အလုပ်သင်ဆရာဝန် အမျိုးသမီးဆောင်၏
ခုတင်ကလေး သည် ကျဉ်းမြောင်း သေးငယ်သော်လည်း သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဘေး
ချင်းယှဉ်လျက် ဝမ်းလျားမှောက် အိပ်ကာ တစ်ယောက်ကို တစ် ယောက် ငဲ့ကြည့်
စကားပြောနိုင်ရုံတော့ ကျယ်ဝန်းပါသည်။ ခေါင်းအုံးပေါ် လက်ထောက်လျက်
လက်ဖဝါးပေါ် မေးတင်ကာ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပြုံးနေသော
ထိုမျက်ဝန်းများသည် ကျောင်းမှာတုန်းကလို ပင် နူးညံ့နေ၏။
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သည် အချစ်အကြောင်းပြောရမည့်အရွယ်များ မဟုတ်တော့ သော်လည်း တိတ်ဆိတ်လှပသော ညက ကျွန်မ တို့ ကိုသိမ်မွေ့စွာ ပြုစားလိုက်သောအခါ ကျွန်မတို့မေ့လျော့ထားသော နာမည်တစ်ခုကို ရေရွတ်မိကြတော့သည်။
ငယ်စဉ်တုန်းကတော့ ယခုလိုညမျိုးမှာ လဝန်းကို မြင်ရချင်သည်။ လရိပ်ရွှန်းမြသော တိမ်မျှင်များကို တရွေ့ ရွေ့ သယ်ဆောင်သွားသည့် လေအလျဉ် နောက်သို့ စိတ်သာမကဘဲ လူကိုယ်တိုင် လိုက်ပါ လွင့်မြော လို သည်။ ညမွှေးပန်းရနံ့များ သင်းထုံ နေမည်ဆိုလျှင် ညသည် ပြီးပြည့်စုံသော ဂီတသံစဉ်တစ်ခုပမာ သာယာ နေတော့သည်။ ထိုညမျိုးမှာ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ချိုပြုံး၏ “တက္ကသိုလ်ကျောင်းက ငွေလမင်း” သီချင်းကို တိုးတိုးဖွဖွ ညည်းခဲ့ကြဖူးလေသည်။
ယခုတော့ ကျွန်မတို့သည် ဂီတနှင့် တော်တော်ဝေးကွာခဲ့ပြီ။ သီချင်းညည်းနိုင်ဖို့ သံစဉ်ကိုလည်း မေ့လျော့လု နီးပါး ဖြစ်နေပြီ။ နေ့စဉ် ရင်ဆိုင် တွေ့ကြုံနေရသော ဝေဒနာသည်များ၊ ရောဂါများ၊ အနိဋ္ဌာရုံ အဖြစ်များ အ ကြား ဆေးရုံနှင့် ဆေးခန်းတို့ကို စက်ရုပ်ပမာ ကူးပြောင်း လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသော ကျွန်မသည် အလုပ်မှတစ်ပါး အခြားအရာ များကို မေ့လျော့လုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ။
သို့သော် ယခုလို အမှတ်မထင် ပြန်လည်ဆုံတွေ့ပြီ ဆိုတော့ မနက်က ကြုံခဲ့ရသော စိတ်ကျဉ်းကျပ်ဖွယ်ရာ စာမေးပွဲ အတွေ့အကြုံကို ပြန်လည်ရယ်မောရင်းကပင် တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ဆက်စပ်မိဖို့ မေးမြန်း၍ အားမရနိုင်အောင် ရှိလေသည်။
“သမီးက အခု ခြောက်နှစ်လေ၊ မအေ့မိတ်ကပ်ဘူးတွေ မွှေနှောက်ပြီး ကောင်းကောင်း အပျိုလုပ် အလှပြင် တတ်နေပြီ အိရဲ့၊ သမီး ကြီးလာရင် ဘာလုပ်မလဲ မေးတိုင်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီးလို့ ဖြေဖြေနေလို့ မနည်း ငေါက် ထားရတယ်”
ရယ်မောလိုက်သော သူငယ်ချင်း၏ အသံတွင် သမီးအပေါ် အပြစ်တင်လိုသည့် အရိပ်အငွေ့ လုံး၀ မပါဝင်ဘဲ ဂုဏ်ယူသော ဟန်ပန်ကိုပင် ကျွန်မ ခံစားမိသည်။ သူမ၏ သမီးသည် သူမလိုပင် သွယ်လျစွာလှပနူးညံ့ပေလိမ့် မည်။
“ချောမှာပေါ့နော် မိအောင်”
“ အိုး ... ချောမှ ချော၊ မျက်လုံးကလေးတွေက ကြည်စင်နေတာပဲ အိရယ် ”
ကျွန်မသည် အောင် ငယ်စဉ်က နူးညံ့ကြည်လင်သော မျက်ဝန်းလှလှ ကလေးများကို သတိရသွားသည်။ ဟိုတုန်းက နဖူးပြောင်ပြီး ဆံပင်အလယ်ခွဲ ဖားလျားချထားသည့် ပုံစံမျိုး ခေတ်စား၏။ ခါးအထိရှည်သော ဖြောင့်စင်းပါးလျားသည့် ဆံပင် အိအိကလေးများသည် အောင့်မျက်နှာ သွယ်သွယ်ကလေးနှင့် အလွန် လိုက် ဖက်ခဲ့ပါသည်။
“နင်ကလဲ ... ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်လေး ဘာလေးတောင် ယူမလာဘူး ဟယ်”
အောင့်သမီးကို မြင်ချင်စိတ်ဖြင့် ကျွန်မ အပြစ်တင်တော့ အောင်က ပခုံးတွန့်ကာ ရယ်မော၏။
“ဟဲ့ ... နင်လာဖြေမယ်မှန်းမှ မသိတာ အိရဲ့၊ ငါကဖြင့် နင် အမ်အက်စ်စီ အောင်ပြီးပြီတောင် ထင်နေတာ”
“အမယ်လေး ... အဲဒီ ပါးစပ်ကလေး ရွှေချထားဖို့ ကောင်းလိုက်တာနော်။”
ကျွန်မ ကတော့ သွားလေရာရာမှာ သားဓာတ်ပုံကို ယူလာဖို့ မမေ့သူ ဖြစ်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာ ထောင်ထား သောသား ၏ ဓာတ်ပုံကို အောင်က လှမ်းကြည့်နေ၏။
“နင့်သားက နင်နဲ့ မတူသလိုပဲနော် အိ”
ကျွန်မ လှစ်ခနဲ ပြုံးလိုက်မိလေသည်။
