္လာရင္ ခက္ခဲမွာကို သိရက္နဲ႔ ငါမေခၚပါရေစနဲ႔ ေကာင္မေလးရယ္။  ဒါကို နင္က သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူလို႔ေျပာလည္း  ငါခံပါ့မယ္။  ငါ့ရဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ သတၱိအတြက္  နင့္ဘ၀ကို မခ်ိဳ႕တဲ့ေစခ်င္ဘူး…….ေကာင္မေလးေရ။ ငါနဲ႔ေ၀းရာေနရာ၊  နင့္ဘ၀ကို ဒီထက္သာယာေစမယ့္ အရာေတြၾကားထဲမွာ နင္ေပ်ာ္ေမြ႔စြာေနပါ ေကာင္မေလးေရ……………

ဒီေန႔ မိုးေသာက္ အလုပ္ရွာဖုိ႔ ျမိဳ႕ထဲကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေျပလည္တယ္ဆိုရုံ ေျပာလို႔ရတဲ့ သာမာန္မိသားစုေလးထဲမွာ မိုးေသာက္က အၾကီးဆံုးသား၊  မိုးေသာက္ ေအာက္မွာ အထက္တန္း မျပီးေသးတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မိသားစုတစ္စုလံုးက အေဖ့ရဲ႕ တကၠစီနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးကုိပဲ အားကိုးေနရတယ္။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိုးေသာက္ကုိ မိဘေတြက ႏုိင္ငံျခားအထိသြားျပီး ပညာဆက္သင္ေစခ်င္ေပမယ့္ မိဘပင္ပန္းတာကို သိလွ်က္နဲ႔ ဒီထက္ပိုျပီး ပညာေရးကို မၾကိဳးပမ္းခ်င္ေတာ့။ ဒီထက္ပိုျပီး ေက်ာငး္တက္၊ က်ဴရွင္တက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။  ဒါေၾကာင့္ မိဘဆႏၵေကာ မိုးေသာက္ဆႏၵပါ ျပည့္၀ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႔ မိုးေသာက္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ရာသီဥတုက ပူတာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ထဲတစ္ေနရာမွာ မိုးေသာက္ အေအးေသာက္ရန္ဆိုင္ထဲကုိ ၀င္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူျပီး အေအးတစ္ပုလင္းကို မွာေသာက္ေနမိတယ္။  ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရတဲ့ ျမင္းကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ မိုးေသာက္ လက္ထဲက အေအးပုလင္းက အေအးဓါတ္ေတြေတာင္ ပ်ယ္လြင့္သြားသလုိခံစားလုိက္ရတယ္။ ကားအေကာင္းစားၾကီးေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့ ႏြယ္၊  သူ႔ေဘးမွာလည္း  ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္  ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ႏြယ့္လက္ကိုု ပုိင္စိုးပိုက္နင္း ကိုင္လုိ႔၊  ဆုိင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။  လက္ထဲက အေအးပုလင္းကို ခ်ျပီး မိုးေသာက္ ေတြေတြေလးထုိင္ေနမိတယ္။  ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထုိင္ေနမိလဲ မသိလုိက္ဘူး။ မိုးေသာက္ အသိစိတ္ေတြျပန္၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္က ႏြယ္ ကားေပၚတက္ရန္၊ အဲဒီခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးက ကားတံခါးကို အလုိက္တသိနဲ႔ ဖြင့္ေပးေနတယ္။ တကိုယ္လံုးမွာ ရွိတဲ့ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသလုိ၊ ရင္ဘက္ရဲ႕ အနက္ရွုိင္းဆံုး တစ္ေနရာက ဟာသြားသလုိပဲခံစားရတာလား၊ နာက်င္မွုကိုပဲ ခံစားရတာလား   မိုးေသာက္ တစ္ေယာက္မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ေပ။ ႏြယ္ပါသြားတဲ့ ကားအေကာင္းစားၾကီးကို မိုးေသာက္ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းလုိက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ဆုိင္ထဲကေနထြက္လာေတာ့ ႏြယ္တုိ႔ ၀င္သြားဆိုင္ကို ဘာရယ္ဟုတ္ဘူး လွန္းၾကည့္မိတယ္။ xxxx ဖိတ္စာရုိက္တဲ့ ပုံႏွိပ္တိုက္ပဲ။  ဒါဆိုရင္ ႏြယ္က ေစ့စပ္ပြဲအတြက္ ဖိတ္စာလာလုပ္တာထင္တယ္။  အျပင္က ရာသီဥတုထက္ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာပူေလာင္မွုက ပိုဆိုးတယ္ ေကာင္မေလးေရ….  ေရႊပံုေပၚမွာပဲ နင့္ဘ၀ သာယာပါေစ……ငါဆုေတာင္းေပးေနတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ မင္းညိဳေက်းဇူးေၾကာင့္ မိုးေသာက္ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ အလုပ္က  မပင္ပန္းဘဲနဲ႔ လစာလညး္ ေတာ္ေနေလာက္ပဲ။ မိုးေသာက္အတြက္ အရာရာကို အဆင္ေျပေနခဲ့တာေပါ့။
“မိုးေသာက္   မင္းအလုပ္အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား”
မင္းညိဳနဲ႔ အလုပ္က အျပန္မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔မိသျဖင့္ မင္းညိဳက ေမးျခင္းျဖစ္သည္။
“ေအး  ေျပတယ္ကြ၊ မင္းေက်းဇူးေၾကာင့္  ငါအလုပ္ရတာ  မင္းကို ငါ လက္ဖက္ရည္လုိက္တိုက္မယ္ေလ။”
          “ရပါတယ္ကြာ၊  ငါက ေျပာေပးရုံသက္သက္ပါ။  မင္းအဆင္ေျပရင္ျပီးတာပဲ  ငါသြားေတာ့မယ္ မုိးေသာက္၊  ေနာက္မွေတြ႔မယ္။”
မင္းညိဳက သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မုိုးေသာက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီးထြက္သြားတယ္။ မိုးေသာက္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားအေကာင္းစားၾကီးတစ္စီး ရပ္ထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။  ကားကို ျမင္လုိက္ကတည္းက ႏြယ္ေရာက္ေနမွန္း မုိးေသာက္ သိလုိက္တယ္။ ႏြယ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ သတိမရွိေပမယ့္လည္း မေတြ႔ဘဲေရွာင္ပုနး္လုိ႔မွ မရတာပဲ။  အားတင္းျပီး မ်က္ႏွာကို ျပင္လုိက္တယ္။ အိမ္ထဲကို ၀င္လုိက္တာနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ႏြယ့္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
          မေတြ႔ရတာၾကာလုိ႔လား မသိဘူး  ႏြယ္   နင္သိပ္ကိုလွလာတယ္။ ေနာက္ဘ၀မ်ားရွိခဲ့ရင္ ငါနင့္ကို လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ေတာ့ဘူး…..သိလား ႏြယ္။  အေၾကာင္းက နင္သိပ္လွလုိ႔မဟုတ္ဘူး။   နင့္ကို ငါျမတ္ႏိုးလြန္းလုိ႔ပါ။