တစ်နှစ်သားအရွယ် သားကလေးသည် သူ့ဖအေ ကိုယ်ပွားကလေးဟု လူတိုင်းက မှတ်ချက်ချကြ၏။
“ သူ့အဖေနဲ့ တူတာ အောင် ရဲ့” အောင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သားဓာတ်ပုံကို စေ့စေ့ကြည့် ပြုံး၏။ သား အဖေ၏ ကျောင်းသားဘ၀ ရုပ်ရည်ကို အောင်က ပြန်လည်မှန်းဆနေပုံ ရပါသည်။ ကျောင်းပြီးမှ ကျွန်မတို့ တွေဆုံလက်ထပ်ကြခြင်းဖြစ်၍ သားအဖေကို အောင် မျက်မှန်းတမ်းမိမှာ မဟုတ်။ ကျွန်မတို့ထက် တစ်တန်း ကြီးပြီး တစ်နှစ်စော၍ ဘွဲ့ရခဲ့သော သားအဖေကလည်း အောင့်ကို မသိသလို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေခဲ့၏။
“အိ ... နင့်သား မျက်လုံးတွေက ဟိုတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေလိုပဲနော်၊ အရမ်း တောက်ပတာပဲ”
ဟိုတစ်ယောက် ... ။
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အကြားတွင် ဟိုတစ်ယောက်ဟူသော စကားလုံးသည် အလွန်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော ချစ ်စဖွယ် နာမ်စားတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ၁၀ နှစ်လောက် ကြာပြီးနောက်မှ ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန်လည် ကြား လိုက်ရသောအခါ ကျွန်မ အနည်းငယ် တွေဝေသွား၏။ အောင်က ကျွန်မ ပခုံးကို ဖျတ်ခနဲ ရိုက်ကာ ရယ် မော သည်။
“ ကြည့်စမ်း မိန်းမ၊ အခုတော့ နင် မေ့ပြီပေါ့လေ ”
ကျွန်မ အောင့်စကားကို ငြင်းပယ်ချင်စိတ်ဖြင့် ခေါင်းခါယမ်းမိသော်လည်း မကြာခဏ သတိရမိကြောင်းတော့ ဝန်မခံလိုပါ။ ထို့နောက် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွား၏။ အောင့် မျက်လုံးများကို ကျွန် မ အကဲခတ်ကြည့်မိသည်။ ပြုံးနေသော အောင့်မျက်လုံးများ အနည်းငယ် စိုက်ငေးသွားသည်ကို ကျွန်မ ရိပ်မိ သည်။
“သူ အမ်အက်စ်စီ မဖြေတော့ဘူးနဲ့ တူတယ်နော် အိ” အောင့်အသံက လှုပ်ခါမှု ပါသည် ဆိုရုံကလေး။
“ သူ ပို့စတင်တောင် မဝင်ဖြစ်သေးဘူးလို့ သတင်းကြားတာ အောင်ရဲ့ ”
အောင်က ကျွန်မကို မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။ သူမ မသိလိုက်သော ဟိုတစ်ယောက် အကြောင်းကို ကျွန်မသိနေတာ အံ့သြဟန် ရှိပါသည်။
“နင် နဲ့ တွေ့သေးလားဟင်”
အောင့်အမေးကို ကျွန်မ ခေါင်းခါယမ်း ပြရင်း ပြုံးမိသည်။
“ ဟင့်အင်း ... နင်ရော ”
“မတွေ့ပါဘူးဟယ်၊ ဘယ့်နှယ်လုပ် တွေ့ပါ့မလဲ၊ တစ်မြို့စီ တစ်ဘဝစီ”
ကျွန်မ အောင့်လက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျွန်မတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်နှာချင်း ဆိုင် စေ့စေ့ကြည့်မိကြလေသည်။
လွန်ခဲ့သော ဆယ့်ရှစ်နှစ်တုန်းက အိအိကို နှင့် ချိုနှင်းအောင်သည် နှစ်စဉ် ခုံနံပါတ်ချင်း ကပ်လျက်ကျပြီး အ ဆောင် တွင် နှစ်စဉ် တစ်ခန်းတည်း တွဲနေခဲ့ကြကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ခင်တွယ်တာသော သူ ငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့သည်။
ကျွန်မက အသားဖြူကာ အရပ်ပုပြီး အောင်က အသားညိုကာ ရှည်သွယ်၏။
ကျွန်မက ဆံပင်တိုတို ယောကျာ်းလေးဆံပင်ပုံစံ ဖြစ်ပြီး အောင်က ခါးအောက်ရောက်သော ဖြောင့်စင်း နက်မှောင်သည့် ဆံပင်များကို ပိုင်ဆိုင်၏။ ကျွန်မ၏ မျက်လုံးများက မည်းနက်ဝိုင်းစက်ပြီး အောင့်မျက်လုံးများ က ညိုလဲ့နူးညံ့သည်။ ကျွန်မက ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ဆန်ပြားကို ကြိုက်နှစ်သက်ပြီး အောင်က မန္တလေးမုန့်တီကို ကြိုက်နှစ်သက်သည်။ ထိုစဉ်က ရုပ်ရှင်မင်းသား ရိုင်ယန်အိုနီးလ်ကို သဘောကျပြီး အောင်က ရောဘတ်ရက် ဖို့ဒ် ကို သဘောကျသည်။ ကျွန်မက ညအိပ်လျှင် ဖန်ချောင်းဖွင့်လျက် စာဖတ်ရင်း အိပ်ပျော်သည့် အကျင့်ရှိပြီး အောင်က မီးလင်းလျှင် လုံး၀ မအိပ်တတ်သော အကျင့်ရှိသည်။
ကျွန်မက စိတ်လိုလက်ရရှိလွန်းမှ မျက်နှာကို သနပ်ခါးပါးပါး လူးတတ်ပြီး အမြဲလိုလို မျက်နှာပြောင်နှင့် အလှပြင်ဖို့ ပျင်းရိတတ်သော်လည်း အောင်က နေ့စဉ် နာရီဝက်နီးပါး ကြာအောင် ဆံပင်နှင့် မျက်နှာ အလှပြုပြင်ချိန် ယူလေ့ရှိသည်။