“ေၾသာ္  သက္ႏြယ္ေရာက္ေနတာလား။   ေျပာေလ   ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ”
ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနေပမယ့္  အသံကုိ တတ္ႏုိင္ဆံုးထိန္းျပီးေတာ့ေျပာလုိက္တယ္။
“မိုးေသာက္  ဒီမွာ ”
ႏြယ္ လွန္းေပးတဲ့ ပန္းေရာင္ ဖိတ္စာေလး၊  အထဲမွာ ဘာလဲဆုိတာ ဖြင့္မၾကည့္လည္း ငါသိျပီးသားပါ ႏြယ္ရယ္။
“ငါ့ရဲ႕ ေစ့စပ္ဖိတ္စာ ငါကိုယ္တုိင္  နင့္ကိုေပးခ်င္လို႔  လာေပးတာပါ၊  ကုိယ္တုိင္လာဖိတ္တာ  လာေစခ်င္တဲ့သေဘာဆုိေပမယ့္  ငါတစ္ျခားသူနဲ႔ ေစ့စပ္မယ့္ပြဲကိုေတာ့ ငါအခ်စ္ဆံုးနင့္ကို မရွိေစခ်င္ဘူး။ ငါအဲဒါလာေျပာတာ ငါသြားေတာ့မယ္ မုိးေသာက္ ”
မ်က္ရည္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ထိန္းထားၾကေပမယ့္  ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲေနတာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ ဘယ္သူက ပိုသိႏုိင္ဦးမွာလဲ………….

          ဒီေန႔ ႏြယ္ ေစ့စပ္မယ့္ေန႔ပဲ။ မၾကည့္ရဲတာလား၊ မၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိတာလား ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိတဲ့အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္  မုိးေသာက္ ႏြယ့္ရဲ႕ဖိတ္စာကို ေယာင္လုိ႔ေတာင္ဖြင့္မၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေစ့စပ္ပြဲအခ်ိန္ကို မသိဘူး။ အလုပ္သြားဖုိ႔လည္း စိတ္မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အိမ္မွာေနရင္ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔မို႔ အလုပ္သြားဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ကုိယ့္၀မး္နာ ကိုယ္သာသိတယ္ ႏြယ္၊   ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အျမတ္ႏုိးဆံုး နင့္ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရလဲဆိုတာ ခံစားဖူးတဲ့သူမွ သိႏုိင္မွာပါ။ မိုးေသာက္တစ္ေယာက္ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ျဖစ္ျပီး အာရုံေတြလြင့္ေနလုိက္တာ။  သတိရလုိ႔ နာရီကို ၾကည့္လုိက္မိေတာ့မွပဲ သူကားဂိတ္မွာ ရပ္ေနတာ ႏွစ္နာရီ နီးပါးရွိမွန္းသတိထားမိတယ္။
“အသိစိတ္ျပန္၀င္စမ္း မိုးေသာက္   မင္းကိုယ္မင္းသတိထားေလ။  မင္းသိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ့သူ ေကာင္းစားဖုိ႔ပဲ မင္း အသဲကြဲတာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အားတင္းထားစမး္ပါကြာ”
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အားေပးရင္း ႏြယ့္ဆီေရာက္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ်စုစည္းလုိက္တယ္။  ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတ့ာ ႏြယ္တစ္ေယာက္ သိပ္ကုိ လွေနမွာပဲ။  နဂိုကတည္းက လွတဲ့ႏြယ္၊ ျပင္ေလရုပ္ထြက္ေလပဲ။ ႏြယ္ရယ္   ငါေလ နင့္ကို သိပ္လြမ္းတာပဲဟာ……..   မိုးေသာက္ သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ ပါးျပင္ဟာ စုိစြတ္ေနတယ္။ ေဘးက ထုိင္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးက ထူးထူးဆန္းဆန္းကို မိုးေသာက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အသိစိတ္ျပန္၀င္လာျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ မိုးေသာက္ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ထက္ ႏွစ္မွတ္တိုင္ေတာင္ေက်ာ္သြားျပီပဲ။ ေရာက္တဲ့ မွတ္တုိင္ကေနဆင္းျပီး ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘဲနာရီကိုပဲ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔  ႏြယ္…..နင္ငါ့ကို စိတ္ကုိ တကယ္ပဲ ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။   အခုခ်ိန္မွာ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္က ငါ့ကို လာျပီး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေျပာဆိုရင္ ငါေလ အခုနင့္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ သတိုးသားေလာင္းေနရာမွာ ငါပဲျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ ဆုကို ေတာင္းမိမွာ အမွန္ပဲ။

တစ္ေန႔လံုးလည္း အလုပ္ထဲမွာ စိတ္မပါဘူး။ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မကပ္သလုိ၊ စိတ္ေတြက ႏြယ့္ဆီကုိပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္။ ငါကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပမယ့္ ငါမေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူးထင္တယ္ႏြယ္။  ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တုန္းက ပင္ပန္းမယ္မွန္းသိခဲ့ေပမယ့္  ဒီေလာက္ပင္ပန္းလိမ့္မယ္ဆုိရင္  ငါဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး……ႏြယ္။ အခုေတာ့ ငါ…………..
          အလုပ္ကအျပန္ ရုတ္တရက္ေတြ႔လုိက္ရသူက  ႏြယ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္စု။
“ဟယ္ မိုးေသာက္  နင္ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။”
“ေကာင္းပါတယ္။ ငါအလုပ္က ျပန္လာတာ၊  နင္ေကာ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ”
“ေၾသာ္ ငါက နင့္ဆီကို တမင္လာခဲ့တာ။  ဒီေန႔ ႏြယ့္ပြဲကို နင္ဘာလုိ႔ မလာခဲ့တာလဲ မိုးေသာက္
ႏြယ္က နင့္ကို ရွာေနခဲ့တာ။ ”
“ငါဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔ လာရမွာလဲ ခ်စ္စုရယ္။ အခု ငါ့ပံုစံကို ႏြယ့္ကို မျမင္ေစခ်င္ဘူး။  ႏြယ္ေပ်ာ္ပါေစ ”
“နင္က ႏြယ္ေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာလား မိုးေသာက္ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ နင္မွားသြားျပီ  မုိးေသာက္
နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဆိုျပီး  နင္တို႔ကိုယ္ နင္တို႔ဒဏ္ရာေတြေပးေနတာ  ေရာ့   ဒီမွာ ႏြယ္ေပးလုိက္တယ္  နင့္အတြက္စာတဲ့   နင္ဟာနင္ဖတ္ၾကည့္ ငါသြားေတာ့မယ္။”
ခ်စ္စုက မိုးေသာက္ လက္ထဲကို စာအိတ္ေလးတစ္ခု ထည့္ေပးျပီး ထြက္သြားတယ္။
မိုးေသာက္
          ငါဒီေန႔ ေစ့စပ္ျပီး ႏုိင္ငံျခားကို ထြက္သြားရေတာ့မယ္။ အခု နင္ဒီစာကိုဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ငါက ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ရင္ ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။ ဟုိတစ္ေန႔ကတည္းက နင့္ကို ႏွုတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္  နင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး  ငါေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။  ဒီေန႔ နင့္ဆႏၵေတြျပည့္ေျမာက္ခဲ့ျပီ။  နင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို  နင္ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စေတးခဲ့တယ္။  နင္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ……ေ၀းကေနငါဆုေတာင္းေပးေနပါ့မယ္။  နင္မွတ္ထားဖုိ႔ တစ္ခုက ငါ့တစ္ဘ၀လံုးမွာ ခ်စ္ရဆံုးသူက နင္ဆုိတာပဲ……က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ။
မိုးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့
ႏြယ္
သြားလုိက္ပါေတာ့ ေကာင္မေလးရယ္………   နင့္ဘ၀ကို  ဒီထက္သာယာေစခ်င္လုိ႔   နင္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားကုိ ခင္းေပးလုိက္ပါတယ္။  နင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသာ  နင္းေလွ်ာက္သြားပါေတာ့  ႏြယ္ရယ္……မငိုလည္း တားမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ထက္မွာ…… ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကုိလည္း မိုးေသာက္တစ္ေယာက္ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားမို႔လို႔ မ်က္ရည္မက်ရဘူးလုိ႔ေတာ့ တစ္ဖက္သတ္မေျပာပါနဲ႔ႏြယ္….  ေယာက်ာ္းလည္း ေသြးသားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ နင့္အတြက္ဆိုရင္ ခ်စ္ျခင္းေတြပဲရွိတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ပါ……..  ငါကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပမယ့္  ငါ့မွာ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူးထင္တယ္….ႏြယ္…..
          ႏြယ္ ဒီေန႔ဆိုရင္ နင္ငါနဲ႔အေ၀းၾကီးကို ထြက္သြားတာ သံုးလျပည့္ျပီ။ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား။  ငါသိပ္သိခ်င္တယ္။  နင့္သတင္းေတြကို ငါစံုစမ္းေပမယ့္ ငါဘာတစ္ခုမွ မသိခဲ့ရဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာပါ ျပန္ေတြးတုိင္း ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ တိုးတိုးျပီး နာက်င္လာသလို၊ နင့္ကုိခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြလည္း တိုးတိုးလာတယ္။  ငါနင့္ကို သိပ္လြမ္းတယ္….ႏြယ္ရယ္….
မိုးေသာက္တစ္ေယာက္တည္း ႏြယ္န႔ဲအတူထိုင္ေနၾက ကန္ေတာ္ၾကီးထဲက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ ေရးေနမိတယ္။ ႏြယ့္ကို သတိရတဲ့ အခ်ိန္တုိင္း ႏြယ္နဲ႔ အတူသြားခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေလးေတြကို သြားလုိက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ႏြယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္လုိက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ႏြယ့္ကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေတြ တ၀က္သက္သာသြားသလို ႏြယ္ေဘးနားရွိသလို ခံစားရတာေၾကာင့္ မိုးေသာက္ အျမဲတမ္းဒီလုိပဲ လုပ္ေနခဲ့တယ္။
          ဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး စိတ္ေတြေလးေနတယ္။ အလုပ္ထဲမွာလည္း လုပ္ရတာ စိတ္မပါသလုိပဲ။  ရုတ္တရက္ မုိးေသာက္ေရ ဖုန္းလာတယ္လို႔ ရုံးက စာေရးမေလး ေအာ္သံေၾကာင့္ မိုးေသာက္တစ္ကုိယ္လံုး လန္႔စိတ္ေၾကာင့္ တုန္တက္သြားတယ္။ ဖုန္းထဲက ေျပာတဲ့စကားသံေၾကာင့္ မိုးေသာက္တစ္ကိုယ္လံုး ပူထူသြားခဲ့တယ္။  အလုပ္ရွင္ကို ခြင့္တိုင္ျပီး ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးကို အျမန္လုိက္သြားခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက မိုးေသာက္ အေဖ ကားအက္စီးဒင့္ ျဖစ္လို႔ ေဆးရုံက အေရးေပၚခန္းထဲမွာ…..
“အေမ……  အေဖဘယ္လုိေနေသးလဲ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲ”
“မသိရေသးဘူးသား……  စစ္ေဆးေနၾကတုန္းပဲ”  အေမ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရႊဲေနတယ္။
ဘာမွၾကီးၾကီးမားမားမထိခိုက္ေပမယ့္ ေျခေထာက္ၾကိဳးသြားလို႔ စတီးေခ်ာင္းထည့္ျပီး အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။ အဆင္မေျပတာတစ္ခုက  အေဖ့တကၠစီကရတဲ့ေငြေလးေပၚ မွီေနတဲ့ အိမ္စားစရိတ္ေလး။ စတီ္းေခ်ာင္းထည့္ထားတာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္က ေျခာက္လေလာက္ကားမေမာင္းခိုင္းဘူး။ အေမ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ေလးရဲ႕ ၀င္ေငြက ေမာင္ေလးန႔ဲ ညီမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ပဲလံုးပါးပါးသြားတာပဲ။ အခုေတာ့ ဒီျပသနာကုိ ေျဖရွငး္ဖုိ႔ မုိးေသာက္ရဲ႕ေခါင္းေပၚကို မိုးေသာက္ကုိယ္တုိင္က မခံယူဘဲ ေရာက္လာခဲျ့ပီ။
“သား….မိုးေသာက္   ဒီတစ္ပတ္ဆုိရင္ မင္းအေဖေဆးရုံတက္တာ တစ္လျပည့္ေတာ့မယ္။ အေမ့လက္ထဲမွာလည္း ေငြက ဆိုင္အတြက္ အရင္းအႏွီးေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။  လကုန္ဖုိ႔လည္း တစ္ပတ္ပဲလုိေတာ့တယ္။ လကုန္ရင္ မင္းညီမနဲ႕ ညီေလးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြေပးရဦးမယ္။ သားလက္ထဲမွာ ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ရွိလား သားအဆင္ေျပရင္ အေမ့ကို နည္းနည္းေလာက္ ခဏလွည့္ပါလား။”
“အေမက ဘယ္ေလာက္လုိလုိလဲ။ ”
“xxxxxေလာက္လုိတယ္။ သားမွာ အဆင္ေျပပါ့မလား”
“အေမက အခုလိုတာလား၊ လကုန္မွ မဟုတ္လား။  လကုန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံရစရာရွိတယ္။ အဲဒီၾကရင္ အေမ့ကို ေပးပါ့မယ္။”
“ေအးပါသား။  အေမ အဆင္ေျပရင္ ျပန္ျပီး ေပးပါ့မယ္။”
“မဟုတ္တာ အေမရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေပးရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခုေပးတဲ့ေငြက နည္းေတာင္နည္းေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ညီမေလးနဲ႔ ညီေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္ပ့ံေပးပါ့မယ္……အေမက အေဖ့ကုိသာ ဂရုစိုက္ပါ…..”
မိုးေသာက္ရဲ႕စကားကုိ ျပံဴးျပီး ပီတိျဖာတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚရင္း အခန္းအျပင္ကုိ ထြက္သြားတဲ့ အေမ့ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း မုိးေသာက္ရင္ေလးမိသည္က အမွန္။ ဒီေလာက္ေငြကို တစ္ပတ္အတြင္းမွာ မိုးေသာက္ ဘယ္နားမွာသြားရွာရမလဲ။ ေနာက္ျပီး ဒီအလုပ္နဲ႔ဆုိရင္ ညီမေလးနဲ႔ ညီေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ေထာက္ပံ့ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။  မိုးေသာက္ေခါင္းထဲမွာ ဒူဒူေ၀သြားတာပဲ…စဥ္းစားမရတဲ့အဆံုး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။
“ေဟ့ေကာင္  မုိးေသာက္   ငါဒီေလာက္ေခၚေနတာေတာင္ မၾကားရေအာင္ မင္းဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲဟ”
ရုတ္တရက္ ပုခံုးကို လာပုတ္လုိက္တဲ့ မင္းညိဳေၾကာင့္ မိုးေသာက္ အေတြးနယ္ထဲကေန ခဏရုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
“ေၾသာ္  မင္းညိဳ ေဆာရီးကြာ   ငါ့မွာ စိတ္ညစ္စရာကိစၥေတြေၾကာင့္  ငါစိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔မကပ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
“မင္းက ဘာေတြစိတ္ညစ္ေနတာလဲ။  မင္းအေဖေကာ ဘယ္လုိေနလဲ ငါလည္း အလုပ္မအားလုိ႔ မလာၾကည့္ျဖစ္တာ  ေျပာေလ  မင္းစိတ္ညစ္ေနတာေတြ ငါကူညီလုိ႔ရရင္ ကူညီပ့ါမယ္။”
“@@@####$$$$”
မင္းညိဳနဲ႔ ေတြ႔ျပီး ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္လုိက္လုိ႔လားမသိ၊ ခုနကေလာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္မေနေတာ့ဘူး။  ဒါေပမယ့္  ဒီေငြေတြ ဘယ္လုိရွာရမလဲေတြးရင္း  မုိးေသာက္ ဒီညေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ေပ………
“ေရာ့  မုိးေသာက္ မင္းအတြက္ ”
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ေရွ႕ကို အိတ္တစ္လံုးေရာက္လာတာေၾကာင့္ မုိးေသာက္လန္႔သြားတယ္။
“ဟာ  မင္းညိဳ   လန္႔လုိက္တာကြာ   မင္းကလည္း အလန္႔တၾကားနဲ႔   ဘာၾကီးလဲကြ ဒီအိတ္ထဲက ”
“မင္းလုိေနတဲ့ ေငြေလ။  မင္းအဆင္ေျပေတာ့မွ ငါ့ကို ျပန္ေပးေပါ့   ငါကလတ္တေလာ သံုးစရာမရွိဘူး။ ”
“မင္းညိဳ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြကို မင္းဘယ္က ရလာတာလဲ။ မင္းအိမ္ကေတာင္းလာတာလားဟ။  ဒါဆုိရင္ ငါလက္မခံခ်င္ဘူးကြ။”
မုိးေသာက္ေျပာျပီး အိတ္ကို မင္းညိဳေရွ႕ တြန္းပို႔လုိက္တယ္။
“ငါ့အိမ္ကေတာင္းလာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။  ဟုိတစ္ေန႔က ေဘာပြဲေလာင္းတာေလ။  ငါႏုိင္တယ္ကြ။ ေလးပြဲဆက္တုိက္ေတာင္ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ ဒီေလာက္ေငြေတြရတာ။  မငး္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ မင္းေငြလုိေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွပဲ ငါေလာငး္တာႏုိင္ေတာ့တယ္။  တစ္သက္လံုးေလာငး္လာတာ မႏုိင္ဘူး။”
မင္းညိဳက မေက်မနပ္ဟန္ျဖင့္ေျပာျပီး စားပြဲထိုးေလးကို လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ လွန္းမွာလုိက္တယ္။
“ေက်းဇူးတင္တယ္   မင္းညိဳရာ  ငါဒီေငြအတြက္ေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပူေနတာအခုေတာ့ အဆင္ေျပသြားျပီ။  ငါအဆင္ေျပရင္ မင္းကို ျပန္ျပီး ေပးပါ့မယ္။ ”
“ေက်းဇူးတင္တာမေစာနဲ႔ဦးေလ ငါ့ေကာင္ၾကီးက။  ဟုိတစ္ေန႔က မင္း အလုပ္လည္း ေျပာင္းမယ္လုိ႔ေျပာတယ္မဟုတ္လား။  ငါအလုပ္တစ္ေနရာေတြ႔ထားတယ္။ မင္းစိတ္၀င္စားမလားေတာ့မသိဘူး။ လစာကေတာ့ ရွယ္ပဲ”
လစာက ရွယ္ပဲဆုိတဲ့ မင္းညိဳစကားေၾကာင့္ မုိးေသာက္ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုခ်ိန္မွာ မိုးေသာက္အတြက္ အလုိအပ္ဆံုးက ေငြဆုိေသာ အရာပဲမဟုတ္လား….
“ဟုတ္လား။  လစာက ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ  မင္းညိဳ။ ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ လစာေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ငါစိတ္၀င္စားတယ္။ ”
“အလုပ္က ပစၥည္း အ၀င္အထြက္ကို စစ္ေပးရမွာပဲ။ လစာကေတာ့ ¬¬¬¬¬¬¬¬¬xxxxx”
“ေအး ငါလုပ္မယ္ကြာ အဲဒီအလုပ္ကုိ အဲဒီ၀င္ေငြနဲ႔ဆိုရင္ ငါ့ညီမနဲ႔ညီေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ငါေထာက္ပံ့ႏိုင္ျပီကြ…..ေက်းဇူးတင္တယ္ မင္းညိဳရာ   ေနာက္မွမင္းကို ငါျပဳစုမယ္။”
ဒီလုိနဲ႔ မုိးေသာက္ အလုပ္သစ္မွာ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။ မုိးေသာက္ အေဖလည္း ေတာ္ေတာ္ကို သက္သာေနျပီ။ တကၠစီေတာ့ မဆြဲႏုိင္ေပမယ့္ လမ္းေတာ့ ေလွ်ာက္စျပဳေနျပီ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာျမန္တယ္လုိ႕ေျပာၾကေပမယ့္ မိုးေသာက္ အတြက္ေတာ့ ႏြယ္မရွိတဲ့ ေန႔ရက္တုိင္းဟာ သိပ္ကို အထီးက်န္ဆန္ျပီး ရွည္လ်ားလြန္းတယ္ဆုိတာ မိုးေသာက္ အျပင္ ဘယ္သူ သိႏုိင္မွာလဲ…..