အစစအရာရာ အသွင်မတူ ကွဲပြားသော ကျွန်မနှင့် အောင်သည် အံ့သြဖို့ကောင်းစွာပင် အချက်နှစ် ချက်တွင် တော့ လာ၍ တူနေ၏။ ပထမ တူညီမှုမှာ နှစ်ယောက်စလုံး လက်ပတ်နာရီ ပတ်သည့်အကျင့် မရှိကြခြင်း ဖြစ် သည်။ ပထမတူညီမှုက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အတွက် ထူးခြားသည့် ပြဿနာ မဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဒုတိယ တူညီမှုကတော့ ဦးနှောက်ခြောက်စရာ ပြဿနာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့၏။ ကျွန်မတို့ အတန်းမှ ယောကျာ်းလေးတစ် ယောက်ကို ပြိုင်တူ ကြိုက်နှစ်သက်မိကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ပထမနှစ် အမ်ဘီတွင် အတန်းထဲ၌ ကင်းနှင့်ကွင်း ရွေးသောအချိန်မှ စတင်ခဲ့သည်။ တစ်တန်းလုံးက မဲအများ ဆုံး ပေးထားသော ဖတ်စ်အမ်ဘီကင်းကို ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် သဘောမတူခဲ့ပါ။ အဆောင်ပြန် ရောက်တော့ ကျွန်မ တိတ်တိတ်ရွေး ထားသော ကင်း ရှိသည်ဟု အောင့်ကို ပြောမိသည်။ အောင်ကလည်း သူမ တိတ် တိတ် ရွေး ထားသူ ရှိသည်တဲ့။
ရယ်စရာကောင်းနေသည်က ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်ရွေးမိသည့် လူ ၏ နာမည်ကို ကိုယ်မသိကြပေ။ နောက်တစ်နေ့ အတန်းတက်တော့မှ မိမိရွေးချယ်သူကို တိတ်တခိုး ညွှန်ပြ တော့ နှစ်ယောက်လုံးက တစ်ယောက်တည်းကို ရွေးခဲ့မိကြောင်း တအံ့တသြ သိရသည်။
ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်မတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး၏ ရင်ထဲသို့ သူက စတင် ဝင်ရောက် လာခဲ့ပါသည်။ သူသည် စာ တော်သည့် ကျောင်းသားစာရင်းတွင်လည်း မပါ၊ စာညံ့သည့် ကျောင်းသားစာရင်းတွင်လည်းမပါ၊ သာမန် အ လယ်အလတ်တန်းစား ဖြစ်၏။ အသားလတ်လတ်၊ အရပ်မနိမ့်မမြင့်၊ ကိုယ်ခန္ဓာ ကျစ်လစ်သည်။ သွယ်လျ သော်လည်း အသားပြည့်ပြည့် မျက်နှာပြင်သည် ချောမွေ့နေ၏။ သူ့ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အင်အားအကောင်း ဆုံးမှာ မျက်လုံးများ ဖြစ်၏။ ထိုမျက်လုံးများသည် ကျွန်မအား နှစ်ပေါင်းများစွာ သူ့ကို သတိရအောင် ညှို့ယူ ထားခဲ့လေသည်။
အချစ်ဆိုတာကို မတွေ့ကြုံဖူးသော ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်အရွယ်တွေမို့ ကျွန်မနှင့် အောင်သည် ချစ်စရာကောင်းသော ထိုကောင်ကလေးနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံမိအောင် ဘယ်လို လုပ်ကြရရင် ကောင်းမလဲဟု ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်ကျိတ် ဆွေးနွေးခဲ့ကြ၏။ သတ္တိမကောင်းလှသေးသော ပထမနှစ် အမ်ဘီမှာတော့ ကျွန်မတို့သည် သူ့လက်တွေ့ခန်း ရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ရုံလောက်သာ ဖြစ်၏။
ဒုတိယနှစ်အမ်ဘီ ရောက်တော့ ကျွန်မတို့ အနည်းငယ် ရဲဝံ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ သူ ကော်ရစ်ဒါမှာ လမ်း လျှောက် သွားခိုက် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် သူ့နောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လိုက်သွားကြ၏။ သူ့ ရှေ့အထိ ကျော ်သွားပြီးမှ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားသည့် အတိုင်း သူ့ကို လှည့်ကြည့်ကာ “ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီလဲ ” ဟု ပြိုင်တူမေးလိုက်ကြသည်။ သူ တုံ့ခနဲ ရပ်သွားကာ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ကို ခပ်ရှန်းရှန်းကြည့်ပြုံးပြီးမှ သူ့ လက်ကို မြှောက်ကြည့်၏။
ထို့နောက် ခပ်ဖွဖွ တစ်ချက်ရယ်ကာ “ကျွန်တော့်လဲ နာရီ မပါဘူး ခင်ဗျ ” ဟု သိမ့်မွေ့စွာ အဖြေပေးလေ သည်။ တစ်တန်းတည်းသားတွေမှန်း မျက်မှန်းတန်းမိပါလျက် ကျွန်မတို့နှင့် သူ ချက်ချင်း ခင်မင်မသွားခဲ့ပေ။