“မိုးေသာက္ ”
 အလုပ္က အျပန္ လမး္ထိပ္အေရာက္ ရုတ္တရက္ ေခၚလိုက္မင္းညိဳ အသံေၾကာင့္ မုိးေသာက္ လွည့္ၾကည့္မိလုိက္တယ္။
“ေအး မင္းညိဳ  အလုပ္က ျပန္လာတာလား။”
“အင္း။ ဒါနဲ႔ မင္း အလုပ္ေကာ အဆင္ေျပလား။”
“ေျပပါတယ္။  မငး္ေကာ အဆင္ေျပလား။  ငါမင္းေက်းဇူးေၾကာင့္ အေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပေနပါတယ္။”
“ေအး။ ငါက အလုပ္က ဘာမေျပစရာရိွလို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ မင္းကို ေျပာရဦးမယ္…. မနက္တုန္းက ငါအလုပ္သြားေတာ့ ခ်စ္စုနဲ႔ေတြ႔တယ္ ႏြယ္ရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ေျပာတယ္  မင္းနဲ႔ေတြ႔ျပီးျပီလား”
“ဟုတ္လား ။   ငါနဲ႔ဘာလုိ႔ေတြ႔ရမွာလဲ။ အဆက္အသြယ္မရတာၾကာျပီ။ သူေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ လက္ထပ္ဖုိ႔ျပန္လာတာထင္တယ္”
အသံကို တတ္ႏုိင္သမွ်ထိန္းျပီးေျပာေနေပမယ့္  ႏြယ္ ဆိုတဲ့ အသံၾကားကတည္းက မုိးေသာက္ရင္ထဲက ေတြ႔ခ်င္စိတ္ေတြဆူပြက္လာတာ မိုးေသာက္ကိုယ္တုိင္ အသိဆံုးပါ။
“ေအး အဲဒါေတာ့ငါလည္း မသိဘူး။ ငါသြားေတာ့မယ္ မုိးေသာက္”
ထံုးစံအတုိင္း မင္းညိဳက သူ႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ မုိးေသာက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ထြက္သြားတယ္။ ႏြယ္ဆုိတဲ့ အသံၾကားကတည္းက မုိးေသာက္ရဲ႕ စိတ္ေတြက ႏြယ့္ဆီကို ေရာက္သြားလုိက္တာ မိုးေသာက္ အိမ္ကုိ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ဘဲ စိတ္ေတြက ႏြယ့္ဆီကိုပဲေရာက္ေရာက္ေနတယ္။
ႏြယ္ေရ…..ငါေလ နင့္ကိုေတြ႔ခ်င္ေပမယ့္ ေတြ႔ဖို႔သတိၱမရွိဘူး။  အခုခ်ိန္မ်ား နင့္ကို ေတြ႔ခဲ့ရင္ ငါေလ နင့္လက္ကို ဆြဲျပီး အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရာကို ထြက္သြားမိလိမ့္မယ္ထင္တယ္…………

အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး မိုးေသာက္ တစ္ေယာက္ ေန႔တုိင္းလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ထဲမွာ တာ၀န္တစ္ခု မသိမသာ တိုးလာခဲ့တယ္။  အဲဒါကေတာ့ အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း သတင္းစာဖတ္တာပဲ။  သတင္းစာထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္ေက်ဇူးတင္လႊာေတြထဲမွာ ႏြယ့္နံမည္ေလး မပါေတာ့မွ သက္ျပင္းေလး ခ်ျပီး ေရခ်ိဳးျဖစ္တာ မိုးေသာက္ရဲ႕ အလုပ္တစ္ခုလုိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ အလုပ္ေစာေစာဆင္းတာေၾကာင့္ မုိးေသာက္ အိမ္ကုိ ေစာေစာျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မင္းညိဳနဲ႔လည္း မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္တာေၾကာင့္  မင္းညိဳကို ေတြ႔ဖုိ႔ ေရခ်ိဳးျပီး အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။ မင္းညိဳ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မင္းညိဳက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေဆးရုံတင္ထားရလုိ႔ သြားတယ္လုိ႔ သူ႔အေမက ေျပာတယ္။ မင္းညိဳသူငယ္ခ်င္းဆုိလုိ႔ မိုးေသာက္ သိတဲ့သူမ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိျပီး စိတ္ပူမိေပမယ့္ မိုးေသာက္သိတဲ့သူဆိုရင္ မင္းညိဳေျပာမွာေပါ့ လုိ႔ေတြးျပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျပီး မ်က္ႏွာ မၾကည္မသာနဲ႔ မင္းညိဳကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းညိဳ   ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါ့လား”
မုိးေသာက္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ မင္းညိဳ လန္႔သြားသလုိ
“မုိးေသာက္  ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ။”
“ငါမင္းဆီလာတာကြ။ မင္းက သူငယ္ခ်င္းေဆးရုံတင္ရတာ သြားၾကည့္တယ္ဆုိ။  ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မင္းသူငယ္ခ်င္း မသက္သာဘူးလား။”
မငး္ညိဳက မိုးေသာက္ေမးတာကို ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျဖဘဲ
“လာကြာ ငါတုိ႔ဆုိင္တစ္ဆိုင္သြားရေအာင္။”
“မင္းညိဳ  မင္းသူငယ္္ခ်င္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲဟ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ေဆးရုံတင္ရတာလဲ။ အေျခအေနကေကာ စိုးရိမ္ရလား”
“ေအး စိုးရိမ္ရတယ္ကြ။ မသက္သာဘူး။ ဒါနဲ႔ မုိးေသာက္ ငါမင္းကို ေမးစရာရွိတယ္ကြ။ မင္း ႏြယ္နဲ႔ ေတြ႔ျပီးျပီလား”
ႏြယ္ဆုိတဲ့ အသံၾကားကတည္းက မိုးေသာက္ မ်က္ႏွာက အျပဳံးေတြပ်က္သြားျပီး အလြမ္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္လုိ…..
“ငါမေတြ႔ရေသးဘူး။  ႏြယ္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ငါသတိၱမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။”
“ဟာကြာ မင္းကလည္း ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေတြ႔လုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကုိ ႏြယ္က မုန္းတာမွမဟုတ္တာ  မငး္သြားေတြ႔ရင္ သူက လက္ခံမွာပါ။ ”
“ေတာ္ပါေတာ့ မင္းညိဳရာ သူ႔ရဲ႕ သာယာေနတဲ့ဘ၀ေလး ငါ့ေၾကာင့္မပ်က္စီးပါေစနဲ႔။  ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ သူက လက္ထပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ရလုိ႔ အလုပ္ရွုပ္ေနေတာ့မွာ  ငါနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ သူစိတ္ေျပာင္းသြားရင္ အားလံုးရွဳပ္ကုန္မယ္  မေတြ႔ေတာ့တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ကြာ”
“ဒါျဖင့္ မင္း ႏြယ့္အေၾကာင္းေတြလည္း မစံုစမ္းထားဘူးေပါ့ ဟုတ္လား”
“အင္း  ဟုတ္တယ္။ ငါသူ႔အေၾကာင္း စံုစမး္ရင္ သူ႔ကုိ ေတြ႔ခ်င္မွာဆိုးလုိ႔ ငါဘာကိုမွ မစံုစမး္ထားဘူး”
မင္းညိဳဘာကိုမွ ဆက္မေျပာေတာ့ ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို မိုးေသာက္ မသိေအာင္ သုတ္လုိက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ မင္းညိဳ မ်က္ရည္သုတ္တာ မုိးေသာက္သာ သိခဲ့ရင္………….