သူသည် သူငယ်ချင်း သတ်သတ်မှတ်မှတ် ထား၍ ပေါင်းသင်းသူမဟုတ်။ သူ့ဘေးတွင် အတန်းသား တစ် ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လဲပြောင်းပါလာလေ့ ရှိသည်။ သူ့ဘေးမှာ သူငယ်ချင်းတွေ ပါလာလျှင် ကျွန်မတို့ နှစ် ယောက် သူ့ကို လုံးဝမကြည့်ဘဲ တစ်ယောက်တည်းလာမှ သူ သတိထားမိလောက်အောင် ကျွန်မတို့ နှစ် ယောက်က မျက်လုံးချင်း ဆုံပစ်လိုက်ကြတော့သည်။
ထိုအခါ သူက ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြတော့မလိုလို၊ စကားပြောတော့မလိုလို ဇဝေဇဝါ မျက်လုံးများ ခပ်စိုက်စိုက်ကြည့်ကာ တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ပြုံးသွားတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွ် ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သည် သူ့ မျက ်လုံးများ၏ ဆွဲငင်မှုကို ပြန်လည်တွေးတော ခံစားရင်း အဆောင်သို့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ ပြန်ရလေ့ ရှိပါ သည်။
တစ်ခါတုန်းကတော့ ယောကျာ်းတို့၏ ကိုယ်နံ့အကြောင်း ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ဆွေးနွေးငြင်းခုံကြရင်း သ ကိုယ် နံ့ကို စပ်စုလိုစိတ် ပေါက်ခဲ့ကြဖူးသည်။ ခက်နေသည်မှာ ကျွန်မတို့နှင့် သူက အမြဲတမ်း အဖွဲ့ခွဲ မတူ ူသောကြောင့် လက်ချာချိန်မှ တစ်ပါး အခြား လက်တွေ့အချိန်များတွင် ဘယ်တော့မျှ တစ်ခန်းတည်း မရှိ ကြပေ။ နီးနီးကပ်ကပ်လည်း မရပ်ခဲ့ကြဖူးပေ။ သည်တော့ သူ့ကိုယ်နံ့ စုးရှသလား၊ ဖျော့မှိန်သလား၊ ရနံ့သင်း သလား ကျွန်မတို့ မသိနိုင်ပေ။ သူနှင့် နီးကပ်ဖို့ အခွင့်အရေးမှာ လက်ချာချိန်သာ ဖြစ်၏။
တစ်နေ့မှာတော့ ကျွန်မတို့ ထိုင်နေကျ ရှေ့ဆုံးအောက်ဘက်ခုံများတွင် မထိုင်တော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ကာခန်းမ ထဲသို့ ရှေ့ပေါက်မှ မဝင်ဘဲ နောက်ပေါက်မှ တက်ခဲ့ကြသည်။ အောင်နှင့် ကျွန်မသည် သူထိုင်နေကျ ဘေးအ တန်းက ခုံများရှိရာ မျက်စိဝေ့ကြည့်လျက် အပေါ်စီးမှ မြင်နေရသော နောက်ကျောများ၊ နောက်စေ့ များ ကို ခွဲခြမ်းရှာဖွေရင်း တစ်ထစ်ချင်း ဆင်းလာခဲ့ကြ၏။
မျက်စိလျင်သော အောင်က အလျင်မြင်၏။ ကံအားလျော်စွာပင် သူထိုင်နေသော ခုံ၏ နောက်ဘက်ခုံတန်းမှာ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်မျှ ဝင်ထိုင်မနေခဲ့ပေ။ ကျွန်မတို့သည် မျက်နှာပြောင်ပြောင်ဖြင့်ပင် သူနှင့် ကပ် ်လျက်ခုံမှာ သူ့နောက်တည့်တည့်၌ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြ၏။ ပထမတော့ စာသင်သည်ကိုသာ အာရုံစူးစိုက် တတ် ်သော သူက မရိပ်မိပေ။ နောက်တော့ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ပြောသော မိန်းကလေးသံများ ကြားရလို့လား မသိ၊ သူဗြုန်းခနဲ လှည့်ကြည့်သည်။
ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းပြီး သူ့ကော်လာ လည်ကုပ်နားတွင် နှာခေါင်းပွစိပွစိဖြင့် အလုပ်ရှုပ် ်နေသည်ကို သူ မြင်သွား၏။ အောင့် မျက်လုံးများနှင့် အလျင်ရင်ဆိုင်မိပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများ ကျွန်မထံ ရောက်လာသည်။ ကျွန်မ အောင့်လို ငေးကြောင်မသွားဘဲ သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါ သူ့မျက်လုံးများ လက်ခနဲ တောက်ပါသွားအောင် ပြုံးပြပြီး နောက်ပြန်လှည့်သွား လေသည်။
“ မွှေးတယ်နော် အောင် ... မနံဘူး ” ဟု ကျွန်မ အောင့်ကို တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ပြောတော့ အောင်က ကျွန်မ ကို ဝမ်းပန်းတနည်း ကြည့်သည်။ သူမ၏ လက်ချာစာအုပ် ဖွင့်လက်စ စာမျက်နှာ အပေါ်ပိုင်း၌ စာတစ်ကြောင်း ခပ်သွက်သွက်ရေးပြီး ကျွန်မကို ပြ၏။
“ နင် ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို သွားပြုံးပြရတာလဲ၊ နင် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ် ” တဲ့။
ကျွန်မ နောင်တရသွားပါသည်။
“ ငါ မသိဘူး အောင်ရယ်၊ သူ့ကို သိပ်ပြုံးပြချင်တာပဲ၊ စိတ်ဆိုးလား ” ဟု အောင့်စာကြောင်းအောက်မှာပင် စာပြန်ရေးပြီး တောင်းပန်တော့ သူမက ပြန်ရေး၏။