“ႏြယ္….    ႏြယ္”
မိုးေသာက္ ဘယ္လုိေခၚေခၚ ႏြယ္က လွည့္မၾကည့္ဘူး။ ေက်ာခိုင္းထားတယ္။
“ႏြယ္ ငါ့ကို မေတြ႔ခ်င္ေတာ့ဘူးလား။  ငါေခၚေနတယ္ေလ။  နင္ငါ့ကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား။ ”
မ်က္ရည္ေတြက်ျပီးရင္း က်ေနတဲ့မိုးေသာက္ကို ႏြယ္က သနားသြားသလုိပင္ မိုးေသာက္ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ခုိက္
“ႏြယ္……ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ…….ေသြးးးးးးး  ေသြးးးးးးးးေတြ……..   နင့္ပါးစပ္မွာေကာ  နင့္ဗိုက္ကပါေသြးေတြ ထြက္ေနတယ္”
ႏြယ္ရဲ႕ ဗိုက္က အေပါက္လုိျဖစ္ျပီး ေသြးေတြ အမ်ားၾကီးထြက္ေနတယ္။ ႏြယ့္ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ မုိးေသာက္ ႏြယ့္နားကို ေျပးသြားေလေလ ႏြယ္နဲ႔ပုိျပီးေ၀းသြားသလုိလုိပဲ….. ႏြယ့္ပါးစပ္လွဳပ္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ မုိးေသာက္ အားစိုက္ျပီး နားေထာင္ရင္း…..
“ငါသြားေတာ့မယ္ မုိးေသာက္ ………Good Luck ပါ….”

“အားးးးးးးးးးးးးး   ႏြယ္    ႏြယ္……..”
 ရုတ္တရက္ ေအာ္သံေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုး မိုးေသာက္ေဘးကို ေရာက္လာတယ္။
“သား   မုိးေသာက္   ဘာျဖစ္တာလဲ  အိမ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတယ္ထင္တယ္။”
အေမက မိုးေသာက္ ေဘးနား၀င္ထုိင္ျပီး ေခၽြးေတြသုတ္ေပးေနတယ္။
“ေရာ့ ကိုၾကီး ေရေသာက္လုိက္   လန္႔သြားတာ ကိုၾကီးရာ”
  ညီေလးက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ေျပာျပီး အိပ္ရာထဲကို ျပန္၀င္သြားတယ္။

အိမ္မက္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရငး္နဲ႔ မိုးေသာက္ အိပ္မရေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔လံုးလည္း အလုပ္မွာ ညက အိမ္မက္ဆိုး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း စိတ္ေတြပူေနမိတယ္။ ႏြယ္တစ္ေယာက္ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။  အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ႏွင့္ မိုးေသာက္ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္မရေပ။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ရုံးပိတ္ရက္လညး္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိုးေသာက္ ႏြယ့္အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြစီမွာ သြားျပီး စံုစမ္းရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ.္။  စိတ္ေလးေလးနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သတင္းစာေလးက ဧည့္ခန္းက ထိုင္ခံုေပၚမွာ ခ်ထားတာကုိေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲမ၀င္ဘဲ သတင္းစာကို ဖတ္မိေနတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း မဂၤလာေဆာင္ေက်းဇူးတင္လႊာေတြမွာ ႏြယ့္နံမည္ကို မေတြ႔ရေပ။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာကို ေလွ်ာက္ဖတ္ေနမိတယ္။  တခါမွမဖတ္ျဖစ္တဲ့နာေရးေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မုိးေသာက္ ဖတ္မိသြားတယ္။ မိုးေသာက္တစ္ကုိယ္လံုး ပူထူျပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာကို ကုိင္ျပီး သတိေမ့သြားခဲ့တယ္။

 အိမ္မက္လုိ တကယ္လိုလုိပင္ မိုးေသာက္ ေဘးကို ႏြယ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
“မုိးေသာက္ နင္ဒီလို ျဖစ္ေနလုိ႔မရဘူးေလ။  ငါမရွိေတာ့ေပမယ့္  နင့္ကို ခ်စ္တဲ့ငါ့အခ်စ္ေတြ နင့္ေဘးနားမွာ အျမဲတမး္ရွိေနတယ္ေလ။  နင္ေက်နပ္ႏုိင္တယ္မဟုတ္လား။  နင့္ကို မွီခုိေနတဲ့ နင့္မိသားစုရွိေသးတယ္ေလ  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္အနားမွာ ငါအျမဲတမး္ရွိတယ္ေနာ္….မုိးေသာက္”
မိုးေသာက္ရဲ႕ နဖူးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းျပီး ႏြယ္က ႏွုတ္ဆက္လို႔ထြက္သြားတယ္။
“ႏြယ္   မသြားပါနဲ႔ ႏြယ္ရယ္…….ႏြယ္…..”

“မိုးေသာက္    သား   သတိထားေလ  သားရယ္  သားေလး  မုိးေသာက္ ”
မိုးေသာက္ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ အေမနဲ႔ ညီေလး ေနာက္ျပီး မင္းညိဳ
“မုိးေသာက္  မင္းသတိလစ္သြားလုိ႔ ငါတုိ႔ ေဆးရုံကို ေခၚလာတာ။ မင္းသက္သာလား   ဘယ္လုိေနေသးလဲ ”
မင္းညိဳေမးတာကို တစ္ခုမွမေျဖႏုိင္ဘူး။  မိုးေသာက္စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာက သတင္းစာထဲက ႏြယ့္ရဲ႕ နာေရးသတင္း…..
“မင္းညိဳ   ႏြယ့္အေၾကာင္း မင္းသိတယ္မဟုတ္လား။  ငါ့ကိုေျပာျပပါ မင္းညိဳရာ  ငါေတာင္းပန္ပါတယ္”
မင္းညိဳက အျဖစ္မွန္အားလံုးကို ေျပာျပီး မိုးေသာက္လက္ထဲကို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ မိုးေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ႏြယ္ ေရးထားတာေတြ အားလံုးရွိေနတယ္။
        ဒီေန႔ မင္းညိဳနဲ႔ အြန္လုိင္းမွာေတြ႔ခဲ့တယ္။  မိုးေသာက္ အဆင္ေျပလားေမးလုိက္ေတာ့ မေျပဘူးတဲ့ မိုးေသာက္အေဖက ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္လုိ႔ ေငြအေရးတၾကီးလုိေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။  မိုးေသာက္ရယ္  ငါေလ နင့္ကို အဆင္ေျပေစခ်င္တာ……..  နင္နဲ႔ေ၀းတဲ့အခါ ငါမေပ်ာ္ေပမယ့္  နင္အဆင္မေျပဘူးဆုိတာ ၾကားရေတာ့ ငါပိုမေပ်ာ္ဘူး။ ေငြေတြကို ငါပို႔လုိက္တယ္လို႔ေျပာရင္ နင္မယူမွာဆုိးလုိ႔ မင္းညိဳ အကူအညီနဲ႔ ငါေငြပို႔လိုက္တယ္။  နင္အဆင္ေျပေအာင္လုိ႔ပါ….ေနာက္ျပီး နင္လစာမ်ားမ်ားရတဲ့ အလုပ္ကို ရွာေနတယ္လုိ႔လည္း မင္းညိဳေျပာလုိ႔ ငါသိရတယ္။  နင့္ကို တစ္ျခားေနရာမွာသြားျပီး လုပ္ဖုိ႔လည္း ငါစိတ္မခ်တာေၾကာင့္ ငါသူ႔ငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းျပီး သူ႔စက္ရုံမွာပဲ နင့္ကို အလုပ္တစ္ေနရာေပးခဲ့တယ္။   နင္သိရင္ ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္……..  ငါက နင္ေပ်ာ္တာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ရုံသက္သက္ပါ……. အဲဒါေၾကာင့္ နင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမယ္ေနာ္……..  ငါေလ အရင္တုန္းက နင္နဲအတူသင္တန္းတက္တဲ့ရက္ေတြကို သိပ္လြမ္းတာပဲ………..