“နောက်ကို နင် တစ်ယောက်တည်း ကွက်ပြီး မပြုံးနဲ့နော်၊ ပြုံးပြဖို့ အစီအစဉ် ရှိရင် ငါ့ကို ကြိုပြောထားပါ၊ ငါလဲ ပြုံးမယ်” တဲ့။
ဂျူး
အပိုင်း ၂ ကိုဆက်လက် ဖတ်ရှုပါရန်။
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သည် အချစ်အကြောင်းပြောရမည့်အရွယ်များ မဟုတ်တော့ သော်လည်း တိတ်ဆိတ်လှပသော ညက ကျွန်မ တို့ ကိုသိမ်မွေ့စွာ ပြုစားလိုက်သောအခါ ကျွန်မတို့မေ့လျော့ထားသော နာမည်တစ်ခုကို ရေရွတ်မိကြတော့သည်။
ငယ်စဉ်တုန်းကတော့ ယခုလိုညမျိုးမှာ လဝန်းကို မြင်ရချင်သည်။ လရိပ်ရွှန်းမြသော တိမ်မျှင်များကို တရွေ့ ရွေ့ သယ်ဆောင်သွားသည့် လေအလျဉ် နောက်သို့ စိတ်သာမကဘဲ လူကိုယ်တိုင် လိုက်ပါ လွင့်မြော လို သည်။ ညမွှေးပန်းရနံ့များ သင်းထုံ နေမည်ဆိုလျှင် ညသည် ပြီးပြည့်စုံသော ဂီတသံစဉ်တစ်ခုပမာ သာယာ နေတော့သည်။ ထိုညမျိုးမှာ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ချိုပြုံး၏ “တက္ကသိုလ်ကျောင်းက ငွေလမင်း” သီချင်းကို တိုးတိုးဖွဖွ ညည်းခဲ့ကြဖူးလေသည်။
ယခုတော့ ကျွန်မတို့သည် ဂီတနှင့် တော်တော်ဝေးကွာခဲ့ပြီ။ သီချင်းညည်းနိုင်ဖို့ သံစဉ်ကိုလည်း မေ့လျော့လု နီးပါး ဖြစ်နေပြီ။ နေ့စဉ် ရင်ဆိုင် တွေ့ကြုံနေရသော ဝေဒနာသည်များ၊ ရောဂါများ၊ အနိဋ္ဌာရုံ အဖြစ်များ အ ကြား ဆေးရုံနှင့် ဆေးခန်းတို့ကို စက်ရုပ်ပမာ ကူးပြောင်း လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသော ကျွန်မသည် အလုပ်မှတစ်ပါး အခြားအရာ များကို မေ့လျော့လုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ။
သို့သော် ယခုလို အမှတ်မထင် ပြန်လည်ဆုံတွေ့ပြီ ဆိုတော့ မနက်က ကြုံခဲ့ရသော စိတ်ကျဉ်းကျပ်ဖွယ်ရာ စာမေးပွဲ အတွေ့အကြုံကို ပြန်လည်ရယ်မောရင်းကပင် တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ဆက်စပ်မိဖို့ မေးမြန်း၍ အားမရနိုင်အောင် ရှိလေသည်။
“သမီးက အခု ခြောက်နှစ်လေ၊ မအေ့မိတ်ကပ်ဘူးတွေ မွှေနှောက်ပြီး ကောင်းကောင်း အပျိုလုပ် အလှပြင် တတ်နေပြီ အိရဲ့၊ သမီး ကြီးလာရင် ဘာလုပ်မလဲ မေးတိုင်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီးလို့ ဖြေဖြေနေလို့ မနည်း ငေါက် ထားရတယ်”
ရယ်မောလိုက်သော သူငယ်ချင်း၏ အသံတွင် သမီးအပေါ် အပြစ်တင်လိုသည့် အရိပ်အငွေ့ လုံး၀ မပါဝင်ဘဲ ဂုဏ်ယူသော ဟန်ပန်ကိုပင် ကျွန်မ ခံစားမိသည်။ သူမ၏ သမီးသည် သူမလိုပင် သွယ်လျစွာလှပနူးညံ့ပေလိမ့် မည်။
“ချောမှာပေါ့နော် မိအောင်”
“ အိုး ... ချောမှ ချော၊ မျက်လုံးကလေးတွေက ကြည်စင်နေတာပဲ အိရယ် ”
ကျွန်မသည် အောင် ငယ်စဉ်က နူးညံ့ကြည်လင်သော မျက်ဝန်းလှလှ ကလေးများကို သတိရသွားသည်။ ဟိုတုန်းက နဖူးပြောင်ပြီး ဆံပင်အလယ်ခွဲ ဖားလျားချထားသည့် ပုံစံမျိုး ခေတ်စား၏။ ခါးအထိရှည်သော ဖြောင့်စင်းပါးလျားသည့် ဆံပင် အိအိကလေးများသည် အောင့်မျက်နှာ သွယ်သွယ်ကလေးနှင့် အလွန် လိုက် ဖက်ခဲ့ပါသည်။
“နင်ကလဲ ... ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်လေး ဘာလေးတောင် ယူမလာဘူး ဟယ်”
အောင့်သမီးကို မြင်ချင်စိတ်ဖြင့် ကျွန်မ အပြစ်တင်တော့ အောင်က ပခုံးတွန့်ကာ ရယ်မော၏။
“ဟဲ့ ... နင်လာဖြေမယ်မှန်းမှ မသိတာ အိရဲ့၊ ငါကဖြင့် နင် အမ်အက်စ်စီ အောင်ပြီးပြီတောင် ထင်နေတာ”
“အမယ်လေး ... အဲဒီ ပါးစပ်ကလေး ရွှေချထားဖို့ ကောင်းလိုက်တာနော်။”
ကျွန်မ ကတော့ သွားလေရာရာမှာ သားဓာတ်ပုံကို ယူလာဖို့ မမေ့သူ ဖြစ်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာ ထောင်ထား သောသား ၏ ဓာတ်ပုံကို အောင်က လှမ်းကြည့်နေ၏။
“နင့်သားက နင်နဲ့ မတူသလိုပဲနော် အိ”
ကျွန်မ လှစ်ခနဲ ပြုံးလိုက်မိလေသည်။
တစ်နှစ်သားအရွယ် သားကလေးသည် သူ့ဖအေ ကိုယ်ပွားကလေးဟု လူတိုင်းက မှတ်ချက်ချကြ၏။