        ဒီေန႔ ငါေနမေကာင္းလုိ႔ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ ဆရာ၀န္က အူမၾကီးကင္ဆာလို႔ေျပာတယ္။ အလာေနာက္က်သြားျပီလုိ႔ေျပာတယ္.။ ငါေလသိသိခ်င္း အရမး္ကို ၀မ္းနည္းသြားတယ္။  ဒါေပမယ့္ ငါေသသြားရင္ နင့္အနားမွာ ထာ၀ရေနခြင့္ရေတာ့မွာကို စဥ္းစားျပီး ငါသိပ္၀မ္းမနည္းေတာ့ဘူး။ အခုငါအသက္ရွင္က်န္ရစ္မယ့္အခ်ိန္ေတြကို နင့္အနားမွာပဲ ကုန္ဆံုးေစခ်င္တယ္။  အဲဒါေၾကာင့္ ငါရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ငါလာရင္ နင္၀မး္သာမွာလားဟင္……..

        ဒီေန႔ ငါရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္ျပီ။  ေလဆိပ္ထဲက ထြက္ထြက္ျခင္း နင့္ရွိေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာလုိ႔လားမသိဘူး။ ငါ့စိတ္ေတြသိပ္ကို ေပ့ါပါးေနတယ္။  ဒါေပမယ့္ ငါသိပ္ကို ပင္ပန္းေနျပီ။  လမ္းေတာင္ သိပ္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။  ဒီလုိပံုနဲ႔ေတာ့ နင့္ကို ငါမေတြ႔ခ်င္ဘူး။ ငါေနေကာင္းရင္ နင့္ကို ဆက္ဆက္လာေတြ႔ပါမယ္….အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္ …မိုးေသာက္

        ဒီေန႔ နင့္ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။  မေတြ႔တာၾကာလုိ႔လားမသိဘူး မိုးေသာက္ နင္သိပ္ကို ၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။  အလုပ္ကေနျပန္လာတဲ့နင့္ကို ငါေျပးၾကိဳျပီး ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူသြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြကို သြားခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ ငါမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။  အခုနင့္ကို ၾကည့္ေနတာေတာင္ ငါ့မ်က္လံုးေတြျပာေနျပီ။

        ဒီေန႔ မင္းညိဳနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။  နင့္အေၾကာင္းကို ေမးေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္တဲ့  အဲဒီလုိအေၾကာင္းကို ၾကားရေတာ့ ငါ၀မး္သာလုိက္တာ….  ငါ့ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ နင္ဟာ ငါ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာမွုေပးႏုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါပဲ………

        ဒီေန႔ ငါလမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။  တြန္းလွဲနဲ႔သြားေနရျပီ။ မ်က္လံုးထဲမွာလည္း အျမင္ေတြေ၀၀ါးေနျပီ။  ငါနင့္ကို လာၾကည့္ေပမယ့္ အေ၀းကၾကည့္ရလုိ႔လား မသိဘူး။  ငါမျမင္ရေတာ့ဘူး။ အိမ္ကုိ လာေနက် ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ ေဆးရုံတက္လိုက္ပါေတာ့တဲ့….  ငါအဲဒီကို သြားရင္ ျပန္မလာရေတာ့ဘူးဆိုတာ ငါ့ကိုယ္ငါ သိေနတယ္။  ငါအဲဒီကို မသြားခင္ နင္နဲ႔အတူတူထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေလးကို တစ္ေခါက္ေလာက္သြားခ်င္တယ္။  ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ အဲဒီေနရာေလးက သိပ္ကို ထုိင္လုိ႔ေကာင္းမွာပဲေနာ္……..  ငါ့ဆႏၵေလးကို ခ်စ္စုက ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့တယ.္။  ငါရန္ကုန္ေရာက္ျပီး အဲဒီေနရာေလးကို တစ္ခါမွ မေရာက္ျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ေရာက္တာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။  အဲဒီကို ေရာက္ေတာ့ နင္ေရးထားတဲ့ စာေတြကို ငါေတြ႔ခဲ့တယ္။  ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္ နင္လညး္ ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းေနမွာပဲေနာ္…….

ႏြယ့္လက္ေရး မညီမညာနဲ႔ေရးထားတဲ့ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲက  ဓါတ္ပံုေတြ သံုးပံုထြက္က်လာတယ္။ ပံုတစ္ပံုခ်င္းစီရဲ႕ေနာက္မွာ စာေလးေတြ ေရးထားတယ္။  တစ္ပံုက  မိုးေသာက္နဲ႔ ႏြယ္အတူတူထိုင္ေနၾက ခံုတန္းေလးက ႏြယ့္က သတိရမိတုိင္း ေရးမိခဲ့တဲ့ မိုးေသာက္ရဲ႕စာေလးေတြကို ရုိက္ထားတဲ့ပံု။ အဲဒီပံုရဲ႕ ေနာက္မွာ ေရးထားတာက “ႏြယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရတဲ့”။  ေနာက္တစ္ပုံက မုိးေသာက္ရဲ႕ ပံု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခုိးရုိက္ထားတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီပံုရဲ႕ေနာက္မွာက “ႏြယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ရဆံုး မုိးေသာက္”။ ေနာက္ဆံုးပံုကေတာ့ မိုးေသာက္နဲ႔ ႏြယ္အတူတူရွိစဥ္က ရုိက္ထားတဲ့ ပံု “ဘ၀ဆက္တုိင္း သူနဲ႔အတူတူရွိပါရေစ”

ပါးထက္က စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မသုတ္ပစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ႏြယ့္ေနာက္ကုိ လုိက္သြားခ်င္တယ္။ တစ္ေနရာတည္းအတူတူရွိေနတာေတာင္ ႏြယ့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို မသိဘဲ ႏြယ့္အနားကို မသြားျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့မိတဲ့ ငါ့ကိုု ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ေတာ့ ႏြယ္……
တကယ္လို႔ မိုးေသာက္သာ ႏြယ့္အေၾကာင္း စံုစမ္းခဲ့ရင္……………
တကယ္လုိ႔ မိုးေသာက္သာ ႏြယ့္ဆီသြားခဲ့ရင္………..
တကယ္လုိ႔ မင္းညိဳသာ မိုးေသာက္ကို ႏြယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ရင္……………….



--

 

Featured Post

နေ့များအကြောင်း

ငယ်ငယ်တုန်းက ကျွန်ုပ်တို့ လူကြီးတွေကို မေးဖူးတာလေးတစ်ခုရှိပါတယ်။ "တနင်္ဂနွေ ကို ဘာလို့ တနင်္ဂနွေလို့ ခေါ်ရတာလဲ..။ စနေ ကို ဘာလို့ စနေ လိ...