“ သူ့အဖေနဲ့ တူတာ အောင် ရဲ့” အောင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သားဓာတ်ပုံကို စေ့စေ့ကြည့် ပြုံး၏။ သား အဖေ၏ ကျောင်းသားဘ၀ ရုပ်ရည်ကို အောင်က ပြန်လည်မှန်းဆနေပုံ ရပါသည်။ ကျောင်းပြီးမှ ကျွန်မတို့ တွေဆုံလက်ထပ်ကြခြင်းဖြစ်၍ သားအဖေကို အောင် မျက်မှန်းတမ်းမိမှာ မဟုတ်။ ကျွန်မတို့ထက် တစ်တန်း ကြီးပြီး တစ်နှစ်စော၍ ဘွဲ့ရခဲ့သော သားအဖေကလည်း အောင့်ကို မသိသလို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေခဲ့၏။
“အိ ... နင့်သား မျက်လုံးတွေက ဟိုတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေလိုပဲနော်၊ အရမ်း တောက်ပတာပဲ”
ဟိုတစ်ယောက် ... ။
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အကြားတွင် ဟိုတစ်ယောက်ဟူသော စကားလုံးသည် အလွန်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော ချစ ်စဖွယ် နာမ်စားတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ၁၀ နှစ်လောက် ကြာပြီးနောက်မှ ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန်လည် ကြား လိုက်ရသောအခါ ကျွန်မ အနည်းငယ် တွေဝေသွား၏။ အောင်က ကျွန်မ ပခုံးကို ဖျတ်ခနဲ ရိုက်ကာ ရယ် မော သည်။
“ ကြည့်စမ်း မိန်းမ၊ အခုတော့ နင် မေ့ပြီပေါ့လေ ”
ကျွန်မ အောင့်စကားကို ငြင်းပယ်ချင်စိတ်ဖြင့် ခေါင်းခါယမ်းမိသော်လည်း မကြာခဏ သတိရမိကြောင်းတော့ ဝန်မခံလိုပါ။ ထို့နောက် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွား၏။ အောင့် မျက်လုံးများကို ကျွန် မ အကဲခတ်ကြည့်မိသည်။ ပြုံးနေသော အောင့်မျက်လုံးများ အနည်းငယ် စိုက်ငေးသွားသည်ကို ကျွန်မ ရိပ်မိ သည်။
“သူ အမ်အက်စ်စီ မဖြေတော့ဘူးနဲ့ တူတယ်နော် အိ” အောင့်အသံက လှုပ်ခါမှု ပါသည် ဆိုရုံကလေး။
“ သူ ပို့စတင်တောင် မဝင်ဖြစ်သေးဘူးလို့ သတင်းကြားတာ အောင်ရဲ့ ”
အောင်က ကျွန်မကို မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။ သူမ မသိလိုက်သော ဟိုတစ်ယောက် အကြောင်းကို ကျွန်မသိနေတာ အံ့သြဟန် ရှိပါသည်။
“နင် နဲ့ တွေ့သေးလားဟင်”
အောင့်အမေးကို ကျွန်မ ခေါင်းခါယမ်း ပြရင်း ပြုံးမိသည်။
“ ဟင့်အင်း ... နင်ရော ”
“မတွေ့ပါဘူးဟယ်၊ ဘယ့်နှယ်လုပ် တွေ့ပါ့မလဲ၊ တစ်မြို့စီ တစ်ဘဝစီ”
ကျွန်မ အောင့်လက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျွန်မတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်နှာချင်း ဆိုင် စေ့စေ့ကြည့်မိကြလေသည်။
လွန်ခဲ့သော ဆယ့်ရှစ်နှစ်တုန်းက အိအိကို နှင့် ချိုနှင်းအောင်သည် နှစ်စဉ် ခုံနံပါတ်ချင်း ကပ်လျက်ကျပြီး အ ဆောင် တွင် နှစ်စဉ် တစ်ခန်းတည်း တွဲနေခဲ့ကြကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ခင်တွယ်တာသော သူ ငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့သည်။
ကျွန်မက အသားဖြူကာ အရပ်ပုပြီး အောင်က အသားညိုကာ ရှည်သွယ်၏။
ကျွန်မက ဆံပင်တိုတို ယောကျာ်းလေးဆံပင်ပုံစံ ဖြစ်ပြီး အောင်က ခါးအောက်ရောက်သော ဖြောင့်စင်း နက်မှောင်သည့် ဆံပင်များကို ပိုင်ဆိုင်၏။ ကျွန်မ၏ မျက်လုံးများက မည်းနက်ဝိုင်းစက်ပြီး အောင့်မျက်လုံးများ က ညိုလဲ့နူးညံ့သည်။ ကျွန်မက ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ဆန်ပြားကို ကြိုက်နှစ်သက်ပြီး အောင်က မန္တလေးမုန့်တီကို ကြိုက်နှစ်သက်သည်။ ထိုစဉ်က ရုပ်ရှင်မင်းသား ရိုင်ယန်အိုနီးလ်ကို သဘောကျပြီး အောင်က ရောဘတ်ရက် ဖို့ဒ် ကို သဘောကျသည်။ ကျွန်မက ညအိပ်လျှင် ဖန်ချောင်းဖွင့်လျက် စာဖတ်ရင်း အိပ်ပျော်သည့် အကျင့်ရှိပြီး အောင်က မီးလင်းလျှင် လုံး၀ မအိပ်တတ်သော အကျင့်ရှိသည်။
ကျွန်မက စိတ်လိုလက်ရရှိလွန်းမှ မျက်နှာကို သနပ်ခါးပါးပါး လူးတတ်ပြီး အမြဲလိုလို မျက်နှာပြောင်နှင့် အလှပြင်ဖို့ ပျင်းရိတတ်သော်လည်း အောင်က နေ့စဉ် နာရီဝက်နီးပါး ကြာအောင် ဆံပင်နှင့် မျက်နှာ အလှပြုပြင်ချိန် ယူလေ့ရှိသည်။
အစစအရာရာ အသွင်မတူ ကွဲပြားသော ကျွန်မနှင့် အောင်သည် အံ့သြဖို့ကောင်းစွာပင် အချက်နှစ် ချက်တွင် တော့ လာ၍ တူနေ၏။ ပထမ တူညီမှုမှာ နှစ်ယောက်စလုံး လက်ပတ်နာရီ ပတ်သည့်အကျင့် မရှိကြခြင်း ဖြစ် သည်။ ပထမတူညီမှုက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အတွက် ထူးခြားသည့် ပြဿနာ မဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဒုတိယ တူညီမှုကတော့ ဦးနှောက်ခြောက်စရာ ပြဿနာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့၏။ ကျွန်မတို့ အတန်းမှ ယောကျာ်းလေးတစ် ယောက်ကို ပြိုင်တူ ကြိုက်နှစ်သက်မိကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ပထမနှစ် အမ်ဘီတွင် အတန်းထဲ၌ ကင်းနှင့်ကွင်း ရွေးသောအချိန်မှ စတင်ခဲ့သည်။ တစ်တန်းလုံးက မဲအများ ဆုံး ပေးထားသော ဖတ်စ်အမ်ဘီကင်းကို ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် သဘောမတူခဲ့ပါ။ အဆောင်ပြန် ရောက်တော့ ကျွန်မ တိတ်တိတ်ရွေး ထားသော ကင်း ရှိသည်ဟု အောင့်ကို ပြောမိသည်။ အောင်ကလည်း သူမ တိတ် တိတ် ရွေး ထားသူ ရှိသည်တဲ့။
ရယ်စရာကောင်းနေသည်က ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်ရွေးမိသည့် လူ ၏ နာမည်ကို ကိုယ်မသိကြပေ။ နောက်တစ်နေ့ အတန်းတက်တော့မှ မိမိရွေးချယ်သူကို တိတ်တခိုး ညွှန်ပြ တော့ နှစ်ယောက်လုံးက တစ်ယောက်တည်းကို ရွေးခဲ့မိကြောင်း တအံ့တသြ သိရသည်။
ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်မတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး၏ ရင်ထဲသို့ သူက စတင် ဝင်ရောက် လာခဲ့ပါသည်။ သူသည် စာ တော်သည့် ကျောင်းသားစာရင်းတွင်လည်း မပါ၊ စာညံ့သည့် ကျောင်းသားစာရင်းတွင်လည်းမပါ၊ သာမန် အ လယ်အလတ်တန်းစား ဖြစ်၏။ အသားလတ်လတ်၊ အရပ်မနိမ့်မမြင့်၊ ကိုယ်ခန္ဓာ ကျစ်လစ်သည်။ သွယ်လျ သော်လည်း အသားပြည့်ပြည့် မျက်နှာပြင်သည် ချောမွေ့နေ၏။ သူ့ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အင်အားအကောင်း ဆုံးမှာ မျက်လုံးများ ဖြစ်၏။ ထိုမျက်လုံးများသည် ကျွန်မအား နှစ်ပေါင်းများစွာ သူ့ကို သတိရအောင် ညှို့ယူ ထားခဲ့လေသည်။
အချစ်ဆိုတာကို မတွေ့ကြုံဖူးသော ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်အရွယ်တွေမို့ ကျွန်မနှင့် အောင်သည် ချစ်စရာကောင်းသော ထိုကောင်ကလေးနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံမိအောင် ဘယ်လို လုပ်ကြရရင် ကောင်းမလဲဟု ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်ကျိတ် ဆွေးနွေးခဲ့ကြ၏။ သတ္တိမကောင်းလှသေးသော ပထမနှစ် အမ်ဘီမှာတော့ ကျွန်မတို့သည် သူ့လက်တွေ့ခန်း ရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ရုံလောက်သာ ဖြစ်၏။
ဒုတိယနှစ်အမ်ဘီ ရောက်တော့ ကျွန်မတို့ အနည်းငယ် ရဲဝံ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ သူ ကော်ရစ်ဒါမှာ လမ်း လျှောက် သွားခိုက် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် သူ့နောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လိုက်သွားကြ၏။ သူ့ ရှေ့အထိ ကျော ်သွားပြီးမှ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားသည့် အတိုင်း သူ့ကို လှည့်ကြည့်ကာ “ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီလဲ ” ဟု ပြိုင်တူမေးလိုက်ကြသည်။ သူ တုံ့ခနဲ ရပ်သွားကာ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ကို ခပ်ရှန်းရှန်းကြည့်ပြုံးပြီးမှ သူ့ လက်ကို မြှောက်ကြည့်၏။
ထို့နောက် ခပ်ဖွဖွ တစ်ချက်ရယ်ကာ “ကျွန်တော့်လဲ နာရီ မပါဘူး ခင်ဗျ ” ဟု သိမ့်မွေ့စွာ အဖြေပေးလေ သည်။ တစ်တန်းတည်းသားတွေမှန်း မျက်မှန်းတန်းမိပါလျက် ကျွန်မတို့နှင့် သူ ချက်ချင်း ခင်မင်မသွားခဲ့ပေ။
သူသည် သူငယ်ချင်း သတ်သတ်မှတ်မှတ် ထား၍ ပေါင်းသင်းသူမဟုတ်။ သူ့ဘေးတွင် အတန်းသား တစ် ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လဲပြောင်းပါလာလေ့ ရှိသည်။ သူ့ဘေးမှာ သူငယ်ချင်းတွေ ပါလာလျှင် ကျွန်မတို့ နှစ် ယောက် သူ့ကို လုံးဝမကြည့်ဘဲ တစ်ယောက်တည်းလာမှ သူ သတိထားမိလောက်အောင် ကျွန်မတို့ နှစ် ယောက်က မျက်လုံးချင်း ဆုံပစ်လိုက်ကြတော့သည်။
ထိုအခါ သူက ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြတော့မလိုလို၊ စကားပြောတော့မလိုလို ဇဝေဇဝါ မျက်လုံးများ ခပ်စိုက်စိုက်ကြည့်ကာ တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ပြုံးသွားတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွ် ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သည် သူ့ မျက ်လုံးများ၏ ဆွဲငင်မှုကို ပြန်လည်တွေးတော ခံစားရင်း အဆောင်သို့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ ပြန်ရလေ့ ရှိပါ သည်။
တစ်ခါတုန်းကတော့ ယောကျာ်းတို့၏ ကိုယ်နံ့အကြောင်း ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ဆွေးနွေးငြင်းခုံကြရင်း သ ကိုယ် နံ့ကို စပ်စုလိုစိတ် ပေါက်ခဲ့ကြဖူးသည်။ ခက်နေသည်မှာ ကျွန်မတို့နှင့် သူက အမြဲတမ်း အဖွဲ့ခွဲ မတူ ူသောကြောင့် လက်ချာချိန်မှ တစ်ပါး အခြား လက်တွေ့အချိန်များတွင် ဘယ်တော့မျှ တစ်ခန်းတည်း မရှိ ကြပေ။ နီးနီးကပ်ကပ်လည်း မရပ်ခဲ့ကြဖူးပေ။ သည်တော့ သူ့ကိုယ်နံ့ စုးရှသလား၊ ဖျော့မှိန်သလား၊ ရနံ့သင်း သလား ကျွန်မတို့ မသိနိုင်ပေ။ သူနှင့် နီးကပ်ဖို့ အခွင့်အရေးမှာ လက်ချာချိန်သာ ဖြစ်၏။
တစ်နေ့မှာတော့ ကျွန်မတို့ ထိုင်နေကျ ရှေ့ဆုံးအောက်ဘက်ခုံများတွင် မထိုင်တော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ကာခန်းမ ထဲသို့ ရှေ့ပေါက်မှ မဝင်ဘဲ နောက်ပေါက်မှ တက်ခဲ့ကြသည်။ အောင်နှင့် ကျွန်မသည် သူထိုင်နေကျ ဘေးအ တန်းက ခုံများရှိရာ မျက်စိဝေ့ကြည့်လျက် အပေါ်စီးမှ မြင်နေရသော နောက်ကျောများ၊ နောက်စေ့ များ ကို ခွဲခြမ်းရှာဖွေရင်း တစ်ထစ်ချင်း ဆင်းလာခဲ့ကြ၏။
မျက်စိလျင်သော အောင်က အလျင်မြင်၏။ ကံအားလျော်စွာပင် သူထိုင်နေသော ခုံ၏ နောက်ဘက်ခုံတန်းမှာ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်မျှ ဝင်ထိုင်မနေခဲ့ပေ။ ကျွန်မတို့သည် မျက်နှာပြောင်ပြောင်ဖြင့်ပင် သူနှင့် ကပ် ်လျက်ခုံမှာ သူ့နောက်တည့်တည့်၌ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြ၏။ ပထမတော့ စာသင်သည်ကိုသာ အာရုံစူးစိုက် တတ် ်သော သူက မရိပ်မိပေ။ နောက်တော့ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ပြောသော မိန်းကလေးသံများ ကြားရလို့လား မသိ၊ သူဗြုန်းခနဲ လှည့်ကြည့်သည်။
ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းပြီး သူ့ကော်လာ လည်ကုပ်နားတွင် နှာခေါင်းပွစိပွစိဖြင့် အလုပ်ရှုပ် ်နေသည်ကို သူ မြင်သွား၏။ အောင့် မျက်လုံးများနှင့် အလျင်ရင်ဆိုင်မိပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများ ကျွန်မထံ ရောက်လာသည်။ ကျွန်မ အောင့်လို ငေးကြောင်မသွားဘဲ သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါ သူ့မျက်လုံးများ လက်ခနဲ တောက်ပါသွားအောင် ပြုံးပြပြီး နောက်ပြန်လှည့်သွား လေသည်။
“ မွှေးတယ်နော် အောင် ... မနံဘူး ” ဟု ကျွန်မ အောင့်ကို တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ပြောတော့ အောင်က ကျွန်မ ကို ဝမ်းပန်းတနည်း ကြည့်သည်။ သူမ၏ လက်ချာစာအုပ် ဖွင့်လက်စ စာမျက်နှာ အပေါ်ပိုင်း၌ စာတစ်ကြောင်း ခပ်သွက်သွက်ရေးပြီး ကျွန်မကို ပြ၏။
“ နင် ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို သွားပြုံးပြရတာလဲ၊ နင် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ် ” တဲ့။
ကျွန်မ နောင်တရသွားပါသည်။
“ ငါ မသိဘူး အောင်ရယ်၊ သူ့ကို သိပ်ပြုံးပြချင်တာပဲ၊ စိတ်ဆိုးလား ” ဟု အောင့်စာကြောင်းအောက်မှာပင် စာပြန်ရေးပြီး တောင်းပန်တော့ သူမက ပြန်ရေး၏။
“နောက်ကို နင် တစ်ယောက်တည်း ကွက်ပြီး မပြုံးနဲ့နော်၊ ပြုံးပြဖို့ အစီအစဉ် ရှိရင် ငါ့ကို ကြိုပြောထားပါ၊ ငါလဲ ပြုံးမယ်” တဲ့။
ဂျူး
အပိုင်း ၂ ကိုဆက်လက် ဖတ်ရှုပါရန်။
No comments:
Post a Comment